Ντέλλα Ρούνικ στο mononews: «Είπα θα γυρίσω τον κόσμο, αλλά όχι με τα πόδια»

«Θα γυρίσω τον κόσμο, αλλά όχι με τα πόδια», σκεφτόταν η Ντέλλα Ρούνικ μπροστά στην πατρική προτροπή να ταξιδέψει πολύ.

Η Ντέλλα Ρούνικ κατέκτησε τον κόσμο και τις πλούσιες εμπειρίες της τις μετουσίωσε σε εξαίσια γλυπτά με πολυεπίπεδες ερμηνείες και συναισθηματικά φορτισμένα.

Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε λίγες μέρες μετά την έκθεση Έξω θάλασσα, μέσα τέχνη στην Εθνική Πινακοθήκη της Μυκόνου, στο πιο κεντρικό σημείο της χώρας.

Μια έκθεση διττή, με γλυπτά της Ντέλλας Ρούνικ και ζωγραφικές συνθέσεις του Θανάση Λάλα.

Η εντυπωσιακή και αινιγματική φόρμα των νέων γλυπτών της ταίριαξε αρμονικά με τη γριφώδη ζωγραφική του Θανάση Λάλα. Η έκθεση των δύο καλλιτεχνών σημείωσε εμπορική επιτυχία.

Η προσευχή

Τα έργα της Ντέλλας Ρούνικ μοιάζουν να ανανεώνουν τον κυβισμό.

Ο κορμός του γλυπτού: Ένα κεφάλι (σαν σε προσευχή) να κοιτάζει τον ουρανό, στηρίζεται πάνω σε μακρύ λαιμό. Η βάση του (σαν να βλέπει κανείς την πλάτη ενός ανθρώπου να προσεύχεται καθιστός στο έδαφος) ένα ζευγάρι οπίσθια πάνω σε διπλωμένα πέλματα.

Τα οπίσθια μοιάζουν με το στήθος, εξού και η κυβιστική διάθεση ενός κατακερματισμένου κόσμου.

Στο πίσω μέρος του γλυπτού, στην πλάτη, τα διπλωμένα γόνατα.

Έντονη πνευματικότητα διαπνέει τη δημιουργία των γλυπτών.

Στοιχεία από τον βουδισμό, τον ινδουισμό, τον ισλαμισμό, τον χριστιανισμό και τον εβραϊσμό συμβολίζονται και συμπυκνώνονται στην αναζήτηση για κάτι υψιπετές και πανανθρώπινο.

«Θα σας πω το μυστικό. Πιστεύω στο Θεό, όχι στις θρησκείες. Όταν ταξιδεύω, πηγαίνω και προσεύχομαι πάρα πολύ. Σε όλα τα τζαμιά, στους βουδιστικούς ναούς, στην Ινδία.. Όπου πήγαινα ήμουν της προσευχής. Και πριν συνθέσω ένα έργο», εξηγεί η Ντέλλα Ρούνικ.

Από τις σειρές Ανδρομέδα και Πλειάδες και Cosmic Prayer έχουν απομείνει λίγα κομμάτια. Βγαίνουν σε διαστάσεις κάτω από μισό μέτρο και υπάρχουν και τα καταπληκτικά του ενός μέτρου και  κάτι.

«Αυτά με έκαναν γλύπτη», λέει σήμερα. Όταν τα είδε η Κατερίνα Ζαχαροπούλου με την οποία έκανε μαθήματα ιστορίας της Τέχνης, την αγκάλιασε συγκινημένη και της είπε: «Το έχεις Ντέλλα, προχώρα». «Αυτό μου έδωσε πάρα πολύ κουράγιο».

Πρώτος σταθμός: Η Γαλλία

Ο πατέρας της έφτασε στην Ελλάδα ξυπόλυτος πρόσφυγας από τον Καππαδοκία. Σκεπτόταν πάντα με συμπάθεια τους ξένους που βοηθούσε στη μεταπολεμική Βέροια.

«Μου έλεγε, κατέβασε τον χάρτη. Και έκανε πάνω στο χάρτη την περιοδεία του Μέγα Αλέξανδρου και του Ναπολέοντα…».

Η Ντέλλα Ρούνικ γεννήθηκε στη Νεάπολη Κοζάνης, μεγάλωσε στη Βέροια, αλλά γύρισε τον κόσμο φτάνοντας  ως την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού βουτηγμένη στην πολυτέλεια.

«Με βάφτισαν Βασιλική. Ελληνίδα είμαι. Έβγαλα το Γυμνάσιο στη Βέροια. Μετά έφυγα στη Γαλλία για σπουδές. Ήμουν παντρεμένη φοιτήτρια. Δεν υπήρχε περίπτωση να με άφηναν να πάω στη Γαλλία αν δεν παντρευόμουν».

Τότε ονομαζόταν Βασιλική Δελαντώνη. Σπούδασε γαλλική φιλολογία και Φιλοσοφία στην Τουλούζη.

«Ύστερα στην Αφρική, είκοσι ενός – είκοσι δύο ετών, άρχισα το μόντελινγκ. Από την Αφρική, με πήραν στην Αμερική, στη Ουιλελμίνα».

Η Wilhelmina αποτελεί το μεγαλύτερο πρακτορείο στον κόσμο, παγκόσμιας εμβέλειας με έδρα τη Νέα Υόρκη. Ένας ατζέντης την ονόμασε Ντέλλα.

«Η μέλλουσα κυρία Ρούνικ»

Η γεμάτη ευκαιρίες ζωή της, όμως, δεν την έκανε κακομαθημένη. Τής χάρισε τις αρετές της ταπεινοφροσύνης και της σοφίας καθώς και ζωντανές ανθρώπινες αξίες.

Αυτό φάνηκε καθαρά κατά τη διάρκεια της συνάντησης που πραγματοποιήθηκε στο υπέροχο διαμέρισμά της στη Ρηγίλλης, στον απόηχο της μυκονιάτικης έκθεσης.

Επίσης, παρότι μοιάζει σαν να υπήρξε η κυρία του κυρίου, η Ντέλλα Ρούνικ δημιουργούσε μόνη της ευκαιρίες για τον εαυτό της. Διατηρούσε την ασίγαστη φλόγα της δημιουργίας μέσα της. Από τότε που παιδάκι έπαιζε με τα χέρια της με διάφορα υλικά…

Κάθεται στην πολυθρόνα και από πίσω της δεσπόζει το πορτρέτο της σε μνημειώδεις διαστάσεις, με την τεχνική του pointillisme. Αυτό το έργο είναι σύνθεση του καλλιτέχνη που σύντομα θα δείξει τα έργα του στην γκαλερί Della Rounick Sculptures, που η ίδια διατηρεί στο Κολωνάκι.

Στον εκθεσιακό αυτό χώρο, η Ντέλλα Ρούνικ στέγαζε αρχικά (τη δεκαετία του 1980) ένα κατάστημα με ρούχα.

Εκείνη την εποχή περίπου πρωτογνώρισε τον τελευταίο της σύζυγο, τον ελληνοαμερικανό επιχειρηματία Χέρμπερτ Ρούνικ (Herbert Rounick).

Βρέθηκαν και οι δύο συμπτωματικά στο Ακαπούλκο καλεσμένοι ενός κοινού φίλου, Εβραίου από το Μεξικό. Μόλις την αντίκρυσε καλά, ο Χέρμπερτ αμέσως δήλωσε: «Αυτή είναι η μέλλουσα κυρία Ρούνικ». Ύστερα από λίγο η μπουτίκ είχε μετατραπεί σε ανθοπωλείο. «Τριάντα επτά ημέρες με πολιορκούσε».

Δύο εκατομμύρια βραδινά φουστάνια

Ο Ελληνοαμερικάνος Χέρμπερτ Ρούνικ της τότε Hero Group εισηγμένης στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.

Κατασκεύαζαν τις πρετ α πορτέ γραμμές μεγάλων οίκων μόδας και ύστερα τις πουλούσαν ανά τον κόσμο. Οι διάσημοι σχεδιαστές που έβαζαν την υπογραφή τους στα σχέδια, πληρώνονταν με ποσοστό. Συνεργασίες με κολοσσούς όπως Ο Μπιλ Μπλας (Bill Blass), ο Όσκαρ ντε λα Ρέντα (Oscar de la Renta), ο Όλεγκ Κασίνι (Oleg Cassini), ο Φαρμπρίς, o Μπομπ Μακί (Bob Mackie, σχεδιαστής της Σερ), μεταξύ πολλών άλλων.

Ο Ρούνικ εμπιστεύτηκε και στην Ντέλλα Ρούνικ  τη δική της γραμμή ρούχων με την επωνυμία Niteline by Della Roufogali (διατηρώντας με το όνομα του προηγούμενου συζύγου της, που ακουγόταν πιο ιταλικό). «Μέσα στα έξι χρόνια που κράτησε αυτή η γραμμή», θυμάται η Ντέλλα Ρούνικ σήμερα, «πούλησα δύο εκατομμύρια φουστάνια βραδινά. Αλλά καλή τιμή, όχι ακριβά».

Τι είναι ο Χρόνος;

Σε μια ακόμη ανατροπή της ζωής της, «ο Χέρμπερτ δυστυχώς πέθανε νωρίς. Τον αγαπούσα πολύ, πόνεσα για αυτόν. Δεν υπάρχουν τέτοιοι άνδρες. Μου είχε θαυμασμό και λατρεία μαζί. Ήμασταν μαζί μόνο 8,5 χρόνια. Αλλά ήταν σαν μια ζωή. Κάναμε τόσα πολλά πράγματα τότε. Στην Κίνα είχα πάει είκοσι φορές και την ήξερα απ’ έξω. Παντού. Η μόδα, τα βιβλία, τα φιλανθρωπικά, οι εκθέσεις».

Γνωριμίες με την απροσπέλαστη ελίτ, που άντεξαν πολλά χρόνια. Ακόμη και οι πέρλες που φοράει στη συνάντηση με το mononews ήταν σχέδιο της Ιβάνα Τραμπ.

Για τον Χρόνο, η Ντέλλα Ρούνικ έχει αναπτύξει το δικό της δόγμα. «Δεν έχει χρόνο ο χρόνος. Έχει όγκο. Ό,τι του βάλεις μέσα ανάλογα διαστέλλεται ή συστέλλεται».

Ειδικά σε σχέση με τον προηγούμενό της σύζυγο, το στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών και ενός εκ των πρωταγωνιστών της Χούντας Μιχαήλ Ρουφογάλη, η διαφορά σε περιεχόμενο ζωής υπήρξε συγκλονιστική.

«Ντεμοντέ ιστορίες»

Γνωρίστηκαν στην Αθήνα εξαιτίας ενός άρθρου της που δημοσιεύτηκε στην Αφρική και όπου υπήρχε ένα «βαρύ» σχόλιό της κατά της Χούντας…

Σήμερα, η Ντέλλα Ρούνικ συζητάει για εκείνη την περίοδο με ιδιαίτερη ειλικρίνεια και σεβασμό. Προτιμάει όμως να μην διατυπωθεί η ιστορία αυτή στο κείμενο.

«Για αυτό έγραψα την αυτοβιογραφία μου Ντέλλα Ρουφογάλη Ρούνικ. Για να μην λένε ότι κρύβω. Αλλά το βρίσκω λίγο ντεμοντέ και επαναλαμβανόμενο». Άλλωστε, «τα περισσότερα παιδιά σήμερα δεν ξέρουν καν ποιος είναι ο Παπαδόπουλος».

Πολυσχιδής προσωπικότητα

Ειρήσθω εν παρόδω, η αυτοβιογραφία της ονομάστηκε εύστοχα «Να γιατί» (εκδόσεις Φερενίκη, 2002). Έγραψε και το μυθιστόρημα Ωραίος σαν ψέμα (Περίπλους, 2005). (Επί σειρά ετών, από τότε που εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα τη δεκαετία του 2000, έγραφε με σκωπτικό τρόπο τη βιωματική στήλη Το ημερολόγιο της Ντέλλας στο Life & Style ενώ έχει γράψει στίχους για γνωστά ελληνικά τραγούδια: Μία γυναίκα πολυτάλαντη).

Πάντως, η προτροπή της μητέρας της, να στηρίξει τον «έκπτωτο» σύζυγο, όταν ο Ρουφογάλης φυλακίστηκε, «δούλεψε πάνω μου». Και έτσι διατήρησε το όνομά του για δέκα χρόνια. Όμως, μόνο έναν χρόνο είχαν μείνει μαζί προτού εκείνος φυλακιστεί.

Το ότι δεν τον παράτησε αμέσως μετά την πτώση του εκτιμήθηκε από τον ελληνοαμερικανό επιχειρηματία. «Στην Αμερική καμία δεν θα το έκανε αυτό», διαπιστώνει σήμερα η Ντέλλα Ρούνικ.

«Απλώς έκανα οικονομία»

Θεωρεί ότι «αυτός ο τελευταίος γάμος ήταν μια ανταπόδοση. Σχεδόν εννιά χρόνια με τον Χέρμπερτ. Η μία ζωή με την άλλη, αν τις βάλεις πλάι, χρονικά δένουν. Νομίζω ότι αυτές είναι οι ισορροπίες της ζωής. Το θετικό ισορροπεί με το αρνητικό. Δεν μπορεί να είναι μονίμως αρνητικό».

Όταν το 1993 ο Χέρμπερτ Ρούνικ απεβίωσε, οι τράπεζες έβαλαν την Ντέλλα Ρούνικ CEO της μεγάλης εταιρείας.

«Μόνο γιατί πίστευαν ότι θα έπαιρναν τα λεφτά τους. Εγώ ήξερα τη μόδα, αλλά δεν ήξερα το business plan. Απλώς έκανα οικονομία. Την πούλησα ύστερα από τέσσερα χρόνια. Αισθάνθηκα πολύ ελεύθερη. Ζούσα όπως ήθελα, ταξίδευα πολύ. Άλλαξα ζωή».

Όμως, στα ημερολόγιά της (περί τα μέσα της δεκαετίας του 1995) σημειώνει: «Μην ξεχνάς τη γλυπτική σου. Έβαζα και το ΣΟΥ».

Με σάντουιτς και σαμπάνια

Το πρώτο της γλυπτό το δημιούργησε το 2015. Αλλά τότε δεν ήταν ακόμη έτοιμη να το παρουσιάσει. Το είχε χυτεύσει ένα όχι και τόσο καλό χυτήριο.

«Γιατί από ποιότητα γνωρίζω. Ζούσα στην Αμερική. Το σπίτι μου επί είκοσι χρόνια ήταν μέσα στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. Ήμουν στο Μουσείο κάθε μέρα. Και αυτό με βοήθησε πάρα πολύ».

Όσο ζούσε με τον Χέρμπερτ, το αισθητικό και καλλιτεχνικό της κριτήριο καλλιεργήθηκε στο έπακρο.

Παρότι στην Ιστορία της Τέχνης οι περισσότεροι μεγάλοι δημιουργοί έχουν υπάρξει αυτοδίδακτοι, η Ντέλα Ρούνικ αποφάσισε να σπουδάσει. Αποφοίτησε από την περίφημη ανεξάρτητη σχολή του Μανχάταν The Art Students League (έτος ίδρυσης 1875).

Από εκεί έχουν περάσει θρύλοι όπως η Λουίζ Μπουρζουά (Louise Bourgeois) και η Τζόρτζια Ο Κίφι (Georgia O Keeffe).

«Είχα φτάσει σε ένα σημείο που έβλεπα έργα σύγχρονα και έλεγα εύκολο αυτό, εύκολο εκείνο. Έτσι, πήγα στη σχολή. Ο άνδρας μου με έστειλε. Πήρα μια μέρα ένα βιβλίο και ένα κομμάτι χαρτί πάνω στα πόδια μου και αντέγραφα το κεφάλι του Βαν Γκογκ με μολύβι. Και ο άνδρας μου, που ήταν smart, very smart, μου λέει: το έχεις. Και σε τρεις μέρες με έστειλε στη σχολή».

Επειδή ήταν ανοιχτές οι αίθουσες, ερχόντουσαν διαφημιστές για να δανείζονται ιδέες. Κάποια στιγμή είδε σχέδιό της στο εξώφυλλο των New York Times… Οι σπουδαστές διαμαρτυρήθηκαν και οι αίθουσες έκλεισαν. Οι συμφοιτητές της την αποκαλούσαν warehouse of ideas, εργοστάσιο ιδεών.

«Όταν έφερνα έργα στο σπίτι, δεν το πίστευε ότι τα είχα κάνει εγώ. Και μια μέρα, τότε που ήταν ανοιχτή η τάξη, όλοι άρχισαν να κοιτάζουν κάπου και να γελούν. Τότε γυρίζω και βλέπω τον άνδρα μου στην πόρτα, ντυμένο για το γραφείο με μαύρο παλτό, να χαμογελάει. Με είδε και έφυγε. Μας έστειλα μετά έναν δίσκο με σάντουιτς και σαμπάνια στη σχολή».

Ένας καθηγητής της την παρότρυνε διαρκώς να πάει στο εργαστήριο γλυπτικής. Εκείνη όμως αποφοίτησε από το τμήμα της ζωγραφικής…

Ντέλλα Ρούνικ: Το νέο ταξίδι

Η γνωριμία της με τον Θανάση Λάλα, θα της δώσει εμμέσως το έναυσμα να δοκιμάσει ξανά τις δυνάμεις της στη γλυπτική. Και οι επανειλημμένες προσπάθειές της, «μου έλυσαν τα χέρια».

Η πρώτη της έκθεση με έργα από τη σειρά Ανδρομέδα και Πλειάδες πραγματοποιήθηκε το 2016. Κοινό και έγκριτοι κριτικοί (πχ η Ίρις Κρητικού), την υποδέχτηκαν με πανηγυρικό τρόπο.

Και κάπως έτσι έφτασε να δημιουργήσει αυτή τη μαγική σειρά. Που παρουσιάστηκε μετά από δύο χρόνια εγκλεισμού «και έκανε σε όλους μας καλό».

Φυσικά, το διαμέρισμά της στη Ρηγίλλης είναι γεμάτο τέχνη. Διάφορες σειρές γλυπτών, όλες με εξαιρετική πρωτοτυπία και αισθητική. Πλάι σε παλιότερους πίνακες ζωγραφικής, δικές της συνθέσεις με λάδι και ευφάνταστη χρήση του χρώματος και της δομής… Δεν πουλιούνται.

Τώρα που ανακάλυψε την κλίση της στη γλυπτική, ετοιμάζει ήδη μια νέα σειρά. Ορισμένα δείγματα βρίσκονταν στο σπίτι της. Εύκολα φαντάζεται κανείς αυτές τις εμπνευσμένες συνθέσεις σε εκθεσιακό χώρο της Νέας Υόρκης. Θα μιλήσει όμως περισσότερο για τα τελευταία της έργα εν ευθέτω χρόνω…

Η Ντέλλα Ρούνικ βρίσκεται ήδη στο νέο ταξίδι της ζωής της.