Είναι κοινή η διαπίστωση πολλών παρατηρητών της πολιτικής ζωής ότι στα δημοκρατικά καθεστώτα είναι σπάνιο το φαινόμενο να κερδηθούν οι εκλογές με βάση την εξωτερική πολιτική. Η εμπειρία, τουλάχιστον, αυτό δείχνει. Στη βάση αυτή η Ν.Δ. έχει να αντιμετωπίσει ένας δισεπίλυτο γρίφο.

Τα ανοιχτά μέτωπα της κυβέρνησης είναι ουσιαστικά δύο: η ακρίβεια και η ικανότητα διαχείρισης κρίσεων. Το πρώτο έχει τα παρακλάδια του, όπου τα κυριότερα είναι το κόστος της ενέργειας και των τροφίμων και τα υψηλά επιτόκια. Το δεύτερο έχει επίσης πλείστες όσες πτυχές αλλά στην τωρινή φάση αναφέρεται πρωταρχικά στο θέμα της διαφθοράς. Πρόκειται για ένα εκρηκτικό μίγμα που μπορεί να κοστίσει πολύ ακριβά στην κυβέρνηση.

Για πρώτη φορά μετά από 3,5 χρόνια η αξιωματική αντιπολίτευση έχει βρει στέρεο έδαφος κριτικής. Συνδυάζει τον έντονο προβληματισμό του πολίτη για την ακρίβεια με την εικόνα της διαφθοράς, της σπατάλης δημόσιου χρήματος και ακουμπά έτσι εξαιρετικά ευαίσθητες ανθρώπινες ψυχολογικές χορδές. Την αίσθηση της ανείπωτης προσωπικής ανασφάλειας όταν «οι άλλοι» θησαυρίζουν.

Είναι σαφές ότι το Μέγαρο Μαξίμου δεν εθελοτυφλεί. Είναι, όμως, επίσης σαφές ότι ποντάρουν πολύ στην εικόνα μίας κυβέρνησης και ειδικά ενός πρωθυπουργού που έχει αλλάξει την διεθνή εικόνα της χώρας, κινείται με άνεση στα παγκόσμια φόρα, καταθέτει καινοτόμες προτάσεις, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, με επιτυχία εξουδετερώνει τις Τουρκικές απειλές.

Δημιουργείται και είναι ενεργό το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας. Στην ζυγαριά, όμως, με την πραγματικότητα της οικονομικής ανασφάλειας και της αδικίας, η ακρίβεια ζυγίζει πολύ πιο πολύ από την αποκατάσταση της εικόνας.

Η Ν.Δ. δεν έχει έτσι πολλές επιλογές. Η ακρίβεια έχει πολλές αιτίες αλλά ουσιαστικά είναι εισαγόμενη. Η πορεία της ελάχιστα έως καθόλου εξαρτάται από την κυβέρνηση. Πρακτικά δύο είναι οι άξονες για την μερική και μόνο διαχείριση της: ο σκληρός  έλεγχος της αγοράς για φαινόμενα υπερβολικών κερδών (συμπεριλαμβανομένων των προμηθευτών ενέργειας), και η συνέχιση της πολιτικής των επιδομάτων αλλά με προσεκτική στόχευση και την με κάθε θυσία αποφυγή στρεβλώσεων από τους επιτηδείους (όπως έγινε σε αρκετές περιπτώσεις με τις προκαταβολές λόγω κορωνοϊού).

Στο θέμα της διαφθοράς, η κυβέρνηση καλείται άμεσα και σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα να επιδείξει την ίδια ικανότητα διαχείρισης του προβλήματος που έδειξε με την πανδημία, την μετανάστευση, την Τουρκία. Το αντικείμενο είναι δύστροπο και η αντιμετώπιση του σίγουρα ενέχει κομματικό κόστος. Εναλλακτική δεν υπάρχει, όμως. Η κυβέρνηση οφείλει να δείξει ότι δεν ορρωδεί προ ουδενός. Τα «πόθεν έσχες» λιμνάζουν στα συρτάρια. Η ανεπάρκεια προσωπικού δεν αποτελεί δικαιολογία. Όταν χρειάστηκε, βρέθηκε ο τρόπος και το προσωπικό για να μειωθεί ο όγκος των ανεκπλήρωτων αιτήσεων σύνταξης. Τώρα χρειάζεται να γίνει το ίδιο με το «πόθεν έσχες» των βουλευτών και γενικά των προβεβλημένων ανώτερων στελεχών. Τα αποτελέσματα να δημοσιευτούν και η κάθαρση να ακολουθήσει.

Έχω αναφερθεί στο παρελθόν στην κυβέρνηση Σημίτη, όπου τίποτα δεν ακουμπούσε τον τότε πρωθυπουργό. Έφτασε, όμως, η αδυναμία ολοκλήρωσης μίας σημαντικής μεταρρύθμισης και ένα σκάνδαλο χρηματιστηρίου όπου ενεπλάκησαν στελέχη του, για να χαθούν οι εκλογές του 2004—κι ας είχε ο Κώστας Σημίτης το μεγάλο ατού του ευρώ και της ευρωπαϊκής καταξίωσης.

Η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη διανύει, βέβαια, την πρώτη και όχι την δεύτερη τετραετία της. Έχει με επάρκεια αντιμετωπίσει σοβαρές κρίσεις που κανένας προκάτοχός της δεν γνώρισε. Οι μνήμες της χειρίστης διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα είναι ακόμη νωπές. Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει πειστικό εναλλακτικό πρόγραμμα  εξουσίας –πέρα από την διόγκωση δαπανών –είναι ορατή και σαφής. Υπάρχει, όμως, ο σοβαρός κίνδυνος όλα αυτά να μην επαρκέσουν στις επόμενες εκλογές.

Το μίγμα της προσωπικής ανασφάλειας εν μέσω του παράνομα συσσωρευμένου πλούτου των άλλων είναι απλά εκρηκτικό.