«Πουν’ το, πουν’ το το δαχτυλίδι / Ψάξε, ψάξε δε θα το βρεις …».  Ω! τα ωραία παιδικά χρόνια, μ’ εκείνα τα απλοϊκά τραγουδάκια, που όμως δεν ξέραμε τότε, ότι είχαν κι ένα βαθύτερο νόημα…  Διότι δαχτυλίδι είναι αυτό, έστω και ως κόσμημα μόνο να το δεις, έχει την αξία του.

Πόσο μάλλον, όταν συνοδεύεται από εξουσία, δύναμη, κυριαρχία, φήμη, δόξα, πλούτο κι ένα σωρό άλλα. Αναλόγως, πώς θα το χειριστεί κανείς βέβαια, γιατί όλα αυτά μπορεί και να του γυρίσουν σε μια ωραιότατη σφαλιάρα.

Στον ΣΥΡΙΖΑ όμως -όσο ακόμη τον λένε έτσι, τέλος πάντων- όπου ο πρώην πρόεδρος του κόμματος ξεκίνησε ένα μεσημέρι μετά της συζύγου του για το Ζάππειο, πλην όχι δια περιπάτους αλλά για βαρύγδουπες ανακοινώσεις, που συντάραξαν το πανελλήνιο για τη …γενναιότητα του ανδρός να παραιτηθεί κατόπιν ταπεινωτικής ήττας, δαχτυλίδι πουθενά! Ψάχνουν… ψάχνουν εκεί στην Κουμουνδούρου, αλλά άφαντο το bijou. Ποιος το πήρε;

Ο ένας υποπτεύεται τον άλλο, φυσικά. Μην το κρατάει ενέχυρο ο κρυψίνους Τσακαλώτος ως άλλος Άρχοντας των δαχτυλιδιών, μην το έχει βάλει η Αχτσιόγλου στο χρηματοκιβώτιο κι έχει «χάσει» το κλειδί, μην και το φοράει η Δούρου τις νύχτες και βγαίνει σαν την Αστέρω στα δάση, μην το ΄χει κρύψει ο Παπαδημούλης σ΄ένα από τα εκατοντάδες σπίτια του και άντε να το βρεις ή μην κι έστειλε ο Πολάκης τίποτε ομοϊδεάτες Κρητικούς, κι εκεί ανάμεσα στα πεντοζάλια βούτηξαν και τα τιμαλφή…

Αλλά σιγά μη δώσει δαχτυλίδι ο Τσίπρας. Δεν τον είχα ποτέ για τόσο large σε κομματικά αισθήματα, παρ’ ότι εν προκειμένω, τον δικαιολογώ. Διότι δεν ξεχνά κι αυτός, που κάθε «ομπρέλα»  … «βεντάλια»  …«καπέλο» ή όπως αλλιώς λένε τις φράξιες του ΣΥΡΙΖΑ, του έκανε εσωτερική αντιπολίτευση κάθε τόσο.

Ούτε, ότι έβγαινε ο καθένας έως πρότινος, λέγοντας τις δικές του βλακείες, με καταστροφικές φυσικά, συνέπειες, αποτυπωμένες και στα εκλογικά αποτελέσματα.

Θα τους δείξει λοιπόν, τώρα κι αυτός. Να πάνε ν΄ αγοράσουν δικά τους δαχτυλίδια. Ένα ο καθένας για να μη μαλώνουν, όσα και τα κομματάκια εξ ων είχε συντεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν πέθαινε ο Μέγας Αλέξανδρος εκεί στα βάθη της Ασίας, οι στρατηγοί του που αλληλοσπαράσσονταν – τι πρωτότυπο- ήταν πολλοί. «τω κρατίστω» όμως, υποτίθεται ότι απάντησε εκείνος, μέσα στο παραμιλητό του από τον πυρετό, όταν τον ρώτησαν, σε ποιον δίνει το δαχτυλίδι. Κι ο Περδίκκας, το άρπαξε με τη μία… Η σφαγή που επακολούθησε και η αυτοκρατορία, που άρχισε να τεμαχίζεται, είναι γνωστά πράγματα.

Δεν τα ανέφερα όμως αυτά, κινδυνεύοντας να κατηγορηθώ για αμάρτημα καθοσιώσεως, ότι έβαλα τον Τσίπρα δίπλα στον Αλέξανδρο. Ποσώς. Διότι αν ο μέγας στρατηλάτης δεν πρόβλεψε τη διάσπαση και τον διαμοιρασμό των «ιματίων» του, τι θα μπορούσε να κάνει ένα ήσσον μειράκιον της Ιστορίας, η οποία θα τον γράψει με μελανά χρώματα. Έσπειρε ανέμους, θερίζει θύελλες…

Ακόμη και τώρα άλλωστε, εκτός παιχνιδιού πλέον (;) υφίσταται τις συνέπειες των πράξεών του. Και δεν αναφέρομαι στη μνήμη των άγριων ημερών, που ζήσαμε μαζί του (μνημόνια, δημοψήφισμα, Καμμένος, νταούλια και capital controls, τρόικα και άλλα πολλά) αλλά και στα άτομα της επιλογής του.

Όπως αίφνης το τελευταίο φρούτο, τον Αντώναρο. Αυτόν, που μόλις μερικές ώρες πριν, σε έναν παροξυσμό λατρείας προς τον Τσίπρα, τον παρομοιάζει με πολύτιμο διαμάντι, εν αντιθέσει με τον λαό,  που ανήκει στην κατηγορία των πιθήκων.

Αν μη τι άλλο, του έμεινε σίγουρα ένας μέγας υπερασπιστής, ελεεινής μορφής. Να τον χαίρεται.

Διαβάστε επίσης:

Ως κόμμα αντί-εξουσίας κέρδισε ως κόμμα αντί-εξουσίας έχασε

Προκαλεί ο Αντώναρος: Ο πίθηκος διάλεξε την μπανάνα και όχι το διαμάντι

Άδωνις Γεωργιάδης: Στοίχημα τετραετίας οι περισσότερες δουλειές και οι καλύτεροι μισθοί