Η ιστορία είναι γνωστή: Ο βασιλιάς Μίδας, που φημιζόταν στην εποχή του για τη σοφία, την ευσέβεια και τα πλούτη του αρρώστησε μια μέρα, καθώς η μανία του χρυσού τον είχε κυριεύσει.

Όταν λοιπόν ο Διόνυσος θέλησε να ικανοποιήσει μια επιθυμία του, επειδή ο Μίδας του είχε προσφέρει ένα θεϊκό κρασί, του ζήτησε χωρίς δεύτερη σκέψη, να γίνεται χρυσάφι ό,τι αγγίζει. Και πράγματι έτσι έγινε. Μόνο που το χρυσό άγγιγμα του Μίδα παρά λίγο να του στοιχίσει τη ζωή…

Οι μύθοι στη βάση τους έχουν πάντα μια αλήθεια και όλα αυτά που μαθαίναμε στο σχολείο, θεωρώντας τα βαρετές ηθικοπλαστικές νουθεσίες, στην πραγματική ζωή έχουν μια αξία, που δεν μετριέται μόνον με τη θεωρία αλλά και με τις συνέπειες των πράξεών μας. Αν ο Μίδας υπήρχε σήμερα δεν θα ζούσε στη Μικρά Ασία αλλά στη Μέση Ανατολή κι ό,τι έπιανε, θα γινόταν μαύρος, περιζήτητος χρυσός.

Κι όλοι θα ήθελαν να δοκιμάσουν από αυτόν, έστω κι αν στο τέλος υποχρεώνονταν να τρώνε μόνον το φαΐ της φυλακής. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, η φυλακή των Βρυξελλών, όπου αποφασίστηκε να μείνει έγκλειστη η Εύα Καϊλή είναι σαν το Ευρωκοινοβούλιο: Υψηλών προδιαγραφών, αν και αγνοώ πόσων αστέρων. Έτσι, ανάλογο θα είναι και το φαγητό…

Τα υλικά αγαθά είναι απατηλά, λέει ο Ίρβιν Γιάλομ. Και υπενθυμίζει τον Σοπενάουερ, που υποστήριζε, πως η συσσώρευση πλούτου και αγαθών είναι ατελείωτη και δεν προσφέρει ικανοποίηση. Όσο περισσότερα κατέχουμε, τόσο πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις μας. Και στο τέλος δεν κατέχουμε εμείς τα αγαθά μας, μας κατέχουν αυτά.

Γεμίζουν βαλίτσες, σακούλες σκουπιδιών, χαρτόκουτα, χτίζονται στους τοίχους, στοιβάζονται σε αποθήκες, μεταφέρονται με βυτιοφόρα, όλα όσα κάνουν δηλαδή και οι ναρκέμποροι και άλλοι εγκληματίες, γιατί είναι παράνομα χρήματα αυτά, δεν μπορούν να εμφανιστούν πουθενά. Τα τούβλα κάνουν μόνον για την οικοδομή, σε χαρτονομίσματα χάνουν την αξία τους. Σαν τον Μίδα, δεν μπορείς να τα φας. Θλίψη ή αηδία;

Η απληστία ως ανθρώπινη ιδιότητα μόνον σπάνια δεν είναι. Και η ανοησία επίσης. Σε συνδυασμό, τα αποτελέσματα είναι ολέθρια. Ακόμη κι αν αφήσει στην άκρη κανείς το ηθικό μέρος και δεν αναλογιστεί, ότι η υπέρβαση των ορίων θα τον εκμαυλίσει ως άνθρωπο, ακόμη κι αν δεν νιώσει την ντροπή της δωροδοκίας –δεν είναι όλοι άγιοι σ΄αυτόν τον κόσμο- δεν του περνά καν από το μυαλό η πιθανότητα, να αποκαλυφθεί; Vivere pericolosamente στο Ευρωκοινοβούλιο; Τυχοδιωκτισμός και εξαπάτηση των πολιτών, που σε έστειλαν για να υπερασπιστείς τα συμφέροντά τους, και όχι πάντως για να γίνεις εκατομμυριούχος στην πλάτη τους;

Όταν πίσω στην πατρίδα, που ζούμε όλοι, ο κόσμος δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει την καθημερινότητα, όταν διαρκώς απαιτούνται μέτρα για τη στήριξη των αδύναμων οικονομικά, εκεί στις Βρυξέλλες των παχιών αγελάδων και των γεμάτων πορτοφολιών φαίνεται ότι βρίσκονται σ΄έναν άλλον πλανήτη.

Υπεράνω κανόνων και νόμων συμπεριφέρονται σαν να κερδίζουν τον πρώτο αριθμό του λαχείου καθημερινά. Και μάλλον τον έχουν κερδίσει. Δεν τους φτάνει αυτό; Αλλά ο λύκος, όπως λέει ο λαός, όταν μπει σ΄ ένα μαντρί αφύλαχτο θα φάει ένα πρόβατο όμως θα πνίξει και δεκάδες άλλα. Η απληστία δεν έχει όρια.

Διαβάστε επίσης:

Ο Άδωνις, η κακομοιριά του ΣΥΡΙΖΑ και τα μυστήρια των ζυμαρικών