Τι ξέρουν οι ανακριτές; Γνωρίζουν από λογοτεχνία, ξέρουν πώς γράφουν οι συγγραφείς και τι έρευνα πρέπει να κάνουν για να συγκεντρώσουν το υλικό τους;

Τι κόπο καταβάλλουν για να βρουν σπάνιες πληροφορίες ακόμη και σε επικίνδυνα μέρη, και τι ψυχική δύναμη χρειάζονται για να γνωρίσουν την αλήθεια σε βάθος, όσο αηδιαστικό, και αρρωστημένο κι είναι, αυτό που θα δουν; Κι ότι υποκύπτουν μόνον, γιατί οφείλουν να πράξουν το καθήκον τους για το καλό του συνόλου;

Δεν ξέρουν τίποτε λοιπόν οι ανακριτές. Δεν έχουν ξανακούσει παρόμοια προσχήματα. Δεν έχουν ξανασυναντήσει άτομα με κάθε είδους διαστροφές.

Δεν ξαναπροσπάθησαν να τους κοροϊδέψουν με γελοίες δικαιολογίες. Δεν ξαναγνώρισαν ανθρώπους που κρύβονται πίσω από το προσωπείο του καλού και αγαθού πολίτη ως ιδανικού της αρχαίας ελληνικής αγωγής, της διακεκριμένης προσωπικότητας, που τιμάται και βραβεύεται. Δεν έχουν ξαναδεί στα μάτια τους άτομα, που είναι πεπεισμένα, ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο…

Όσο κι αν η πρόσφατη περίπτωση της σύλληψης του συγγραφέα, που άλλα έγραφε και άλλα έπραττε δεν είναι ασυνήθιστη, έχει εν τούτοις ένα ιδιάζον βρόμικο χαρακτηριστικό, αυτό που εξοργίζει και προκαλεί το θυμό. Ο λαός έλεγε πράγματι θυμοσοφώντας, πως έβαλαν τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα.

Τον κακό λύκο των παραμυθιών, για να έρθουμε στο στοιχείο του. Μπορεί να φανταστεί κανείς έναν συγγραφέα παιδικών βιβλίων που ευχαριστιέται παρακολουθώντας τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών; Έναν άνθρωπο, που αναζητεί το «υλικό» του μέσα στον πιο βαθύ βόρβορο του διαδικτύου να έρχεται σε επαφή με τα παιδιά, να μιλά μαζί τους και να τα νουθετεί για τη ζωή και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν; Να κερδίζει την εμπιστοσύνη τους, να νιώθουν ότι βρίσκουν ένα στήριγμα στα ζόρια της εφηβείας, να μαθαίνουν τον κόσμο μέσα από τις συζητήσεις μαζί του… Κι εκείνος να γυρίζει μετά σπίτι του για να επιστρέψει στον σκοτεινό κόσμο της σκληρής παιδικής πορνογραφίας, με πρωταγωνιστές παιδιά σαν αυτά, που μέχρι πριν από λίγο μιλούσε μαζί τους στο βιβλιοπωλείο, στο σχολείο, στο messenger…

Πόσο νοσηρό πια όλο αυτό

Και πόσο «πρωτογενές» υλικό θα μπορούσε να χρειάζεται, προκειμένου να κατανοήσει το μέγεθος του εγκλήματος σε βάρος αθώων ψυχών. Αλλά κυρίως, πώς άντεχε να βλέπει, αυτός που ήταν τόσο κοντά στα παιδιά, τη βάναυση κακοποίησή τους, πώς μπορούσε να βυθίζεται στην άβυσσο και μετά να συμπεριφέρεται σαν κανονικός άνθρωπος. Δεν τα χωράει ο νους όλα αυτά, γροθιά στο στομάχι είναι, ένας κόσμος που δεν θες να ξέρεις ότι υπάρχει, κι όμως είναι εκεί και κάθε τόσο σκάει κεφάλι από το βούρκο για να σπείρει παντού τη δυσοσμία του.

Είναι αλήθεια όμως, ότι στην τέχνη σπανίως το πρόσωπο ταυτίζεται με το έργο του. Οι απογοητευτικές ιστορίες με σπουδαίους συγγραφείς αλλά με εξωφρενικές έως εγκληματικές συμπεριφορές είναι υπαρκτές στην ιστορία της λογοτεχνίας. Και το επιχείρημα «ναι, αλλά είναι μεγάλος συγγραφέας» ή ποιητής, ή ζωγράφος ό,τι τέλος πάντων, μόνο ασυνήθιστο δεν είναι. Πρόκειται για μια άφεση αμαρτιών, που δίνεται με μεγαλοθυμία, αφού οι όποιες ιδιομορφίες του δημιουργού συγχωρούνται μπροστά στο έργο που έχει προσφέρει και που υποτίθεται, ότι τον νομιμοποιεί στα μάτια του κόσμου.

Αλλά είναι έτσι;

Πέρα από την τρομακτική δημοσιότητα που πήρε το θέμα _μας έπεσαν και πολλά μαζί τελευταία_ κάτι για το οποίο είμαι σταθερά επιφυλακτική, καθώς μετά την έκρηξη γρήγορα ξεχνάμε, κάποιοι φαίνεται σαν να έχουν αρχίσει να βάζουν «μαξιλαράκια» στην υπόθεση. Δεν τους αδικώ, στο βαθμό που ο συγκεκριμένος άνθρωπος μπορεί να ήταν φίλος, συνάδελφος, να έχαιρε της εκτίμησής τους. Η σκληρή αλήθεια όμως μιλάει για 100 βίντεο παιδικής πορνογραφίας. Πόση εκτίμηση να απομένει.

Γι΄αυτό να μην ξανακούσω τη φράση «Δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα». Δεν είναι ελαφρυντικό. Αυτούς που δεν έδωσαν ποτέ δικαίωμα να φοβάστε…