Υπάρχει μία αίσθηση τραγωδίας στην στάση της αντιπολίτευσης. Είναι σαν τα παιδάκια που έχουν βρει ένα παιγνίδι που τους αρέσει και επιμένουν να παίζουν μ’ αυτό, ακόμη κι όταν γύρω τους υπάρχει πληθώρα άλλων, που επιλέγουν να αγνοούν. Το πρόβλημα με την αναλογία αυτή είναι πως τα παιδάκια δεν γνωρίζουν και δεν θέλουν να μάθουν πως λειτουργούν τα άλλα παιγνίδια—οπότε δεν μπορούν να τα χαρούν. Επιλέγουν αυτό που ξέρουν και μένουν προσηλωμένα σ’ αυτό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει ότι στον δρόμο για τις εκλογές θα το «τελειώσει». Έχει δοκιμάσει τα πάντα αλλά όλα του αποφέρουν στην καλύτερη περίπτωση εφήμερα κέρδη. Καταλήγει, λοιπόν, να κάνει αυτό που ξέρει. Καταφεύγει σ’ έναν φραστικά ακραίο λαϊκισμό, όπου τα πάντα είναι μαύρα κάτω από την σκέπη της Νέας Δημοκρατίας, ενώ άπλετο θα είναι το λαμπερό φως κάτω από τον δικό του ουρανό. Μοχλός αλλαγής…ουρανού είναι οι παρακολουθήσεις.
Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν πέρασε καν από την φάση του ΣΥΡΙΖΑ που αρχικά προσπάθησε να πείσει για το δικό του πρόγραμμα. Παρά τις εξαγγελίες και μολονότι οι ασχολούμενοι ιθύνοντες χαίρουν γενικής εκτίμησης, συντεταγμένο, ολοκληρωμένο και εναλλακτικό πρόγραμμα εξουσίας δεν προκύπτει. Ο ηγέτης του δεν έχει τίποτα το νέο, τίποτα το πρωτοποριακό, τίποτα να πει που αν όχι να εξάψει την φαντασία τουλάχιστον να τραβήξει την προσοχή. Ελλείψει σκέψης, έχει κυριολεκτικά αρπάξει το θέμα των παρακολουθήσεων και επιχειρεί να το μετατρέψει σε μοχλό για την επιβίωση του κόμματος.
ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ παλεύουν ποιος θα εκμεταλλευτεί σε όφελος του αυτό που βλέπουν ως την τελευταία τους ελπίδα για να ανοίξει η προοπτική της εξουσίας. Μία μονοθεματική αντιπολίτευση, με δύο κόμματα να ερίζουν για το ίδιο αντικείμενο: ότι, λόγω των παρακολουθήσεων (;) η χώρα διαβιεί μη δημοκρατικό καθεστώς.
Η κατηγορία δεν έχει καμία απολύτως βάση, δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με αυτήν ούτε για μερικά δευτερόλεπτα. Η αίσθηση του τραγικού που αναφέρεται πιο πάνω, επεκτείνεται στην αδιανόητη κατηγορία ότι οι κατακτήσεις της ελληνικής δημοκρατίας στις οποίες πρωτοστάτησε το κόμμα της Ν.Δ. και επέκτεινε το ΠΑΣΟΚ, καταλύονται τόσο εύκολα και τόσο απλά με την παρακολούθηση του τηλεφώνου του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Τραγικό είναι το γεγονός ότι η αξιωματική αντιπολίτευση έχει πέσει τόσο χαμηλά ώστε να καταφεύγει σε τεχνάσματα αυτής της μορφής. ΟΙ ιδεολογικές και πολιτικές/κομματικές καταβολές της ερμηνεύουν το φαινόμενο: τα πάντα για την εξουσία, χωρίς ηθικούς φραγμούς. Δεν το δικαιολογούν.
Για την ελάσσονα αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ισχύει η θεωρία ότι ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται. Ο ηγέτης του δεν σκέφτεται καν να δείξει ότι στέκεται δίπλα στα προβλήματα της κοινωνίας. Έχει αφήσει τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο να το κάνει με ωραίες παρεμβάσεις στην Βουλή, ξεχνώντας ότι είτε μέσα είτε έξω από το Κοινοβούλιο, η εικόνα, το τέμπο, αλλά και η ουσία καθορίζονται από τον επικεφαλής. Ο ίδιος, όμως, έχει παρασυρθεί στο ολισθηρό μονοπάτι της δήθεν αδικίας, του δήθεν θυμού, της πραγματικής όμως πολιτικής απελπισίας, και έχει ταυτίσει το κόμμα με την προσωπική του υπόθεση.
Πιστεύει πραγματικά το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ότι ο πολίτης θα ψηφίσει με βάση το predator;
Πιστεύει πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ ότι ο πολίτης μπορεί να δεχτεί πως έχει καταλυθεί η δημοκρατία;
Ο χορός είναι εκεί και παρακολουθεί τους πρωταγωνιστές. Από μηχανής Θεός δεν έρχεται. Ισχύει το συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Διαβάστε επίσης
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
