Η επίκληση σε θέματα αρχών είναι τόσο παλιά όσο μεγάλη είναι η ταχύτητα που αυτή εγκαταλείπεται για …πρακτικούς λόγους.

Στις τελευταίες ημέρες έχει αρχίσει να ξεσκεπάζεται το πραγματικό προεκλογικό προσωπείο της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ η αποκάλυψη ήταν απόλυτα αναμενόμενη. Κανείς, άτομο ή οργανισμός, δεν μπορεί να ξεφύγει από το DNA του. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα το αποδεικνύουν.

Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται την υπόθεση της Ελένης Χρονοπούλου είναι το ένα. Και από μεν τον κατηγορούμενο Αλέξη Γεωργούλη δεν θα περίμενε κανείς κάτι το λιγότερο από την προσπάθεια να αμφισβητήσει με διάφορους απαράδεκτους τρόπους την καταγγελία. Η πολιτική, όμως, του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίζει, κατ’ ευφημισμό έμμεσα, την δολοφονία προσώπου και χαρακτήρα, δείχνει κόμμα από το οποίο λείπουν οι θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας – οι αρχές των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Με την κατά πολλούς ενορχηστρωμένη καμπάνια, επιχειρεί να στηρίξει τον Γεωργούλη, ρίχνοντας λάσπη στην Χρονοπούλου. Αν είχε αρχές όφειλε να είχε επιβάλει την απομάκρυνση του Γεωργούλη από τα επίσημα κομματικά έδρανα μέχρι να αποδειχθεί είτε η αθωότητα του είτε η ενοχή του και, ταυτόχρονα, να μην είχε επιτρέψει τις επιθέσεις κατά της Χρονοπούλου.

Το δεύτερο παράδειγμα αφορά το Νίκο Παππά. Επιβαρυμένος με τελεσίδικη απόφαση για κατάχρηση εξουσίας, παραμένει αλώβητος στα κομματικά του καθήκοντα. Πολύ χειρότερα, έχει όλη την άνεση με αφορμή το πόρισμα για τα Τέμπη να μιλά για συγκάλυψη εκ μέρους της κυβέρνησης και ανάδειξη των λαθών της. Φαντάζομαι ότι αυτό είναι το ηθικό πλεονέκτημα που έχουν κατά νου οι του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που το συγχέουν με το θράσος και την πολιτική αγυρτεία.

Από την πλευρά του το ΠΑΣΟΚ προφασίζεται ότι έχει θυμώσει με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι υπόγειες επαφές συνεχίζονται. Το κόμμα, εξάλλου, υπερασπίζεται χαλαρά την Χρονοπούλου αποφεύγοντας επιθέσεις έντασης προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Ανδρουλάκης κρατά όλες τις εναλλακτικές λύσεις ανοιχτές. Η αοριστία σε συνδυασμό με την σύγχυση βρίσκονται στην καρδιά της προεκλογικής τακτικής του.

Είναι πλέον μάλλον σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσβλέπει σε δική του πρωτιά, με δεύτερο χειρότερο σενάριο τον σχηματισμό κυβέρνησης των ηττημένων. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δεν το έκρυψε, δηλώνοντας με ευκρίνεια ότι ο Μητσοτάκης κυβερνά με λιγότερο από το 40%, γιατί λοιπόν να μην μπορεί να κυβερνήσει ένας συνασπισμός που μπορεί συνδυαστικά να έχει 45% και πάνω;

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει επίσημα απορρίψει αυτό το σενάριο. Αν, όμως, προκύψει η δυνατότητα υιοθέτησης  της συγκεκριμένης εναλλακτικής λύσης, είναι σίγουρο πως δεν θα την αρνηθεί. Μαθημένος είναι, εξάλλου, σε κολοτούμπες.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, το παιγνίδι είναι ανάμεσα στον δήθεν υπερασπιστή των αρχών και στον ρεαλιστική της πολιτικής πραγματικότητας. Με το φάσμα της εξουσίας να μην είναι πλέον άπιαστο, η γλύκα της γεύσης της κυβέρνησης δεν ξεπερνιέται.

Ότι ισχύει για τον ΣΥΡΙΖΑ ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ. Στο ύπουλο δίδυμο «αρχή ή ρεαλισμός» το τρίτο κόμμα απαντά, εξίσου ύπουλα, με την αοριστία, καλυπτόμενο από την δήθεν αρχή «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας». Αν, όμως, προκύψει πως είναι στο χέρι του η συμμετοχή στην εξουσία, τα διλήμματα και οι αρχές θα ξεχαστούν άμεσα—στο όνομα της σωτηρίας της χωρας!

Κυβέρνηση ηττημένων σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ δύσκολα θα κατακτήσει τους «αρμούς της εξουσίας». Ότι το ΠΑΣΟΚ θα ολοκληρώσει τον κύκλο της πτώσης του. Ότι το Μέρα25 θα οδηγηθεί στην λήθη. Μαζί του και η Ελληνική Λύση. Για το ΚΚΕ δεν γίνεται συζήτηση. Είναι το μόνο κόμμα αρχών στην αντιπολίτευση.

Μία κυβέρνηση των ηττημένων θα ξεκινήσει  με την γλυκιά γεύση της εξουσίας και θα καταλήξει νομοτελειακά με την πικρή γεύσης της καταστροφής. Από μία άποψη είναι επιθυμητό το συγκεκριμένο τέλος για να τελειώσουν μια για πάντα τα δήθεν διλήμματα. Το μεγάλο ερώτημα, όμως, αφορά το τεράστιο εσωτερικό και διεθνές κόστος που θα κληθεί να πληρώσει η χώρα μέχρι να σταματήσουν τα πολιτικά παιδιά-νάνοι τα άσκοπα πειράματα.

Διαβάστε επίσης

Γιατί πρέπει να αλλάξει το αξιακό σύστημα του επιχειρηματικού κόσμου