Στα τελευταία εικοσιτετράωρα η καρδιά της χώρας πάλλεται ανάμεσα στην γνωμοδότηση Ντογιάκου και την κηδεία του τέως βασιλέα Κωνσταντίνου. Πάλλεται, δηλαδή, ανάμεσα στην ελευθερία της σκέψης και του λόγου και την πολιτισμική ακύρωση.

Ως προς το πρώτο έγραψα χθες. Εξακολουθώ να μην μπορώ να καταλάβω γιατί να μπορεί ο οποιοδήποτε να προστρέχει στην Αρχή και να  απαιτεί να μάθει γιατί ο τάδε  και ο δείνα παρακολουθούνται;  Πως προσδιορίζεται το έννομο συμφέρον – που αν δεν κάνω λάθος εξακολουθεί να ισχύει; Δεν έχει επαρκείς αρμοδιότητες ο επικεφαλής της αρχής σε συνδυασμό με τους δύο εισαγγελείς; Και πως διασφαλίζεται, στο κάτω-κάτω η ανάγκη μυστικότητας και αποτελεσματικότητας των μυστικών υπηρεσιών, στο πλαίσιο ενός ουσιαστικού εθνικού συμφέροντος;

Το γεγονός ότι 16 συνταγματολόγοι υπογράφουν κοινή επιστολή δεν μου λέει τίποτα. Καταρχάς το κείμενο τους δεν ενημερώνει τον πολίτη – οπότε όποιος το διαβάσει περιορίζεται να αναμασήσει πολιτικούς και νομικούς αφορισμούς. Κατά δεύτερο λόγο, συνταγματολόγοι κατασκεύασαν αυτό το βαρύ συνονθύλευμα που λέγεται Ελληνικό Σύνταγμα—η ακαμψία του, η λεκτική έπαρση του, ο νομικός αυτοθαυμασμός των συντακτών του, μας έχει χαντακώσει, όπως, για παράδειγμα, η απαγόρευση των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Θα αρχίσω να πιστεύω ότι οι συνταγματολόγοι αποτελούν το νέο ελληνικό πρόβλημα.

Ως προς το δεύτερο θέμα, αν δεν υπήρχε η προϊστορία του Χριστιανισμού και η σύγχρονη εμπειρία των ΗΠΑ, θα υποστήριζα ότι ως Έλληνες θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς οι εφευρέτες της cancel culture. Τόσο ανίκανοι είμαστε ώστε τρεις στρατιωτικοί και ένας νεαρός και άπειρος άρχων μπορούσαν μέσα σε λίγα λεπτά, σ’ ένα γραφείο να διαφεντέψουν τις τύχες  μας για μία δεκαετία; Αν ναι, τότε αυτό δεν λέει πολλά για την κοινωνία, εξηγεί όμως, γιατί διαμαρτυρόμαστε τόσο έντονα για το παρελθόν.

Φωνάζοντας για την κηδεία (να δούμε πόσα θα γραφτούν μέσα στο Σαββατοκύριακο) θέλουμε να αποποιηθούμε κάθε ευθύνη για τα Απριλιανά, να θυμίσουμε σε όλους πως ένοχοι είναι  «άλλοι», που οφείλουν να εξοβελιστούν στο πυρ της (ίσως δεξιάς;) κόλασης. Τι άλλο δείχνει, δηλαδή, η απόλυτη μικροψυχία των κομματικών ανακοινώσεων που αφού σύρουν στο αποθανόντα τα εξ αμάξης, και αφού έντεχνα του αποδίδουν σχεδόν όλη την ευθύνη για το πραξικόπημα, σπεύδουν να δείξουν ότι «καλά είμαστε και άνθρωποι, καλά ας τηρήσουμε κάπως τα προσχήματα» και μιλάνε για «προσωπικά συλλυπητήρια». Πρέπει να ομολογήσω ότι έννοια του κομματικά προσωπικού μου διαφεύγει.

Εκτός κι αν θέλουμε να γίνουμε όπως οι ΗΠΑ και να ξαναγράψουμε την ιστορία μας, οφείλουμε να έχουμε το θάρρος να ατενίζουμε το παρελθόν μας κατάματα. Ο Κωνσταντίνος εκπροσώπησε ένα θεσμό που πάντα είχε αμφιλεγόμενη θέση στην ιστορία μας. Ήταν θεσμός που έφερε καλά και κακά. Γιορτάζοντας την προσφορά του στις νίκες μας στους Βαλκανικούς πολέμους από την μία μεριά και επιχειρώντας να τον εξευτελίσουμε με αφορμή μία κηδεία από την άλλη, απλά αποκαλύπτουμε την δική μας χαμηλή αυτοπεποίθηση.

Η κυβέρνηση αντιμετώπισε το θέμα με ψυχραιμία, αν και είναι φανερό ότι το ένα της μάτι αλληθώριζε φοβικά προς τα αριστερά. Σύσσωμη η αντιπολίτευση έσπευσε να θυμίζει τα δεινά που επισώρευσε ο τέως βασιλιάς—ευκαιρία θα θυμίσει την καταρρακωμένη ηθική της ανωτερότητα!  Η σιωπή και ο περιορισμός στον ανθρώπινο παράγοντα και μόνο θα έδειχνε ότι ίσως επιτέλους η έννοια της δημοκρατίας, η ισχύς των ριζών της, η αποτελεσματικότητα των θεσμών της, έχουν αποκτήσει ουσία και οντότητα.

Ο λαός το έχει εμπεδώσει. Οι ταγοί;

Διαβάστε επίσης

Άρθρο παρέμβαση: Αυτά ήξερε, αυτά έκανε, μην τον συνερίζεστε…