Άντι Γουόρχολ: Εκείνος, τα αυτοκίνητα και μια αλλιώτικη έκθεση

Ήταν η τελευταία παραγγελία που έλαβε. Το 1986, οι ιθύνοντες της γερμανικής εταιρείας αυτοκινήτων Mercedes-Benz  είδαν τις μεταξοτυπίες του Άντι Γουόρχολ με θέμα την 300 SL Coupe και τους άρεσαν πολύ.

Επόμενη και γρήγορη κίνηση ήταν να του παραγγείλουν τη δημιουργία μιας σειράς, αφιερωμένης σε διαφορετικά μοντέλα από όλη την ιστορία της αυτοκινητοβιομηχανίας, που τότε γιόρταζε τα 100 της χρόνια. Και έτσι έγινε.

Ο διάσημος και πρωτοπόρος καλλιτέχνης της ποπ αρτ πρόλαβε όμως να δημιουργήσει μόνον τα 49 έργα από τα 80 που είχε αναλάβει, αρχικά βασισμένα σε 20 μοντέλα αυτοκινήτων από οκτώ διαφορετικές δεκαετίες.

Καθώς τον επόμενο χρόνο έφυγε από τη ζωή από επιπλοκές μιας εγχείρισης ολοκλήρωσε τελικώς 36 μεταγραφές οθόνης σε καμβά και 13 σχέδια από οκτώ μόνον μοντέλα οχημάτων. Έ

να σύνολο με την γενική ονομασία «Cars», μοναδικό χάρις στην ιδιαίτερη ματιά του καλλιτέχνη, που μετέτρεψε τα αυτοκίνητα σε έργα τέχνης και για τον τοίχο και όχι μόνον για τον δρόμο.

Αυτά τα πολύχρωμα αυτοκίνητα της σειράς Άντι Γουόρχολ μαζί με ορισμένα από τα πραγματικά αυτοκίνητα που τον ενέπνευσαν παρουσιάζονται τώρα, για πρώτη φορά, μετά από τρεις και πλέον δεκαετίες στο Petersen Automotive Museum στο Λος Άντζελες.

Το πρώτο από αυτά μπορεί να μην ήταν ακριβώς αυτοκίνητο, καθώς μοιάζει περισσότερο με τρίτροχο ποδήλατο για δύο επιβάτες αλλά είναι η αρχή για να διαπιστώσει κανείς την πραγματική κοσμογονία, που έγινε μέσα στα εκατό χρόνια που ακολούθησαν.

Σειρά έργων

Η σειρά «Cars» είναι μία από τις τελευταίες συνεκτικές ομάδες έργων του Άντι Γουόρχολ, μέρος σήμερα της συλλογής της  Mercedes-Benz. Όπως αναφέρεται μάλιστα στον επίσημο ιστότοπο της εταιρείας σ΄αυτό το έργο ο Γουόρχολ έβλεπε τον εαυτό του ως συνεργάτη με «ίσους όρους», με στόχο τη μεταφορά ενός προϊόντος σ΄ένα άλλο πλαίσιο: Αυτό της τέχνης και της αύρας που συνόδευαν τις δημιουργίες του.

Στη σειρά του «Cars» άλλωστε, ο καλλιτέχνης αφοσιώθηκε για πρώτη φορά σε ένα βιομηχανικό προϊόν ευρωπαϊκής προέλευσης.

Μετά τα μπουκάλια της Coca-Cola, την σούπα Campbell’s ή τα χαρτονομίσματα του δολαρίου που τον έκαναν διάσημο τη δεκαετία του 1960, το μεγάλο όνομα της ιστορίας της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας βρέθηκε στο επίκεντρο της τέχνης του.

Σε κάθε περίπτωση έτσι, ο Γουόρχολ έδειξε ταυτόχρονα και τη δυνατότητα αλλαγής και τον ιστορικό χαρακτήρα ενός προϊόντος. Για τις προηγούμενες σειρές του με μοτίβα από την Heinz ή την Del Monte, κεντρική σημασία είχε η έννοια, ότι τα αμερικανικά προϊόντα μπορεί να παραδίδονται παντού και να είναι πάντα  διαθέσιμα.

Στους πίνακες του Γουόρχολ της δεκαετίας του 1980, αυτή η «νυν προσωρινότητα» μεταμορφώνεται σε μια στάση που επιτρέπει ταυτόχρονα το παρελθόν και την ανάπτυξη.

Στην έκθεση «Andy Warhol: Cars» παρουσιάζονται μερικά από τα πιο εμβληματικά και πολύτιμα αυτοκίνητα στον κόσμο, όπως διαφημίζεται, Ανάμεσά τους το W 125 του 1937 και το C 111 II του 1970, και τα δύο δανεισμένα από το Μουσείο Benz.

Παράλληλα όμως περιλαμβάνεται και ένα αυτοκίνητο που δεν έχει σχέση με την Mercedes, αλλά με τον ίδιο τον Γουόρχολ. Πρόκειται για μία Rolls Royce Silver Shadow του 1974, ένα είδος τρόπαιου για τον καλλιτέχνη, που αγαπούσε τα αυτοκίνητα αλλά δεν είχε μάθει ποτέ να οδηγεί.

Ο μετρ της δημοσιότητας

Ζωγράφος, γλύπτης, κινηματογραφιστής, συγγραφέας αλλά και συλλέκτης, μετρ στην δημιουργία της δημόσιας εικόνας του, ο Γουόρχολ συνδέθηκε, όπως είναι γνωστό στην αρχή της σταδιοδρομίας του με τον έλληνα γκαλερίστα και ειδικό στον εντοπισμό ταλέντων Αλέξανδρο Ιόλα.

Για την ακρίβεια ο Ιόλας τον ανακάλυψε, στην εποχή που ο νεαρός Γουόρχολ έχοντας φθάσει στη Νέα Υόρκη ασχολούνταν με τον σχεδιασμό παπουτσιών.

Για την πρώτη μεγάλη του έκθεση είχε ζωγραφίσει  τα διάσημα κουτιά της σούπας Campbell, ισχυριζόμενος, ότι την είχε για μεσημεριανό γεύμα για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.

Ακολούθησαν και άλλα προϊόντα διατροφής ή οτιδήποτε άλλο που να παραπέμπει στην Αμερική, όπως το δολάριο, τα σύννεφα «μανιταριών», ή οι ηλεκτρικές καρέκλες, στη συνέχεια διασημότητες όπως η Μέριλιν Μονρόε, ο Έλβις Πρίσλεϊ, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ.

Κι όταν τον ρωτούσαν, τι σημαίνει ένα έργο του, εκείνος απαντούσε δήθεν αθώα, πως δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο απ΄ότι βλέπουν. Κάτι που έκανε πολλούς να θεωρήσουν, ότι δεν ήξερε πώς να χειρισθεί τα Μέσα Ενημέρωσης  ενώ στην πραγματικότητα ο ίδιος έφτιαχνε το μύθο του. Δημοφιλή αλλά και αμφιλεγόμενο.

Σ΄αυτόν ανήκει εξάλλου η φράση «Στο μέλλον ο καθένας θα είναι παγκοσμίως διάσημος για δεκαπέντε λεπτά». Ο «Πάπας της ποπ», όπως τον έχουν αποκαλέσει, διατηρεί όμως τη δική του φήμη στο έπακρο και την επαυξάνει διαρκώς, όπως αποδεικνύουν οι δημόσιες πωλήσεις έργων του σε δημοπρασίες.

Μόλις τον περασμένο Μάιο η Blue Marilyn του 1964 πωλήθηκε για 195 εκατομμύρια δολάρια στους  Christie’s και έγινε έτσι, όχι μόνον το ακριβότερο έργο του, αλλά και το πιο ακριβό αμερικανικό έργο τέχνης που πωλήθηκε ποτέ σε δημοπρασία.

Διαβάστε επίσης:

Από τις στάχτες της Σμύρνης στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Εδώ γεννήθηκε ο Τζέιμς Μποντ – Δημοπρασία πολυτελούς διαμονής στο σπίτι του Ίαν Φλέμινγκ