Η οικία του Νίκου Νικολάου ανακαινίσθηκε. Ο Θοδωρής Ζουμπουλάκης ως αρχιτέκτονας και η Δάφνη Ζουμπουλάκη ως επιμελήτρια και θεματοφύλακας μνήμης, αρχείων, πολύτιμου αρχειακού υλικού. Αναβίωσαν την οικία του στην Αίγινα όπως έμοιαζε όταν εργαζόταν εκεί ο σπουδαίος ζωγράφος.

Ο Νίκος Νικολάου όπως και άλλοι Έλληνες καλλιτέχνες με προεξάρχοντα τον Γιάννη Μόραλη, υπήρξαν φίλοι της Πέγκυς Ζουμπουλάκη.

1

Η μητέρα του Θοδωρής και της Δάφνης (πρώτο και δεύτερο παιδί της), γαλούχησε ολόκληρη τη γενιά των περίφημων μοντέρνων μέσα από την γκαλερί της.

εικόνα από το εργαστήριο της Αίγινα

Αλλά αποτέλεσε και φάρο στην πνευματικά φορτισμένη περιρρέουσα ατμόσφαιρα της δεκαετίας του 1970 στην Αθήνα.

Δεν ήταν απλώς μία εμπορική διευθύντρια… Λειτουργούσε κυρίως ως πάτρονας των καλλιτεχνών, με πατερναλιστικό τρόπο (με τη θετική έννοια του όρου). Αγκαλιάζοντας, ενθαρρύνοντας, κατευθύνοντας.

Έτσι, και στην οικία του Νίκου Νικολάου που ανακαίνισε ο Θοδωρής και η Δάφνη Ζουμπουλάκη, αναδείχθηκε αυτή η πλευρά της οικογένειας.

Ότι δεν αφήνουν στοιχεία του παρελθόντος, σημαντικές ψηφίδες της ελληνικής καλλιτεχνικής ιστορίας να σβήσουν.

Η Πέγκυ Ζουμπουλάκη ανάμεσα στον Θοδωρής και τη Δάφνη Ζουμπουλάκη. Αριστερά ο εγγονός της

Και στα αρχεία του Νίκου Νικολάου βρέθηκαν κειμήλια της πορείας αυτής που εξυφαίνεται άρρηκτα με την οικογένεια Ζουμπουλάκη.

Φωτογραφίες από τη φιλοξενία του μεγάλου υπερρεαλιστή συγγραφέα Λουί Αραγκόν.

Ανέκδοτο υλικό από την ζωή του Γιάννη Μόραλη, που υπήρξε επιστήθιος φίλος του Νίκου Νικολάου από τα χρόνια της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ).

Τα αδέλφια Ζουμπουλάκη ξεκίνησαν τη μελέτη ανακατασκευής από το μπροστινό δωμάτιο του σπιτιού. Αποτέλεσε το πρώτο ατελιέ του ζωγράφου, που αργότερα χρησιμοποιούσε ως καθιστικό.

Χρησιμοποίησαν ως οδηγό τους το φωτογραφικό αρχείο και τα προσωπικά βιώματα της οικογένειας,

Προσπάθησαν να τοποθετήσουν τα έργα και τα αντικείμενα που υπήρχαν στον χώρο στην αρχική τους θέση

Ανασύστησαν έτσι την ατμόσφαιρα στην οποία έζησε ο Νίκος Νικολάου.

Με τον περίφημο κριτικό τέχνης Πιέρ Ρεστανί (Pierre Restany) και τον γλύπτη Σεζάρ Μπαλντατσίνι (César Baldaccini)

Νίκος Νικολάου (Ύδρα, 1909 – Αίγινα 1986)

Ζωγράφος, κυρίως τοπογράφος, από τους πιο χαρακτηριστικούς της γενιάς του αλλά και ολόκληρης της νεοελληνικής τέχνης.

Εξαιρετικός σχεδιαστής, προικισμένος με θαυμάσια αίσθηση των χρωματικών ισορροπιών.

Τα έργα του διακρίνονται από μία συγκλονιστική αίσθηση εσωτερικού πλούτου και διατυπώσεων και κυρίως για την αμεσότητα και συγκινητική αλήθεια τους.

Το στοίχημα με τον Γιάννη Μόραλη

Σπούδασε στην ΑΣΚΤ παρακολουθώντας και τα μαθήματα του Παρθένης στο Γυμνό νυκτός.

Συνδέθηκε στενά με τον Γιάννη Μόραλη με τον οποίο είχαν συμφωνήσει ότι όποιος έπαιρνε υποτροφία για το εξωτερικό, θα τη μοιραζόταν με τον άλλον.

Την υποτροφία την πήρε τελικά ο Μόραλης και τήρησε τη συμφωνία τους.

Έτσι, οι δύο ζωγράφοι μπόρεσαν να σπουδάσουν στο Παρίσι και τη Ρώμη απορροφώντας τα διεθνή πρωτοποριακά ρεύματα της εποχής τους.

Στην προσωπική ζωή του φημιζόταν για την ευγένεια αλλά και τον ειλικρινή αυθορμητισμό του. Χαρακτηριστικά που τον καθιστούσαν ιδιαίτερα αγαπητό.

Το 1964 εξελέγη καθηγητής στην ΑΣΚΤ (αργότερα και διευθυντής της) όπου δίδασκε ως το 1974.

Εκπροσώπησε την Ελλάδα στη σημαντική Μπιενάλε της Βενετίας το 1936 και το 1964.

Το 1972, στην ατομική του έκθεση, τον πρόλογο έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης.

Το 1984 πραγματοποιήθηκε η τελευταία του έκθεση στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη.

Έργα του υπάρχουν σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Η οικία του σήμερα