Το εκπληκτικό της ιστορίας είναι ότι οι κατά τεκμήριο δογματικοί υπερασπιστές της πάλης των τάξεων, απελπισμένα προσπαθούν να ενστερνιστούν τον καταραμένο εχθρό, την μεσαία τάξη, επενδυόμενοι τον μανδύα του προστάτη της.
Γιατί έπεσε ο ΣΥΡΙΖΑ; Μία από τις οικειοθελείς απαντήσεις (Τσίπρας, Τσακαλώτος) είναι επειδή υπερφορολόγησε τη μεσαία τάξη! Δηλαδή, η μεσαία τάξη ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις – μας λένε. Και η πάλη των τάξεων τι έγινε; Εκτός κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκηρύξει τις μαρξιστικές καταβολές του και μαζί τη διαλεκτική ως μέθοδο.
Το ΠΑΣΟΚ με προφανές άγχος επιχειρεί να πείσει ότι οι αυξήσεις στη φορολογία που προβλέπει το πρόγραμμα του αφορούν μόνο τους πλούσιους (Χριστουδουλάκης). Κάπου μπερδεύομαι. Αν η μεσαία τάξη είναι όσοι βγάζουν 5.000 ευρώ τον χρόνο (Φωτίου) τότε όλη η Ελλάδα έχει γεμίσει με πλούσιους. Κι αν δεν είναι έτσι, μήπως οι «πολύ πλούσιοι» είναι τόσο λίγοι ώστε να μην δικαιολογείται η φορολόγηση τους; Τουλάχιστον αυτό υπαινίσσεται ο ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρας, Τσαπανίδου) όταν ξεφωνίζει ότι η αύξηση της φορολογίας στα μερίσματα δεν είναι στις άμεσες προτεραιότητες του, διότι αποφέρει λίγα έσοδα.
Οι άνθρωποι (προσωποποιώ τα δύο κόμματα) δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους. Μη έχοντας άλλο πόλο να στηριχτούν, έχουν στην ουσία αποκαλύψει τα πραγματικά τους χρώματα και εμφανίζονται ξαφνικά να έχουν ως στόχο την αναδιανομή του εισοδήματος από τους πλούσιους στους φτωχούς.
Ζήτω η πάλη των τάξεων.
Το πρόβλημα είναι, βέβαια, ότι αυτή η προσέγγιση στην πολιτική οικονομία πέθανε στο τέλος του 20ου αιώνα. Κάπου, όμως, διάβασαν ότι οι ανισότητες έχουν αυξηθεί (όχι μόνο η οικονομική αλλά όλων των μορφών), οπότε ανέσυραν από τα χρονοντούλαπα του 19ου αιώνα τη φορολόγηση των πλουσίων.
Πολύ σωστή η διάγνωση, λάθος τραγικό το μέσο.
Καταρχάς, τα ίδια λέγανε και οι δύο πριν από μερικές ημέρες, αλλά το 80% των ψηφοφόρων απέρριψαν τον ΣΥΡΙΖΑ και το 87,5% το ΠΑΣΟΚ. Ακάθεκτοι συνεχίζουν.
Κατά δεύτερο λόγο, ο καπιταλισμός που αναδύθηκε από το 1990 και μετά, είναι παγκόσμιος και κατευθύνεται από ένα παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα που λειτουργεί ουσιαστικά ανεξέλεγκτα. Μερικά νούμερα είναι τόσο τρομακτικά, που αν τα διάβαζαν οι εκπρόσωποι των δύο κομμάτων δεν θα τολμούσαν να ξεστομίσουν τις παλαιολιθικές συνταγές τους.
Και για να είμαστε ξεκάθαροι, τα μεγέθη που παραθέτω είναι της McKinsey, που δεν θα την έλεγες και εχθρό του καπιταλισμού. Συγκεντρώθηκαν, μελετήθηκαν και δημοσιεύτηκαν διότι υπάρχουν πάντα καπιταλιστές με μακρόχρονο ορίζοντα στη σκέψη. Και ανησυχούν. Έχουμε και λέμε, λοιπόν, με αναφορά στην περίοδο 2000 – 2021:
- Δημιουργία λογιστικών αξιών (asset inflation) ύψους $160 τρισ.
- Για κάθε ένα δολάριο που επενδύθηκε δημιουργήθηκε καθαρό χρέος $1,9
- Το σύνολο των αξιών που εμφανίζονται στους ισολογισμούς παγκόσμια (2021) ανέρχεται σε $1,6 τετράκις δισ.
- Από αυτά, οι πραγματικές αξίες ανέρχονται σε $610 τρισ., οι λογιστικές εντός του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε $500 τρισ. και εκτός σε $520 τρις.
- Υπενθύμιση: το παγκόσμιο ΑΕΠ δεν ξεπερνά τα $200 τρισ.
Αν οι ιθύνοντες των δύο κομμάτων ήταν σοβαροί και είχαν πλήρη συναίσθηση του παγκόσμιου συστήματος στο οποίο ανήκει, θέλει δεν θέλει, η Ελλάδα θα είχαν αρχίσει να μιλούν για αυτά τα προβλήματα και όχι για αυξήσεις φόρων. Αν αυξηθεί η φορολογία των πολύ πλουσίων, το κεφάλαιο απλά θα φύγει και το κράτος θα μείνει είτε χωρίς έσοδα είτε με τη φορολογία της μεσαίας τάξης.
Αν οι υπεύθυνοι ήταν σοβαροί θα όφειλαν να προβάλουν το όραμα των επενδύσεων στις υποδομές, φυσικές, υγείας, παιδείας, και να εξηγήσουν πως θα τις χρηματοδοτήσουν, έτσι μειώνοντας τις ανισότητες.
Αν ήταν σοβαροί θα μιλούσαν για χρηματοδότηση από το προϊόν της ανάπτυξης και την αξιοπιστία της χώρας, όχι με φληναφήματα για αυξήσεις ΕΝΦΙΑ και φόρο μερισμάτων.
Αν οι ταγοί ήταν σοβαροί, θα είχαν αρχίσει να συνεισφέρουν στην διαρκώς διογκούμενη δεξαμενή της σκέψης σχετικά με την αναγκαία αλλαγή του οικονομικού και επιχειρηματικού μοντέλου του σύγχρονου καπιταλισμού.
Σύσσωμη η αντιπολίτευση είναι σε σύγχυση. Γι’ αυτό τα σαρδάμ, η ποικιλία των απόψεων, οι διαρκείς ανασκευάσεις. Θέλει να είναι σοβαρή, αλλά σταδιακά εξελίσσεται σε φάρσα. Δυστυχώς δεν έχει ακόμη καταλάβει ότι με την κάθε ημέρα που περνά μοιάζει ολοένα και περισσότερο με τους κωμικούς ηθοποιούς του βωβού κινηματογράφου. Όλοι τους βλέπουν αλλά κανείς δεν τους ακούει. Και όλοι γελάνε σιωπηλά. Γι’ αυτό έπεσαν έξω οι δημοσκόποι.
Η Ν.Δ. από την πλευρά της μιλά (πρωτοφανές για την Ελλάδα) με νούμερα και τεχνοκρατικούς όρους. Εκπέμπει, ταυτόχρονα, το απλό μήνυμα: αυτά έχω πετύχει, αυτά είναι τα λάθη μου, αποφασίστε αν θέλετε να συνεχίσω.
Η συνεισφορά της στην αλλαγή των όρων του πολιτικού λόγου είναι ριζοσπαστική. Η συνεισφορά ειδικά του Κυριάκου Μητσοτάκη στην κατάργηση του πνευματικού μονοπωλίου της αριστεράς είναι ακόμη πιο σημαντική. Πέτυχε διότι μιλά τη γλώσσα μίας κοινωνίας που άλλαξε. Και ο βωβός κινηματογράφος έπαψε να είναι βωβός.
Διαβάστε επίσης
Στην ίδια κολυμβήθρα της φορολογίας ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ
──────────────────
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
