Ζάχος Χατζηφωτίου: Ένας bon vivant με πολεμικό παράσημο και πέντε γάμους

«Όταν Κυριακή απόγευμα βρίσκομαι στο σπίτι και απολαμβάνω τις ελάχιστες πλέον ήσυχες στιγμές της γειτονιάς, αφήνομαι να αναπολήσω τα παιδικά μου χρόνια και τότε μπαίνω “στο παραμύθι”. Θυμάμαι τη γιαγιά μου που της άρεσε να διηγείται τα περασμένα. Πώς ήρθε από τη Γαλλία με την οικογένειά της και εγκαταστάθηκε στα Χανιά, για τα οικόσημά της, πώς γνώρισε τον παππού, φίλο και συνεργάτη του Βενιζέλου, για το Θέρισο, πώς βρέθηκε με τα παιδιά της σε υποβρύχιο και πόσα άλλα πραγματικά ιστορικά γεγονότα, για το τριώροφο σπίτι τους στην Ιουλιανού και άλλα και άλλα, και τέλος για το. . . ασφυκτικά χαμηλοτάβανο σπίτι της Πατριάρχου Ιωακείμ όπου εγκαταστάθηκαν το 1939…». Έτσι αρχίζει ένα από τα βιβλία του Ζάχου Χατζηφωτίου, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 99 ετών, μια ζωή γεμάτη από περιπέτεια, πλούσια από συγκινήσεις, με ιστορίες πάμπολλες, που δημιούργησαν το δικό του, προσωπικό βιβλίο, το οποίο δεν δίσταζε, αντίθετα είχε τη χαρά πάντα να ξεδιπλώνει, ξαφνιάζοντας και εντυπωσιάζοντας τους ακροατές ή αναγνώστες του.

Ήταν κι οι εποχές που έζησε ενδιαφέρουσες, το ίδιο όμως και δύσκολες. Ήταν ο πόλεμος, ήταν οι μάχες, ήταν οι επιχειρηματικές του προσπάθειες που δεν του έβγαιναν όπως τις ήθελε, ήταν οι έρωτες, οι πολλοί γάμοι και τ΄άλλα τόσα διαζύγια, η κοσμική ζωή αλλά κυρίως η δημόσια εικόνα του, μέσω της παρουσίας του επί χρόνια στην τηλεόραση και των γραπτών του στον Τύπο, που έκαναν αίσθηση. Το καυστικό του σχόλιο, μια αλλιώτικη ματιά, που άλλοι την χαρακτήριζαν συντηρητική και άλλοι ανακάλυπταν σ΄αυτήν μια αιφνιδιαστική νεανικότητα έκαναν πάντα τη διαφορά. Ο «Ίακχος » είχε μείνει ιστορικός στον «Ταχυδρόμο» του συγκροτήματος Λαμπράκη, όπως και «Το πεντάλεπτο του Ζάχου Χατζηφωτίου» στην τηλεόραση. ΄Ενας bon vivant με άποψη ήταν ο Ζάχος Χατζηφωτίου, που άλλοι εκτιμούσαν και άλλοι προτιμούσαν να μισούν.

Από το σχολείο στον πόλεμο

Σεπτέμβριος του 1923 ήταν, όταν γεννήθηκε _ πριν από δύο ημέρες ήταν τα γενέθλιά του _ στην Κηφισιά όπου περνούσε η οικογένεια τα καλοκαίρια. Ο πατέρας του, που  ήταν από τη Σύρα, είχε δημιουργήσει στην Αθήνα επιχειρήσεις  ενώ η μητέρα του ήταν καθηγήτρια αρχαίων στο Αρσάκειο. Εκείνη κυρίως τον έμαθε ελληνικά, όπως έλεγε, άλλωστε άλλαξε μερικά σχολεία ως την αποφοίτησή του, περνώντας πάντως από την Αναργύριο Κοργιαλένιο Σχολή στις Σπέτσες.

Για τους νεότερους το όνομά του μπορεί να μην σήμαινε πολλά, όμως ως καλός αφηγητής ιστοριών όπως ήταν, συγκέντρωνε αμέσως την προσοχή με κάθε του συνέντευξη  τα τελευταία χρόνια στην τηλεόραση ή στον Τύπο. Εξάλλου δεν δίσταζε να μιλήσει για όλους και όλα. Αναδεικνύοντας ή αντίθετα αποκαθηλώνοντας πρόσωπα και πράγματα με την άνεση του ανθρώπου που τα είχε ζήσει από κοντά. Ένας άτακτος  και μάλλον κακός μαθητής, έχοντας μάλιστα περάσει από πολλά σχολεία, απ΄ όπου κατ΄ευθείαν βρέθηκε σε ηλικία 17 ετών στην Αίγυπτο, τον Μάιο του 1941 όταν οι Γερμανοί είχαν φθάσει στην Αθήνα. Τέσσερα χρόνια έμεινε εκεί, πολέμησε στο Ελ Αλαμέιν, πρώτα ως στρατιώτης στους Ποντικούς της Ερήμου, στην πολιορκία του Τομπρούκ και μετά, συμμετέχοντας στην 3η Ορεινή Ταξιαρχία – Ρίμινι. Ήταν η πρώτη που μπήκε στο Ρίμινι και ήταν ο λόγος για το παράσημο με το οποίο τιμήθηκε.

Η περιπέτεια αρχίζει

Με την λήξη του πολέμου η επιστροφή στην Ελλάδα ήταν δεδομένη αλλά καθώς βρισκόμαστε στην αρχή του Εμφυλίου ο Χατζηφωτίου παίρνει κι αυτός μέρος στα Δεκεμβριανά με μια ταξιαρχία  που είχε αναλάβει την διάλυση ενός μικρού θύλακα του ΕΑΜ κοντά στο ρεύμα του Αρδηττού, κάτι που επιτεύχθηκε, όπως είχε πει ο ίδιος χωρίς απώλειες.

Και καθώς η χώρα γυρίζει σελίδα ο ίδιος καλείται να εργαστεί κοντά στον πατέρα του και την οικογενειακή επιχείρηση εμπορίας υφασμάτων. Ένας χώρος που προφανώς δεν του ταίριαζε, μετά από όλη την ένταση και τη δυναμική που είχε ήδη ζήσει. Η φυγή ήταν αναπόφευκτη. «Μετά τον πόλεμο έφυγα στην Ιταλία κι έτρεχα δέκα χρόνια με τα αυτοκίνητα. Ήταν η μόδα της Ferrari. Τα αυτοκίνητα ήταν το πάθος της ζωής μου», είχε πει σε συνέντευξή του.

Ακολούθησε  το Παρίσι όπου φυσικά αντιμετώπισε δυσκολίες, καθώς αγόρασε όμως την αντιπροσωπεία, της εγκυκλοπαίδειας britannica γρήγορα πάτησε στα πόδια του, βγάζοντας όπως έχει πει 150 με 200 δολάρια για κάθε εγκυκλοπαίδεια που πουλούσε.

Για εκείνον όμως μόνο μια δουλειά θα ήταν ιδανική. Τα πλοία και η θάλασσα. Γι΄αυτό και δραστηριοποιήθηκε στη ναυτιλία την περίοδο 1962-1970 με πλήρη αποτυχία όμως, ώστε αναγκάστηκε να σταματήσει.

Ο …αναιδής μαθητής

Ήταν ωστόσο η ευκαιρία να βρει την πραγματική του κλίση, χάρις σε μια παλιά του φίλη, που η πρότασή της αποδείχθηκε καθοριστική στη ζωή του. Ήταν η Ελένη Βλάχου της Καθημερινής, που του πρότεινε να γράφει ένα χρονογράφημα στην κυριακάτικη εφημερίδα και από εκεί άρχισε ουσιαστικά η καριέρα του στη δημοσιογραφία.  Στην Καθημερινή έμεινε για τρία χρόνια από το 1974 ως το 1977, ακολούθησε ο «Ίακχος» στον «Ταχυδρόμο» και ο «Διακριτικός» στα «Νέα».

 Ειδικά για τον «Ίακχο» έχει πει, ότι έκανε την πραγματική προβολή της κοσμικής Αθήνας της εποχής  και ότι όσοι ήθελαν να δημοσιεύσει μια φωτογραφία τους έκαναν ουρές έξω από τον «Ταχυδρόμο». Υπερβολή ή όχι η αλήθεια είναι, ότι η στήλη ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη. Παράλληλα η τηλεόραση, όπου άρχισε να δουλεύει  ήδη από την ΥΕΝΕΔ και στην συνέχεια στην ΕΡΤ τον έβαλε στα σπίτια όλων. Ο ίδιος αφηγούνταν, ότι αιτία για την πρόσληψή του ήταν η …αναίδειά του, την οποία θυμόταν ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, που τον είχε καθηγητή στο σχολείο και πλέον ως μέλος του ΕΣΡ θεώρησε ότι ήταν ένα προσόν για την τηλεόραση.

Το «Πεντάλεπτο του Ζάχου Χατζηφωτίου», που αργότερα έγινε δεκάλεπτο ασκούσε κοινωνική κριτική με δεικτικό αλλά ευγενή τρόπο και για αρκετά χρόνια ήταν τουλάχιστον ένα πρωτότυπο για την ελληνική τηλεόραση. Πέρα από αυτά ωστόσο, o ίδιος αρνιόταν τον χαρακτηρισμό του κοσμικού και συστηματικά θέλησε να τον αποδομήσει.

Έρωτες και γάμοι

Οι σχέσεις του με τις γυναίκες, πάντα ωραίες και ενδιαφέρουσες αποτελούσαν θέμα στην κοινωνική ζωή της Αθήνας, πόσο μάλλον οι πέντε γάμοι του. Ο πρώτος, που κράτησε ελάχιστα ήταν με μία Γαλλίδα, κόρη στρατηγού, ο οποίος ήθελε να τον εντάξει στον γαλλικό στρατό. Ακολούθησε ο γάμος του με την Δανάη Σωσσίδη της οικογένειας Κύρου της «Εστίας». Μαζί απέκτησαν μία κόρη την Μανίτα και χάρις σ΄αυτήν προέκυψαν τα τρία εγγόνια του και δύο δισέγγονα.

Η τρίτη σύζυγος ήταν και πάλι Γαλλίδα, η Ιρέν που δούλευε στον οίκο Dior για να ακολουθήσει ο γάμος του με την Τζένη Καρέζη το 1962. Όπως έχει πει μάλιστα ο ίδιος η Καρέζη τον πολιορκούσε συστηματικά ενώ ήταν ακόμη παντρεμένος. «Η Τζένη Καρέζη με χώρισε από την πριγκίπισσα, την Ιρέν. Λύσσαξε… Έπαιρνε κάθε Δευτέρα το αεροπλάνο που δεν είχε θέατρο και ερχόταν σε μένα για μια νύχτα για να το μάθει η πριγκίπισσα», είχε πει σε μία συνέντευξή του, πολύ αργότερα βέβαια.

Από την άλλη η ίδια η Καρέζη σε συνέντευξή της μετά τον γάμο, στον οποίο οι καλεσμένοι ήταν 500 αλλά παρόντες τελικά ήταν 5.000, είχε πει για την γνωριμία τους με χιούμορ:  «Μου τον σύστησαν σε ένα ελληνικό σπίτι. «Χαίρω πολύ» είπαμε αμφότεροι. Ξανασυναντηθήκαμε λίγο μετά, την πρωτοχρονιά, εδώ στην Αθήνα, που ο Ζάχος ήρθε για διακοπές. Ξαναχαρήκαμε πολύ. Και ένα μήνα αργότερα, κεραυνοβόλα, βιαστικά, αμερικάνικα αν θέλετε, το συναποφασίσαμε να χορέψουμε στη Φιλοθέη».

Ο γάμος κατέληξε ωστόσο σε διαζύγιο πέντε χρόνια μετά, λόγω της διαφοράς των επαγγελματικών υποχρεώσεών τους, που δεν τους επέτρεπε να έχουν κοινή ζωή, όπως είχε πει ο ίδιος, που επίσης ανέφερε συχνά ότι η Τζένη Καρέζη ήταν εξαιρετικά ζηλότυπη. Πολλά χρόνια αργότερα ο Χαζηφωτίου θα έκανε και τον πέμπτο γάμο του με την Κατερίνα Παπαδημητρίου, πρώην Μις Ελλάς.

Την ζωή του, τις σκέψεις του και πολλά άλλα μοιράστηκε όμως ο Ζάχος Χατζηφωτίου και μέσα από τα βιβλία του. Μερικά από αυτά είναι «Τα εν οίκω… εν Δήμω», «Πωλείται Συνείδησις», «Συννεφιάζει και στη Μύκονο», «Πάντα την Κυριακή», «Ο Ίακχος κι εγώ», «100 εκπομπές», «Χιούμορ και ζωγραφική», «Τα Μονοπάτια του Πολέμου» και άλλα.

Διαβάστε επίσης

Ο δικηγόρος που δημιούργησε μια συλλογή εκατομμυρίων δολαρίων