Κατά τα φαινόμενα αλλά και τα ειωθότα, το QatarGate θα είναι μαζί μας για πολύ καιρό. Είναι θέμα που απευθύνεται στην ιδιότυπη ελληνική ψυχολογία. Το σκάνδαλο προσελκύει τον Έλληνα όπως το φως το κουνούπι. Βιάζεται να το παρακολουθήσει, να μάθει για τις νέες λεπτομέρειες, να εκδηλώσει – έμμεσα και με προσοχή—την χαρά του που ένα προβεβλημένο άτομο έπεσε απότομα από ψηλά. Στο βάθος δεν είναι χαιρέκακος, ζηλιάρης είναι. Θα ήθελε να έχει φτάσει ψηλά αλλά δεν τα κατάφερε. Η πτώση του άλλου προσφέρει μίας μορφής άλλοθι στην δική του αποτυχία.

Ταυτόχρονα λυπάται. Όχι για το επίσημο άτομο που συνδέεται με το αξίωμα, αλλά για το άτομο που γκρεμίστηκε ως άτομο. Λυπάται για την κόρη που χάνει την μητέρα, την όμορφη γυναίκα που θα σαπίσει στην φυλακή, τον γέρο πατέρα που δεν θα ξαναδεί το φως της ημέρας, την οικογένεια που διαλύθηκε.

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έκανε εμφάνιση άμεσα το στιχάκι «Ανάθεμα την ώρα, κατάρα στη στιγμή, συνέλαβαν οι Βέλγοι την Εύα Καϊλή». Λέει πολλά: κοροϊδεύει και στιγματίζει, λυπάται και διαφωνεί.

Κατάσταση σχιζοφρενική, αλλά δεν είμαι ψυχολόγος ή ψυχίατρος για να το πιστοποιήσω. Αναγνωρίζω, όμως, ότι η πολιτική μας ζωή αντανακλά την ίδια σχιζοφρένεια. Είναι κρίμα που έφυγε από την ζωή ο Pirandello. Ως άτομα και ως πολιτικοί θα του προσφέραμε άφθονο υλικό για να γράψει νέα έργα για το θέατρο του παραλόγου.

Διότι, μόνο ως θέατρο παραλόγου ερμηνεύεται το γεγονός ότι εκτοξεύεται μία κατηγορία από ένα ΜΜΕ, χωρίς καμία ουσιαστική απόδειξη, ηγετικό στέλεχος της πολιτικής ζωής την υιοθετεί και καλεί τον «κατηγορούμενο» να αποδείξει την αθωότητά του. Να αποδείξει, δηλαδή, πως δεν είναι ελέφαντας.

Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, θα μου πείτε ότι αυτό δεν εκπλήσσει. Έκπληξη θα ήταν αν δεν είχε έτσι συμπεριφερθεί. Αλλά, το θέατρο του παραλόγου με τον Δούρειο Ίππο του κ. Ανδρουλάκη ίσως δεν έχει προηγούμενο. Ακόμη και οι δήθεν κατηγορίες κατά των δέκα πολιτικών για την Novartis είχαν τυπικά καλύτερα τεκμηριωμένη βάση.

Το πρόβλημα είναι πως κανένας δεν μπορεί τούτη την στιγμή να προβλέψει τις επιπτώσεις από αυτήν την τεράστια πολιτική γκάφα του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Το μεγάλο θέμα δεν είναι οι επιπτώσεις στην συμπεριφορά των ψηφοφόρων αλλά αυτές που θα προκύψουν μέσα στο ίδιο το κόμμα.

Ο κ. Ανδρουλάκης εμφανίστηκε ως ο αντι-Φώφη Γεννηματά, αυτός που μπορούσε να διπλασιάσει τα ποσοστά του άλλοτε κραταιού κόμματος και να το φέρει από την αφάνεια σε ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων. Μέχρι σήμερα, ο νέος αρχηγός πολύ απέχει από τον στόφα που τόσο άνετα του φόρεσαν—και ο ίδιος ασθμαίνων δέχτηκε.

Δεν παραιτείται από ευρωβουλευτής (υψηλές βλέπετε οι απολαβές) και μεγεθύνει με αυτό το ηθικό παράπτωμα το μειονέκτημα πως δεν μπορεί να πάει στην Βουλή. Δίνει τις μάχες ως τρίτος, ένας ξένος που μολονότι τσαλαβουτά στην ελληνική πολιτική λάσπη, θέλει ακόμη να εμφανίζεται επενδυμένος με το ευρωπαϊκό φωτοστέφανο.

Ανακαλύπτει την παρακολούθηση του τηλεφώνου του και την χειρίζεται άκριτα, με τόσο προσωπικό πάθος, που του διαφεύγει ότι έτσι κάνει ένα μεγάλο δώρο στον πολιτικό του αντίπαλο. Εκτός κι αν βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα ως πολιτικούς φίλους. Ταυτόχρονα εγκλωβίζει το κόμμα του σε μία μονοδιάστατη αντιπολιτευτική τακτική και σέρνεται πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ με το θέμα των υποκλοπών. Διότι, σήμερα, λίγοι μιλάνε για την παρακολούθηση Ανδρουλάκη, αλλά πολλοί μιλάνε για τις υποκλοπές. Πρώτος και καλύτερος ο Τσίπρας με primo secondo τα ΜΜΕ που τον στηρίζουν και που κάθε ημέρα στριγγλίζουν περισσότερο.

Τέλος, την στιγμή που θα μπορούσε να μονοπωλήσει την προσοχή των πολιτών με την ανακοίνωση (επιτέλους) του προγράμματος του κόμματος, σαβουρώνει τα πάντα με τον Δούρειο Ίππο.

Το μεγάλο πρόβλημα για το Νίκο Ανδρουλάκη και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι ότι οι οπαδοί και οι δυνητικοί ψηφοφόροι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπο του.

Είναι δευτερεύον αν η προοπτική συμμαχιών είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά κατάρρευσε. Είναι δευτερεύον αν ορισμένοι ψηφοφόροι που μπορούσαν να μετακινηθούν από τη Ν.Δ. στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ίσως δεν θα το κάνουν. Το πρωταρχικό θέμα είναι η απώλεια εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του αρχηγού – ο οποίος αποδείχθηκε ανίκανος να χειριστεί τον πανικό. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, επιδεκτικός στην αποδοχή τελείως λαθεμένων επιλογών.

Το χειρότερο; Ως ηγέτης ο κ. Ανδρουλάκης κοντεύει ήδη να καταποντίσει την αναγέννηση του πολιτικού κέντρου. Όχι πως είχε πολλές ελπίδες. Απλά κατέστρεψε ότι είχε απομείνει. Πολύ ορθά το έχει θέσει, λοιπόν, με ρεαλισμό και διορατικότητα ο Πρωθυπουργός: Μητσοτάκης ή Τσίπρας.

Διαβάστε επίσης

Ο κ. Ανδρουλάκης συναντά το δικό του «Μάτι»