Θα παραδεχτώ αμέσως ότι ο Τσιπρισμός διαφέρει από τον Τραμπισμό στην αποδοχή του αποτελέσματος των εκλογών. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και τα μέλη του κόμματος δεν έχουν φτάσει σ’ αυτό το άκρο –αν και φόβοι για το αντίθετο ήδη εκφράζονται. Τι νόημα έχει, εξάλλου, η εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ ότι στις ερχόμενες εκλογές πρέπει να αλλάξουν οι υπουργοί εσωτερικών και προστασίας του πολίτη;

Αλλά, ας δεχτούμε προς το παρόν, ότι οι του ΣΥΡΙΖΑ δέονται το ιερό των εκλογικών αποτελεσμάτων χωρίς διαμαρτυρίες και ισχυρισμούς για βία και νοθεία. Σε όλα τα άλλα ο Τσιπρισμός δεν διαφέρει σε τίποτα από τον Τραμπισμό. Δεν είναι απόλυτα σίγουρος ποια από τις δύο τάσεις ήρθε πρώτα. Με βάση, πάντως, την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ στην περίοδο 2012-2016, φοβάμαι ότι τα εύσημα οφείλουν να αποδοθούν στην αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας.

Βασικά στοιχεία του Τραμπισμού είναι το ψέμα, η αόριστη αλλά μεγαλομανής υπόσχεση, ο ακραίος χαρακτηρισμός, η μεγαλοποίηση γεγονότων, η προσωπική επίθεση, οι χαρακτηρισμοί που υποβαθμίζουν την προσωπικότητα του αντιπάλου, η εκδικητικότητα, η ακόρεστη δίψα για την εξουσία, ο μεσσιανισμός ως προς τις αλλαγές που επιδιώκονται.

Ο Τσιπρισμός ελάχιστα απέχει. Το ψέμα το ζούμε κάθε ημέρα από το 2012 και μετά: εκφράζεται μέσα από τα προσκείμενα στο κόμμα και καθοδηγούμενα από αυτό ΜΜΕ – συμπεριλαμβανομένων, βέβαια, και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Από τα ψέματα για το Μάτι μέχρι τα εγκαίνια του μετρό της Θεσσαλονίκης, ο δρόμος είναι μακρής και πυκνοκατοικημένος.  Το ψέμα δηλώνεται με άνεση και βεβαιότητα. Κολλάει όπως η λάσπη του χτίστη. Το τεκμήριο της αθωότητας πετιέται στο πεζοδρόμιο. Και ο αποδέκτης του ψέματος καλείται να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας.

Την μεγαλομανία των υποσχέσεων την είδαμε στην πράξη: το 2012-2015 με την δήλωση για την άμεση κατάργηση των μνημονίων. Στην διακυβέρνηση με τις εξαγγελίες των μεγάλων οικονομικών επιτυχιών και των ριζικών μεταρρυθμίσεων. Στην αντιπολίτευση με τα οικονομικά έωλα προγράμματα – που είναι δήθεν κοστολογημένα—σήμερα ακόμη με την σχεδόν άμεση υπόσχεση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ελέγξει τον πληθωρισμό χωρίς δημοσιονομικό κόστος.

Ο ακραίος χαρακτηρισμός έχει σοβαρό παρελθόν: από το υποκινούμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ σύνθημα του 2012/13 «να καεί, να καεί η που…. η Βουλή» μέχρι σήμερα για την «χούντα Μητσοτάκη» και την «κατάργηση της δημοκρατίας». Η ακρότητα είναι στο DNA του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν χρειάστηκαν παρά μερικές υποκλοπές, προϊόν κι αυτές ενός σαθρού συστήματος μυστικών υπηρεσιών για το οποίο ευθύνονται όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, για να επανέλθει η άκρα υπερβολή στο πολιτικό προσκήνιο.

Η εκδικητικότητα συνδυάζεται με την ακόρεστη δίψα για την εξουσία. Ο Πολάκης έχει υπάρξει ο πιο ξεκάθαρος—έχει με σαφήνεια προειδοποιήσει τους αντιπάλους του, τι να περιμένουν όταν ο ΣΥΡΙΖΑ επανέλθει στην εξουσία. Το πραγματικό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έγραψα μόλις προχθές, είναι αυτό που εκφράζουν τα στελέχη του όταν ευθαρσώς λένε ότι είχαν την κυβέρνηση στα χέρια τους αλλά όχι την εξουσία–  όπως προσδοκούσαν και επιδίωκαν. Διότι, πράγματι: άλλο η κυβέρνηση και άλλο η εξουσία.  Το προσπάθησαν, βέβαια, μέσω Νίκου Παππά και Δημήτρη Παπαγγελόπουλου (σε αγαστή συνεργασία με την Κα Τουλουπάκη) αλλά απέτυχαν.

Το δήλωσαν, όμως, με σαφήνεια: την επόμενη φορά δεν θα αποτύχουν.

Όσο για τον μεσσιανισμό, μπορεί κανείς να αρχίσει με αναφορά στο «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς και να καταλήξει στις υποσχέσεις για μία «νέα» Ελλάδα. Το γεγονός ότι στην σχεδόν επί πενταετία κατοχή της εξουσίας κατάφεραν οι σύντροφοι να υλοποιήσουν μόνο (μερικές μάλιστα) υπαγορευόμενες από τα μνημόνια αλλαγές, δεν τους αφορά, δεν τους σκιάζει.

Το βασικό πρόβλημα του Τσιπρισμού – όπως ακριβώς και του Τραμπισμού – είναι πως δεν έχει αρχές.  Και όποιος το αμφισβητεί ας θυμηθεί το αρκτικόλεξο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Οι άνθρωποι με αρχές μπορεί να διαφωνούν κάθετα μεταξύ τους για τα πάντα ,αλλά παραταύτα επιδεικνύουν σεβασμό προς την προσωπικότητα ο ένας του άλλου. Σε μία κοινωνία όπου το κράτος δικαίου ερμηνεύεται με την ευρύτητα του πνεύματος που απαιτεί μία σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατία, οι αντίπαλοι δεν περπατάνε σε λασπωμένο δρόμο, δεν υποτιμούν, δεν σπείρουν αμφιβολίες για την ηθική υπόσταση ο ένας του άλλου. Διαφωνούν με τις απόψεις, χωρίς να διαφωνούν, χωρίς να υποβαθμίσουν, χωρίς να επιτίθενται στις προθέσεις του αντιπάλου, στην τιμιότητά του και στην αξιοπρέπεια του.

Όπως για τον Τραμπισμό όλα αυτά είναι άγνωστα έτσι και για τον Τσιπρισμό όλα αυτά είναι – στην καλύτερη περίπτωση – ψιλά γράμματα, που πάντως δεν διαβάζονται.

Διαβάστε επίσης:

Παπαγγελόπουλος – Παππάς του ΣΥΡΙΖΑ τα καμώματα

Ο εθνικά επιζήμιος ΣΥΡΙΖΑ

Η μάχη για την ψυχή της Αμερικής