Σκηνή πρώτη: Say ‘cheese’…  Κανείς δεν του το είπε, αλλά και δεν χρειαζόταν. Όταν είσαι πολιτικός, ακόμη και της Αριστεράς επαναστάτης, τα βασικά τα ξέρεις. Ιδιαιτέρως αν έχεις ξεσκολίσει από τη μεγάλη του κόμματος σχολή. Σε μερικά χιλιόμετρα απόσταση, μόλις έχεις δει σπασμένες, στραπατσαρισμένες λαμαρίνες,  άμορφες μάζες σιδερικών που ακόμη καπνίζουν από τη φωτιά, οι πυροσβέστες να ψάχνουν με αγωνία στα συντρίμμια για επιζώντες, ο τόπος όλος γεμάτος από τα υπάρχοντα των ανθρώπων, ένας ακήρυχτος πόλεμος στην ήσυχη, κάποτε, κοιλάδα κι εσύ, θέλοντας να διώξεις τις εφιαλτικές εικόνες που έζησες, κάθεσαι να ξαποστάσεις. Το χρέος σου θα το κάνεις, και τους τραυματίες θα επισκεφθείς και τώρα θα δώσεις αίμα, αλλά άνθρωπος είσαι κι εσύ, λίγο να χαλαρώσεις… Κι έτσι αυθόρμητα σαν αθώο παιδί που είσαι, σου βγαίνει κι ένα γέλιο. Και τι έγινε δηλαδή, που μερικά μέτρα πιο πέρα τα ασθενοφόρα μεταφέρουν στο νεκροτομείο ανθρώπινα σώματα σε σακούλες.  Στους ψηφοφόρους πρέπει πάντα να χαμογελάς, να τους δείχνεις οικειότητα, ότι τους έχεις προσέξει, ότι είσαι δικός τους.

Από παλιά, του το είχαν πει αυτό. Το προσόν σου είναι το χαμόγελό σου, του είπαν κάποιοι πανέξυπνοι image makers, που δεν σκέφτηκαν την κατάχρηση του μέσου… Κι έτσι είχαμε δει τον 2015 τον πρωθυπουργό τότε, Τσίπρα να βγαίνει χαμογελώντας διάπλατα από εκείνη τη δραματική σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες, προκαλώντας σε μας τους Έλληνες πολίτες το φόβο και τον τρόμο, αν ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των περιστάσεων και στη γερμανική Bild τον τίτλο «Το γέλιο δεν είναι λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας».

Αλλά και πάλι κατάφερε να μας αφήσει άφωνους, πριν λίγα χρόνια, όταν διηγούμενος την αντίδρασή του, όταν έμαθε για την πτώση ελληνικού μαχητικού αεροσκάφους σε επίδειξη στην Μαδρίτη με το θάνατο δύο σμηναγών, ξέσπασε σε γέλια on air, λέγοντας «Ωραίο ποδαρικό κάναμε». Ξεκαρδιστικό περιστατικό, όντως.

Σκηνή δεύτερη: Say ‘cheese’…  Ούτε και τώρα χρειαζόταν να το πει κανείς. Εδώ ο φακός στοχεύει κατ΄ ευθείαν σε όμορφα, χαρούμενα πρόσωπα, που παίρνουν πόζες, βγάζουν σέλφι, μοιράζονται αγκαλιές με φίλους που έχουν καιρό να δουν… Ηθοποιοί, τραγουδιστές ή λίγο απ΄όλα. Αναγνωρίσιμοι οι περισσότεροι και συμπαθείς, σε ρόλο κόντρα αναφορικά με τις περιστάσεις. Και κάπως έτσι, μια συγκέντρωση, που ήθελε  να περάσει το μήνυμα του ποτέ πια, τραγωδίες σαν κι αυτή στα Τέμπη, έγινε μια πασαρέλα. Μια σύναξη κενή αισθημάτων, ούτε λύπης αλλά ούτε και οργής, μια ανούσια και ασεβής συμμετοχή στο εθνικό πένθος.

Το ίδιο ασεβής και η παρουσία όλων εκείνων, που έσπευσαν να εκμεταλλευτούν το τραγικό γεγονός, να κεφαλοποιήσουν τον πόνο των ανθρώπων που έχασαν τους αγαπημένους τους, να επωφεληθούν από το θυμό κι την οργή τους, για τα δικά τους συμφέροντα. Αλλά διόλου πειστική, από την άλλη, κι εκείνη η εικόνα αρχαίας τραγωδίας για καθήμενους, που έδωσε το υπουργικό συμβούλιο πριν λίγες μέρες, σχεδόν ολοφυρόμενο για να δείξει τη συμμετοχή του στο πένθος…

Ποιος γονιός όμως, που έχασε το παιδί του θα νοιώσει ανακούφιση και θ΄ απαλύνει ο πόνος του αν διαβάσει το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» ή «Παλεύουμε ενάντια στον καπιταλισμό» και «Καμιά ανθρωποθυσία στο βωμό του κέρδους και της πατριαρχίας»… Αλλά και σε τι θα τον ωφελήσει μια διαδήλωση, ακόμη κι αν σ΄αυτήν μετέχουν όντως άνθρωποι που συμπάσχουν, αν αυτός δεν θα δει ποτέ ξανά το παιδί του… Κακά τα ψέμματα  «…εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται / σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού…»,  που έγραψε ο ποιητής κι όλοι, όλοι μας, σε λίγες μέρες θα έχουμε ξεχάσει.  Οι θρηνούντες είναι και θα απομείνουν μόνοι να ζουν μέσα στη δική τους οδύνη και θα περάσει πολύς καιρός ώσπου να μπορέσουν να μιλήσουν.  Ως τότε, σεβασμός. Σεβασμός από όλους.

Διαβάστε επίσης:

Για ένα σακίδιο αδειανό για μιαν Ελένη