Τι να πρωτοσυχαθεί κανείς; Τον άθλιο παιδεραστή, αυτό το κτήνος που ασελγούσε πάνω στο άγουρο κορμάκι, εκμεταλλευόμενος την ηλικία, την άγνοια, το φόβο, την οικογενειακή κατάσταση του μικρού κοριτσιού; Ή την αηδιαστική συμπεριφορά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που βούτηξε ξανά στο βαθύ πηγάδι της χυδαιότητας για να αντλήσει από εκεί ό,τι πιο ποταπό υπάρχει, και να το στρέψει, χωρίς ίχνος ντροπής, εναντίον των αντιπάλων της;

Ενώ το πανελλήνιο παρακολουθεί με ανατριχίλα το δράμα του παιδιού, για τον ΣΥΡΙΖΑ το ζήτημα βρίσκεται αλλού: πώς θα στοχοποιήσει τη ΝΔ με αφορμή το τραγικό περιστατικό, με όποιο μέσον είναι δυνατόν. Με πρόθυμους βουλευτές που δεν διστάζουν να εξαπολύσουν οχετό λάσπης, διότι έτσι το κόμμα προστάζει, με άλλους που θέλουν να δώσουν διαπιστευτήρια μιας δήθεν «αριστεροσύνης», αφού οι εκλογές πλησιάζουν και βέβαια με το διαδίκτυο, που έχει αναδειχθεί σε άριστο μέσον παραπληροφόρησης, συνωμοσιολογίας και χειραγώγησης των μαζών.

Εκεί, όπου ιστοσελίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης  ξεχειλίζουν από «σχόλια», «έμπιστες πληροφορίες», «μυστικά για λίγους», δήθεν. Με τη βρώμα να περνάει μέσα από τις οθόνες μας, να μας επιτίθεται και να αναζητεί ανθρώπους ευάλωτους και εύπιστους για να κολλήσει πάνω τους σαν βδέλλα. Κι αν το Κοινοβούλιο είναι ο εκφραστής του ελληνικού λαού δεν θ΄ αφήσει την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Θα χτυπήσει και εκεί.

Άνθρωπος του πολιτισμού με μακρά θητεία στο  θέατρο, όπου ο ηθοποιός ως γνωστόν «ήθος ποιεί» η Άννα Βαγενά, βουλευτής με το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ –παλαιότερα είχε περάσει και από το ΠΑΣΟΚ– ξέχασε πού βρισκόταν ή ίσως το αντίθετο, και σκέφτηκε να λοιδορήσει συνάδελφό της: «Πώς αισθάνεσαι που είσαι σε κόμμα παιδεραστών;», είπε στον κ. Χαρακόπουλο, αφήνοντάς τον εμβρόντητο. Αυτός ήταν και ο στόχος, άλλωστε. Η εξουδετέρωση του αντιπάλου. Θα μπορούσε να επιχαίρει λοιπόν. Ακόμη κι αν   εκλήθη από το κόμμα της να ζητήσει μία συγνώμη, οι ψηφοφόροι της είχαν στο μεταξύ, πάρει την πληροφορία για την τόλμη και τον ηρωισμό της.

Είχαν προηγηθεί βέβαια κι άλλα βαριά ατοπήματα του ΣΥΡΙΖΑ με τον κ. Σπίρτζη να μιλάει για το τέρας από τον Κολωνό, που «είναι σάρκα από τη σάρκα της ΝΔ», επαναφέροντας ταυτόχρονα την υπόθεση Λιγνάδη και το τότε ελεεινό μύθευμα, ότι η κυβέρνηση καλύπτει βιαστές και παιδεραστές… Ή τη χυδαία ανάρτηση ενός βουλευτή –του ΣΥΡΙΖΑ πάντα–  ονόματι Χάρη Μαμουλάκη στο Τικ Τοκ, όπου συνέδεε τη ΝΔ με την παιδεραστία.

Και πριν από αυτούς ακόμη, τα μέσα ενημέρωσης της αντιπολίτευσης είχαν γεμίσει με φωτογραφίες του παιδεραστή ενώ πόζαρε δίπλα σε πολιτικούς, ηθοποιούς, ιερείς και άλλους, συμπτωματικά όλους της ΝΔ,  ακολουθώντας την ίδια τακτική με εκείνη την περίπτωσης του Δημήτρη Λιγνάδη. Όπου όλοι όσοι είχαν φωτογραφηθεί μαζί του ήταν της ΝΔ. άρα όμοιοι μ΄αυτόν… Και ποιος θα ξεχάσει εξάλλου, τα εμετικά υπονοούμενα, ότι η οικογένεια Μητσοτάκη ωθούσε τα ασυνόδευτα ανήλικα στην πορνεία…

Τι είδους «αστυνομία ηθικής» είναι όμως, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, που εντοπίζει μόνον τα υποτιθέμενα παραπτώματα της ΝΔ; Πώς και από πού κι ως πού έχει αυτοανακηρυχθεί ως θεματοφύλακας ήθους και αξιών και άρα τιμητής των πάντων; Και πώς είναι βέβαιο το κόμμα, ότι  η δική του φωλιά είναι καθαρή;

Έχοντας υποστεί βαρύ πλήγμα σε άλλους τομείς, όσον αφορά το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί, ότι όλα μπορούν να του συγχωρηθούν ή έστω να ελαχιστοποιηθούν μπροστά στον «ηθικό ξεπεσμό», όπως τον προβάλλει,  των αντιπάλων του.

Αδιαφορώντας αν η τακτική της συκοφαντίας και του ψεύδους έχει ημερομηνία λήξεως, διότι όλα αποκαλύπτονται κάποια στιγμή ή ότι μπορεί να γυρίσει εναντίον του, καθώς εξωθεί τα πράγματα στα άκρα επιζητεί απεγνωσμένα κομματικά οφέλη. Δεν απέχει πολύ από το μεγάλο λάθος. Εξάλλου δεν τους έχει πει κανείς, ότι τα τέρατα δεν έχουν κόμμα;