Κατά ένα εκπληκτικό τρόπο τα οικονομικά νέα έχουν περάσει στο παρασκήνιο. Ίσως να μην υπάρχουν, ίσως να μην είναι σημαντικά, ίσως η απραξία να εξηγείται από την εγγενή αδυναμία πολιτικών και οικονομολόγων να βρουν λύση στα προβλήματα που ταλανίζουν τον κόσμο. Έτσι, το στίγμα της ημέρας το δίνει ο Δημ. Τζανετόπουλος – του ΣΥΡΙΖΑ – που χαρακτήρισε τα μέλη της κυβέρνησης ως «κανονικούς απατεώνες», τους καταδίκασε ως «ενόχους» και προσδιόρισε τα αδικήματα τους ως «καραμπινάτα κακουργήματα».

Δεν γνωρίζω αν ο κ. Τζανετόπουλος αναζητεί ρόλο εισαγγελέα ή όχι αλλά θα ήταν ενδιαφέρον να μαθαίναμε πως λειτουργεί η λογική του ΣΥΡΙΖΑ. Φαντάζομαι ότι είναι κάτι της τάξης «το έγραψε ο Βαξεβάνης», οπότε από εκεί και πέρα όλοι οι ως άνω χαρακτηρισμοί, τα χάσματα της λογικής και η ακρότητα της έκφρασης όχι απλώς δικαιολογούνται αλλά επιβάλλονται.

Στίγμα της ημέρας δίνει ο κ. Τζανετόπουλος που ά-λογα και ά-κριτα χρησιμοποιεί αυτές τις εκφράσεις. Πολλά μπορεί να επιτρέπονται στην πολιτική (άλλο λάθος αυτό, εκεί όμως καταντήσαμε) αλλά η βαρύτητα των εκφράσεων χάνει το νόημα της όταν χρησιμοποιείται καθημερινά, σχεδόν για κάθε συμβάν και μάλιστα αναπόδεικτα.

Αυτό δεν είναι εποικοδομητική κριτική. Είναι κρητική μπαλοθιά κι όποιον πάρει ο Χάρος. Άσε που ο Αψύς Κρητικός μπορεί να θυμώσει με τον Τζανετόπουλου που πάει να του κλέψει την δόξα.

Το πρόβλημα, που δεν φαίνεται να κατανοεί ούτε ο κ. Τζανετόπουλος, ούτε ο αρχηγός του, ούτε οι περί αυτόν, είναι ότι κραυγάζοντας στην διαπασών κάθε ημέρα αποκαλώντας το αντίπαλο κλέφτη, έχει αποτέλεσμα αντίθετο από το επιδιωκόμενο: η κραυγή παύει να ακούγεται, η κατηγορία παύει να έχει νόημα, η στρατηγική πέφτει στο κενό.

Σχεδόν από την επομένη των εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει αν θα κρύψει το DNA του ή όχι. Στους πρώτους μήνες, το μούδιασμα της ήττας λειτούργησε θετικά στον περιορισμό της  ακρότητας. Στην συνέχεια έγινε η προσπάθεια να προβληθεί μία εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Μην έχοντας, όμως, κάνει την αυτοκριτική του, το κόμμα — δηλαδή οι άνθρωποι του—νομοτελειακά παγιδεύτηκαν σ’ αυτά που γνώριζαν: τις κούφιες υποσχέσεις για ποταμό παροχών. Έχοντας ζήσει στο πετσί του την κρίση των μνημονίων και την ακύρωση των υποσχέσεων, ο κόσμος τους γύρισε την πλάτη.

Η ακρότητα ξαναβρήκε την φυσιολογική της θέση στην πολιτική φαρέτρα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν ήταν στο χέρι της κάθε ημέρα στην Αθήνα θα γιορταζόταν ο θάνατος του Γρηγορόπουλου και στην Θεσσαλονίκη οι Ρομά θα τα έκαναν γυαλιά-καρφιά.

Η απελπισία είναι κάκιστος σύμμαχος και οδηγός. Το πολιτικό αδιέξοδο φέρνει την απελπισία. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι είναι πρώτο κόμμα, οι ακρότητες και η πόλωση δεν τον συμφέρουν. Γνωρίζει, όμως, πως δεν είναι, και γι’ αυτό καταφεύγει στο λεξιλόγιο του Τζανετόπουλου. Πιστεύει ότι, έτσι κι αλλιώς δεν έχει πια τίποτα να χάσει. Είναι λάθος, όμως. Είμαι διατεθειμένος να στοιχηματίσω πως αν συνεχίσει έτσι η διαφορά της ήττας θα είναι ακόμη μεγαλύτερη από αυτήν που δίνουν σήμερα οι δημοσκοπήσεις.

Διαβάστε επίσης

Η προεκλογική στρατηγική Μητσοτάκη