Αυτό εξηγεί και την επιλογή του συγκεκριμένου τίτλου του σημερινού άρθρου (από το κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο).
Καταρχάς, το σύστημα αξιών του κ. Τσίπρα φάνηκε να χωλαίνει. Μάταια εδώ και τρία χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να βάλει στο στόχαστρό του τον Κυριάκο Πιερρακάκη, ένα από τα 2-3 μεγάλα ατού της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Νόμιζαν ότι με την ιστορία του Ανδρέα Πάτση και των ΕΛΤΑ είχαν πιάσει τον υπουργό στην φάκα και ζήτησαν την παραίτηση του. Διαψεύστηκαν τα γεγονότα, βούλιαξαν οι προσδοκίες τους. Στην συνέντευξη του, αντί ευθαρσώς να ζητήσει συγνώμη ο Αλέξης Τσίπρας έριξε το φταίξιμο στον ίδιο τον… Πιερρακάκη, διότι δήθεν δεν πήγε στην Βουλή να απαντήσει σε σχετική ερώτηση που είχε π παλαιότερα καταθέσει το κόμμα του. Το ηθικό ατόπημα είναι μεγάλο.
Το δεύτερο σημαντικό θέμα είναι ότι Αλέξης Τσίπρας δεν έδωσε ουσιαστική απάντηση σχεδόν σε κανένα από τα ερωτήματα που του έθεσε η παρουσιάστρια. Τρεις φορές, π.χ., χρειάστηκε να ερωτηθεί τι διαφορετικό θα έκανε από την κυβέρνηση σχετικά με την διαχείριση της ενεργειακής κρίσης και μόνο την τελευταία φορά καταδέχτηκε να μιλήσει για μείωση του ΕΦΚ. Κατά τα άλλα, το θέμα ήταν…η ληστρική ανακατανομή εισοδήματος στην οποία επιδίδεται η κυβέρνηση.
Σε όλες τις ερωτήσεις η «απάντηση» συνίστατο από μία λιτανεία κατηγοριών κατά της κυβέρνησης – πάντα με την δικαιολογία ότι πριν απαντήσει όφειλε να αναλύσει το τι έχει συμβεί. Μέχρι να τελειώσει την μακροσκελή ανάλυση (που γινόταν με τους καλύτερους όρους του διαλεκτικού υλισμού) η παρουσιάστρια, προφανώς πιεζόμενη από το κοντρόλ, περνούσε στην επόμενη. Η εμπειρία αυτή, πάντως, θα μπορούσε να χρησιμεύσει για αλλαγή πλεύσης όσον αφορά τον σχεδιασμό παρόμοιων συνεντεύξεων. Το θέμα δεν είναι η πληρότητα των ερωτήσεων αλλά αυτή των απαντήσεων.
Θέμα τρίτο, σε προεκλογική περίοδο ο κ. Τσίπρας δεν είχε τίποτα να προσθέσει σε ότι έχει μέχρι τώρα πει. Ένας συγκροτημένος και διαβασμένος πολιτικός θα είχε εκμεταλλευτεί την ευκαιρία της πανελλαδικής προβολής και θα είχε ζητήσει από το επιτελείο που καυχιέται πως δημιούργησε, να τον βοηθήσει να βγει στο γυαλί καλά προετοιμασμένος και—το κυριότερο—έχοντας κάτι το πρωτότυπο να προτείνει. Κάτι που θα τραβήξει την προσοχή του ακροατηρίου, που θα προβληματίσει θετικά τους αναποφάσιστους, που θα μπορούσε ίσως ακόμη και να επηρεάσει νέους ψηφοφόρους.
Αντ’ αυτού, οι θεατές υπέστησαν την απαρίθμηση σωρείας κατηγοριών κατά της κυβέρνησης, με μεγάλη δόση αμετροέπειας και ύφος που επιφανειακά ήταν μειλίχιο, στην ουσία δύσκολα έκρυβε την οργή που μόνιμα τον κυριεύει.
Θέμα τέταρτο και τελευταίο. Διαβασμένος είπαμε να είναι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μερικά λάθη συγχωρούνται. Αλλά η πρόταση να στηριχτεί η εξωτερική πολιτική στην λογική ότι διαπραγματευόμαστε με την Τουρκία τα μεταξύ μας εκκρεμή ζητήματα κραδαίνοντας το υποσχετικό της στήριξης για την ευρωπαϊκή προοπτική της, δειχνει είτε άγνοια είτε σύγχυση.
Καταρχάς, η Ελλάδα έχει μόνο δύο θέματα να διαπραγματευτεί με την Τουρκία: την έκταση της ζώνης αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης και την διαφορά ανάμεσα στα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο. Κι αυτά με την προϋπόθεση της άρσης του casus belli. Διαπραγμάτευση για οποιοδήποτε άλλο θέμα (π.χ. αποστρατικοποίηση νησιών) θα είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι έστω εν μέρει η Τουρκία έχει δίκαιο.
Ασυγχώρητη είναι, όμως, η αναφορά στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Απλά αυτή δεν υπάρχει πλέον. Ούτε η Τουρκία την θέλει, ούτε η Ε.Ε. την επιθυμεί. Πέρα από τα μεγάλα οικονομικά και ανυπέρβλητα γεωπολιτικά προβλήματα, είναι σαφές ότι, π.χ., η δικτατορία Ερντογκάν δεν μπορεί ποτέ να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις για την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας που έχει η Ευρώπη. Πως σκοπεύει ο κ. Τσίπρας να χειριστεί αυτό το θέμα; Πείθοντας τον Ερντογκάν να εκδημοκρατιστεί ή την Ευρώπη να κάνει τα στραβά μάτια;
Όλα αυτά δείχνουν ότι ο Αλέξης Τσίπρα φόρεσε μεν προβιά κέντρου, αλλά ο λύκος που εποφθαλμιά την εξουσία δεν μπορεί να κρυφτεί.
Διαβάστε επίσης
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
