Το κάλλος στη φύση και στην τέχνη – Τέσσερεις ζωγράφοι δημιουργούν για τη Γη

Έξι τεχνητές λίμνες, ένα κανάλι που τις συνδέει, πλούσια βλάστηση, η πανίδα της αττικής γης σ΄ένα τόπο φυσικού κάλλους 1.200 στρεμμάτων και μια σειρά από έργα ζωγραφικής, που προσεγγίζουν τη φύση, αποδίδοντας «Το Τραγούδι της Γης».

Μια έκθεση τεσσάρων καλλιτεχνών, που πραγματεύονται θέματα του φυσικού περιβάλλοντος της Αττικής στο Μητροπολιτικό Πάρκο «Αντώνης Τρίτσης, ζωγραφίζοντας  άλλοτε εξ επαφής και άλλοτε από μνήμης, με βασικό πάντα στόχο το σημείο συνύπαρξης της σύγχρονης τέχνης με τη φύση.

Από την Τρίτη 8 Νοεμβρίου έτσι, η Χρύσα Βέργη, ο Κώστας Παπανικολάου, ο Μανώλης Χάρος και ο Αχιλλέας Χρηστίδης παρουσιάζουν 25 έργα τους στον προσεκτικά ανακαινισμένο εκθεσιακό χώρο του πάρκου, με θεματολογία που αναφέρεται στην ύπαιθρο και με διάθεση ποιητική.

Χρησιμοποιούν την παλέτα τους για να εκφράσουν το συναίσθημα, το πάθος και την ένταση και τα «τοπία τους, με τάσεις ρεαλιστικές, αφαιρετικές, ιμπρεσσιονιστικές, συνυπάρχουν διαλεκτικά με μνήμες και βιώματα από την Γη», όπως λέει η επιμελήτρια της έκθεσης, ιστορικός τέχνης Ελένη Αθανασίου.

Τα μοναδικά χαρακτηριστικά του πάρκου άλλωστε, με το υγρό στοιχείο και την εξαιρετική χλωρίδα συντελούν στην απόδοση του ωραίου, με το τελικό αποτέλεσμα να στοχεύει στην πρόσληψη της φύσης και της τέχνης ταυτόχρονα.

Ρομαντισμός και σύγχρονη τέχνη

Εμφανείς στα έργα είναι οι έμμεσοι απόηχοι τόσο από την Βυζαντινή τέχνη όσο και από τα ευρωπαϊκά κινήματα της πρώιμης Αναγέννησης αλλά και του τέλους του 19^ου και των αρχών του 20ού αιώνα, που αποτύπωναν φωτογραφικά και με ρομαντική διάθεση τη Γη, έχοντας ιδιαίτερη προτίμηση στην έλευση του μοντερνισμού, όπου οι καλλιτέχνες επιλέγουν μια πιο ελεύθερη πινελιά και δημιουργούν τοπία με αφηγηματικές ενίοτε τάσεις, απαλλαγμένα από τους κανόνες της φωτογραφικής αποτύπωσης και του ρεαλισμού.

Στο «Τραγούδι της Γης» η εικαστικός Χρύσα Βέργη συνεισφέρει, παρουσιάζοντας έναν κόσμο φινέτσας και αισθητικής αντίληψης, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό το νερό και τις αντανακλάσεις της φύσης μέσα στο υδάτινο στοιχείο. «Μεταφέρει στον καμβά την εκφραστική δύναμη του χρώματος, συνταιριάζοντας ρεαλιστικά, ιμπρεσσιονιστικά και εξπρεσιονιστικά στοιχεία ταυτόχρονα», σημειώνει η Ελένη Αθανασίου.

Προσθέτοντας, ότι η διερεύνηση του οπτικού πεδίου από τη ζωγράφο, οι διαφορετικές οπτικές γωνίες μέσα στον ίδιο πίνακα, ο σχετικά λίγος χώρος που δίνεται στον ουρανό και το χαμηλό σημείο θέασης, όπως  στην Φλαμανδική τοπιογραφία του 15^ου αιώνα, εγγράφονται στην όλη προβληματική της για τη ζωγραφική ερμηνεία του τοπίου και για την οπτική αντίληψη της εικόνας.

Ταξίδι στη φαντασία

Ρεαλιστικά σαν μια αυτοτελή σύνθεση βλέπει ο Κώστας Παπανικολάου το τοπίο. Ο δικός του κόσμος είναι ένα άγριο καρναβάλι, ένας απέραντος ωκεανός, γεμάτος κρυφά νοήματα, κώδικες, γρίφους, σαρκασμό και ειρωνεία, όπως λέει η κυρία Αθανασίου.

«Επηρεασμένος από την αρχαιότητα, το Βυζάντιο και την πρώιμη Αναγέννηση δημιουργεί μια σύγχρονη ταπισερί με τα απαραίτητα συμπληρωματικά στοιχεία, που υπόσχονται ένα ταξίδι στον μαγευτικό κόσμο της φαντασίας, μέσα από το απρόοπτο της περιπέτειας, στην οποία παραμονεύει ο κίνδυνος», σημειώνει.

Χρησιμοποιώντας αυγοτέμπερα σε γήινες αποχρώσεις ο καλλιτέχνης  συνεχίζει έτσι, την παράδοση του επίπεδου χώρου και της ηθελημένης ακαμψίας των μορφών, όπως είχε κατοχυρωθεί στην ελληνική ζωγραφική από την βυζαντινή αγιογραφία και τη λαϊκή τέχνη.

Τα σύμβολα

Με διαφορετική εικαστική ματιά εξάλλου, ο Μανώλης Χάρος μετεωρίζεται ανάμεσα στις νέες σειρήνες της αφαίρεσης και τις παλιές γνώριμες συνθέσεις. Με γλώσσα λιτή, συμπυκνωμένη, αποκαλυπτική του προσωπικού ζωγραφικού του ύφους, χρησιμοποιεί γνώριμα σύμβολα, όπως το πλοίο, τη θάλασσα, το φεγγάρι, το κύμα, τον ορίζοντα, το δένδρο, την κορυφογραμμή στο βουνό, με σκοπό να οδηγήσει τον θεατή στα τοπία-τόπους του καλλιτέχνη και τελικά στον ίδιο τον δημιουργό.

«Το αφήγημά του συγγενεύει κατά κάποιον τρόπο με τον ρυθμό ενός μουσικού έργου, που αναπτύσσεται βάσει του θέματος και των παραλλαγών του, ενώ μέσα από την μορφή των εικόνων του, προσκαλεί τον θεατή να μετέχει στην απεραντοσύνη της σκέψης του και τη φαντασιακή λειτουργία της έμπνευσης», όπως λέει η επιμελήτρια της έκθεσης.

Για την ίδια άλλωστε η γοητεία της ζωγραφικής του Μανώλη Χάρου στηρίζεται στην ασάφειά της, είναι κάτι σαν μουσική, μια αιώρηση ανάμεσα στο είναι και στο μη είναι.

Εικόνες ζωντάνιας

Ένταση και χρώμα χαρακτηρίζουν όμως, το έργο του Αχιλλέα Χρηστίδη, όπως και μια πηγαία, ζωική ορμητικότητα, στοιχεία που φέρνουν εμφανή αναταραχή στην επιφάνεια του καμβά. Δημιουργώντας  αναμφίβολα μ΄αυτόν τον τρόπο έναν καθαρά προσωπικό τρόπο έκφρασης.

«Απομακρύνεται από τους ακαδημαϊκούς κανόνες της προοπτικής», λέει η κυρία Αθανασίου «και όλα τα περιγραφικά και ανεκδοτολογικά στοιχεία, παραμορφώνει τη φυσική πραγματικότητα και χρησιμοποιεί σκληρές γραμμές και φόρμες επιθετικές για να ζωγραφίσει εικόνες που σφύζουν από πληθωρική ζωντάνια με σκοπό να δώσει έμφαση στο ουσιαστικό και τα δομικά χαρακτηριστικά της εικόνας του».

Το τελικό αποτέλεσμα του έργου και των τεσσάρων ζωγράφων, όπως προσθέτει η ίδια  διακρίνεται για την γνησιότητα των αναζητήσεών τους, την ειλικρίνεια και τον πλούτο της εκφραστικής τους γλώσσας, την ποιότητα και την αλήθεια των διατυπώσεων τους .Η ζωγραφική τους γραφή είναι έντιμη, χωρίς τεχνάσματα, με ψυχική γενναιοδωρία προς τον θεατή.

Να σημειωθεί, ότι η έκθεση αποτελεί συνεργασία της Περιφέρειας Αττικής και του Μητροπολιτικού Πάρκου «Αντώνης Τρίτσης». Το πάρκο βρίσκεται στη θέση Πύργος Βασιλίσσης ή Επτάλοφος στη δυτική Μητροπολιτική Αθήνα, εντός των διοικητικών ορίων του Δήμου Ιλίου.

Info

Μητροπολιτικό Πάρκο «Αντώνης Τρίτσης»: Σπύρου Μουστακλή 23, Ίλιον

Έκθεση: «Το Τραγούδι της Γης»

Εγκαίνια: 8 Νοεμβρίου

Πρόσβαση: Αττική Οδός-Έξοδος 7-Άγιοι Ανάργυροι, Αχαρναί (κατεύθυνση προς Ελευσίνα)

Διαβάστε επίσης:

Το Βρετανικό Μουσείο ετοιμάζεται για επισκευές – Πού θα πάνε τα Γλυπτά του Παρθενώνα;

Μουσείο και Κέντρο του Κυκλαδικού Πολιτισμού στη Νάξο – Μνημόνιο συνεργασία με το ΜΕΤ