Δεν γνώριζα ούτε πως τα μπισκότα Παπαδοπούλου διοικούνταν από μια κυρία ούτε πως η Ιωάννα Παπαδοπούλου έκανε ανάποδη εξαγορά της ελληνικής βιομηχανίας από  τον Γαλλική πολυεθνική Danone το 2007 έναντι 105 εκατομμυρίων.

Ξεκίνησε τον λόγο της με την ευκαιρία της βράβευσης της  από το Alba Business Unusual Award 2022 λέγοντας πως είναι περήφανη που είναι Ελληνίδα Βιομήχανος, και συνέχισε ρωτώντας μας ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον βιομήχανο και τον επιχειρηματία.

Μάλλον κανείς από τους παρευρισκόμενους δεν θα μπορούσε να μαντέψει την απάντηση της αφού στους περισσότερους οι δύο έννοιες είναι συνυφασμένες.

H Ιωάννα Παπαδοπούλου ξεκίνησε λέγοντας πως ο βιομήχανος κοιτάει πρώτα την πάνω γραμμή του ισολογισμού δηλαδή τις πωλήσεις, και στην συνέχεια κοιτάει την τελευταία γραμμή, δηλαδή τα κέρδη.

Ενώ ο επιχειρηματίας ξεκινάει πάντα από την κάτω γραμμή, εστιάζοντας στα  οικονομικά αποτελέσματα.

Μα τι ενδιαφέρον τρόπος να περιγράψεις παραστατικά πως ένας βιομήχανος γνωρίζει πως όταν τα προϊόντα του πουλιούνται , αγαπιούνται, καλύπτουν ουσιαστικές ανάγκες, και όλα αυτά αποτυπώνονται σε  πωλήσεις, τότε τα υπόλοιπα οικονομικά χαρακτηριστικά με ορθολογική και συνετή διαχείριση θα ακολουθήσουν.

Ο βιομήχανος είναι συνδεδεμένος με τον τόπο, τα μηχανήματα και τα κτίρια είναι πακτωμένα, οι εργαζόμενοι είναι πολλοί, έχουν οικογένειες, οι γραμμές παραγωγής θέλουν χρόνια για να σχεδιασθούν,  να δοκιμασθούν και να λειτουργήσουν.

Ο βιομήχανος γράφει μια ιστορία, και αν είναι ικανός και τυχερός όπως η Ιωάννα Παπαδοπούλου  πλάθει παράδοση, δημιουργεί δυναστεία και τελικά μια ελληνική φίρμα/μπράντα που στον χώρο της βιομηχανίας και των εξαγωγών σπανίζει.

Ο βιομήχανος πάντα ενδιαφέρεται και για το τελικό οικονομικό αποτέλεσμα αλλά δεν είναι αυτό το βασικό νούμερο που τον κρατάει ξύπνιο τα βράδια.

Ψάχνοντας  για την ιστορία της βιομηχανίας Παπαδοπούλου δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση πέρα από την εντυπωσιακή και  μακρόχρονη πορείας της.

Πρώτα μια φωτογραφία της οικογένειας Παπαδοπούλου στη θεμελίωση του δεύτερου εργοστασίου τους το 1970 στη Θεσσαλονίκη.

Ο μπαμπάς και η μαμά Παπαδόπουλοι στη μέση και γύρω γύρω τα τέσσερα μεγάλα παιδιά τους. Όλοι φορώντας κράνη εργοταξίου, χαμογελώντας και κρατώντας από ένα φτυάρι στα χέρια έτοιμοι να το χρησιμοποιήσουν. Μια εικόνα που συνδυάζει την δύναμη της οικογένειας και την διάθεση για σκληρή και ομαδική δουλειά.

Στη συνέχεια το γεγονός πως η δημιουργία της εταιρείας στην Ελλάδα ήταν προϊόν μιας υποτυπώδους αλλά ουσιαστικής έρευνας αγοράς.

Η οικογένεια Παπαδοπούλου είχε μια μικρή βιοτεχνία μπισκότων στην Κωνσταντινούπολη αλλά αποφάσισε λόγω πολιτικών περιστάσεων να μετοικήσει το 1922 στην Μασσαλία.

Το καράβι που τους μετέφερε στον τελικό τους προορισμό έκανε μια στάση ανεφοδιασμού στον Πειραιά και η οικογένεια κατέβηκε με αυτήν την ευκαιρία σε ένα Πειραιώτικο ζαχαροπλαστείο όπου παράγγειλαν καφέ και μπισκότα.

Τότε με έκπληξη διαπίστωσαν πως τα μπισκότα ήταν ανύπαρκτα  στην Ελλάδα και έτσι η βιωματική τους έρευνα αγοράς τους έπεισε να μην ξανανέβουν στο καράβι και να ξεκινήσουν την προσπάθειά τους στην Ελλάδα.

Διορατικότητα και πρακτικότητα μαζί με την τεχνογνωσία των συνταγών τους,  και κάπως έτσι φτιάχνονται οι όμορφες και στην περίπτωση των Παπαδόπουλων και γευστικές ιστορίες.

Επανερχόμενοι όμως στην Ιωάννα Παπαδοπούλου οι περισσότεροι από εμάς που δεν είμαστε κληρονόμοι βιομηχανίας νομίζουμε πως οι δρόμοι όσων δεν ξεκίνησαν από το μηδέν είναι στρωμένοι με ροδοπέταλα και η ζωή τους μια κινηματογραφική ταινία.

Για αρκετούς εντούτοις  είναι μια ζωή που ξεκινάει με το βαρύ αίσθημα της συνέχειας, την εσωτερική ανάγκη  να φανούν αντάξιοι, και την υποχρέωση απέναντι στους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους να τους προσφέρουν αξιοπρεπή εργασία και ευκαιρίες εξέλιξης.

Στην περίπτωση της εταιρείας Παπαδόπουλου, μερικοί μέτοχοι που στο τέλος συνιστούσαν πλειοψηφία για λόγους που δεν γνωρίζω αποχωρίστηκαν τις μετοχές τους και τις ευθύνες τους την δεκαετία του 1990 πουλώντας στην γαλλική ανταγωνίστρια Danone.

Έμεινε μόνη της η Ιωάννα Παπαδοπούλου με το 40% και με μια συμφωνία που της έδινε το management, παρότι μειοψηφούσα μέτοχος.

Την εταιρεία την γιγάντωσε, προσέθεσε νέα προϊόντα, (λέγεται ότι και τα διάσημα γκοφρετάκια Caprice είναι δικιά της ιδέα), αρτοσκευάσματα και νέα εργοστάσια.

Οι Γάλλοι βλέποντας τα νούμερα να μεγαλώνουν θέλησαν να αναλάβουν εκείνοι την διοίκηση, να πάρουν τον έλεγχο, και έτσι ξεκίνησε μια πολυετής δικαστική διαμάχη της πολυεθνικής με την Ελληνίδα βιομήχανο.

Την συνέχεια την γνωρίζετε. Η Ελληνίδα βγήκε νικήτρια. Κατάφερε τις τράπεζες να της χορηγήσουν προσωπικά 105 εκατομμύρια, χρησιμοποιώντας όλη την δύναμη της πειθούς και της ισχυρής της θέλησης για να κάνει αυτήν την ανάποδη εξαγορά και να αποκτήσει το 100% της εταιρείας της.

Σήμερα τα μπισκότα Παπαδοπούλου είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες ελληνικές επιχειρήσεις, τα νούμερά τους εντυπωσιάζουν (2020 πωλήσεις 180 εκατομμύρια , 15 εκατομμύρια κέρδη προ φόρων , 1300 εργαζόμενοι σε 4 εργοστάσια).

Δράσεις εταιρικής κοινωνική ευθύνης, καινοτόμα προϊόντα, φανατική προσκόλληση στην άριστη ποιότητα.

Ο δρόμος των κληρονόμων δεν είναι μονόδρομος και πάντα κατηφόρα.

Κάποιοι επιλέγουν να τον πλατύνουν, να τον διανύσουν μόνοι τους κόντρα στο ρεύμα και με σκληρή δουλειά να χαράξουν την δικιά τους πορεία.

Και στο τέλος να μπορούν  με περηφάνια να λένε κοιτώντας την επόμενη γενιά που έρχεται « εγώ δεν είμαι αυτοδημιούργητη, δουλεύω όμως συνεχώς και πιο σκληρά από όλους, και είμαι περήφανη που έχω κρατήσει την επιχείρηση   Ελληνική και επιτυχημένη ενάντια σε όλες τις σειρήνες των εύκολων λύσεων »

Διαβάστε επίσης

Σκάνδαλο ή σκευωρία δεν έχει σημασία – Όλα ήταν μια τεράστια αποτυχία