Δεν είχα συμμετάσχει ποτέ σε παρόμοια εκδήλωση.
Η περιοχή που αποφασίσαμε να καθαρίσουμε ήταν στα Τουρκοβούνια από την μεριά του Γαλατσίου, στον προφήτη Ηλία.
Είναι ένα φυσικό μπαλκόνι που έχει απίστευτη θέα στην Δυτική Αθήνα, τον Πειραιά και την Σαλαμίνα, και στην άκρη φαίνεται και η Ακρόπολη.
Μαζευόμαστε, παίρνουμε οδηγίες, φοράμε γάντια και ξεκινάμε.
Είναι Κυριακή απόγευμα, ο ήλιος ζεστός. Η διάθεση και η ενέργεια όλων μας σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Ώσπου βουτάς στο πεδίο. Πεδίο είναι η έκφραση όσων επιχειρούν…
Εδώ σταματάνε οι οδηγίες, οι παρουσιάσεις και οι όμορφες κουβέντες.
Πεδίο είναι η δράση. Και το δικό μας το πεδίο δεν ήταν μια παραλία, όπου μάλλον θα μαζεύαμε ξεπλυμένα από την αλμύρα και ξασπρισμένα από τον ήλιο αντικείμενα.
Το δικό μας πεδίο ήταν ζωντανό και μάχιμο από τις καθημερινές επισκέψεις πολιτισμένων και απολίτιστων συμπολιτών μας.
Φαγητά, μπουκάλια, καφέδες, χαρτομάντηλα, μάσκες και αυτά που μπορείτε να φανταστείτε και δεν θέλετε να διαβάσετε.
Η πρώτη εντύπωση είναι άρνηση, θυμός.
«Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό!»
Ασχήμια, βρώμα, μυρωδιές, εικόνες και σκέψεις βαριές.
Σε ένα μέρος που οι περισσότεροι που έρχονται θα ξανάρθουν…και θα τα ξαναβρούν.
Ίσως ρυπαίνουν γιατί τις εσπερινές ώρες το σκοτάδι σκεπάζει και τις συνειδήσεις.
Έχω πάρει μια σακούλα σκουπιδιών και οδηγίες να αποκομιδώ μόνο πλαστικά. Άλλος φροντίζει για αλουμίνια, άλλος για γυαλιά και άλλος για χαρτιά.
Να ένα μπουκάλι νερό, να ένα άλλο πλαστικό ποτήρι καφέ, μια σακούλα από σουβλατζίδικο. Ευτυχώς που υπάρχουν τα γάντια, αλλά η όραση και η όσφρηση είναι ελεύθερες, και κυρίως η φαντασία.
Ποιος ή ποια ήταν που το πέταξε αυτό, ή το άλλο;
Όλα τα σκουπίδια ζωντανεύουν και προσωποποιούνται καθώς τα αποκομιδώ.
Του Σπύρου, της Ελπίδας και της Φανής (τα ονόματα είναι τυχαία…)
Και συνεχίζω, με την ίδια αρνητική ένταση και το ίδιο βάρος.
Μα τι δουλειά έχω να μαζεύω τα σκουπίδια των άλλων; Να μπορούσα να τους τα πετάξω κατευθείαν στο κεφάλι εκεί που κάθονταν εκείνη την στιγμή.
Να έπιναν καφέ με τους φίλους τους και να τους έπεφταν από το πουθενά εκείνα τα αποφάγια που άφησαν πριν μερικές μέρες στα Τουρκοβούνια.
Τι άραγε θα έλεγαν στην παρέα τους, για τα σκουπίδια που τους επιστράφηκαν συστημένα στο κεφάλι τους;
Θα τα αναγνώριζαν πως ήταν δικά τους και κάπου τα είχαν παρατήσει;
Τελείωσαν τώρα τα πλαστικά στην περιοχή που είχα αναλάβει.
Άλλαξα και τον προσανατολισμό μου. Πήρα μια άλλη σακούλα και άρχισα να μαζεύω ότι φαινόταν.
Η αισθητική μου ιεραρχία υπερίσχυσε και έτσι παράκαμψα τις οδηγίες του αρχηγού μας για επιλεγμένες αποκομιδές προς ανακύκλωση.
Ήθελα να καθαρίσω για τα μάτια μου και για τα μάτια των άλλων, όλα τα φανερά σκουπίδια.
Κατέβηκα στα κατσάβραχα, ήταν και λίγο γλιστερά και επικίνδυνα, αλλά δεν είχε σημασία εκείνη την στιγμή.
Μάζεψα όλα όσα έβλεπα, και την κόκκινη σακούλα από delivery, και τις πλαστικές γαλότσες και το χριστουγεννιάτικο στολίδι, και το κουτάκι μπύρα από το 2000 και την τηλεκάρτα που ακόμα γυάλιζε κάτω από τον ήλιο.
Είχαν περάσει σχεδόν δύο ώρες, οι αρνητικές σκέψεις είχαν καταλαγιάσει. Το μάτι ήταν ευχαριστημένο με το αποτέλεσμα της ομαδικής εργασίας.
Οι μπλε σακούλες που είχαμε γεμίσει ήταν πλέον πολλές.
Η εικόνα του πεδίου σαφώς καλύτερη.
Καθώς επέστρεφα με την τελευταία σακούλα που είχε κάτι παλιά συρτάρια και απομεινάρια από ένα καζανάκι τουαλέτας, (την λεκάνη ολόκληρη την είχε μαζέψει άλλος συνάδελφος …) είδα έναν κύριο που μόλις είχε φτάσει με την βέσπα του για να ρεμβάσει στο τοπίο.
Στα χέρια του κρατούσε ένα πλαστικό κύπελο με μοντέρνου τύπου καφέ.
Αλληλοκοιταχτήκαμε σαν να επρόκειτο να μονομαχήσουμε κάτω από τον καυτό ήλιο της Αθηναϊκής Δύσης.
Με κοίταγε με απορία, τι δουλειά έχει αυτός εδώ και κουβαλάει σκουπίδια;
Εγώ από την άλλη έβλεπα τον καφέ στο χέρι του και φανταζόμουνα να ένα ακόμα μελλοντικό σκουπίδι.
Οι ίδιες σκέψεις θα επαναλαμβάνονταν και σε ολόκληρη την ομάδα μας καθώς πλέον η περιοχή με την ωραία θέα που καθαρίζαμε είχε γεμίσει με ρεμβαστές που είχαν μαζί τους και τους απαραίτητους καφέδες, μπίρες και όλα τα σχετικά.
Μας έβλεπαν να μαζεύουμε, να κουβαλάμε ιδρωμένοι τις μπλε σακούλες απορριμμάτων, όσα είχαν παρατήσει οι προηγούμενοι ή ίσως και οι ίδιοι κάποιες άλλες άτυχες στιγμές τους.
Αυτή η συνύπαρξη των δύο φυλών, των ρυπαντών και των αποκομιδών ήταν μια σουρεαλιστική σκηνή από κινηματογραφικό έργο του Ταραντίνο που θα μπορούσε να έχει αρκετά διαφορετικά φινάλε.
Μα ποιοι είναι αυτοί οι ξενέρωτοι που θα μας υποδείξουν τρόπους συμπεριφοράς μπροστά στη μούρη μας;
Ή διαφορετικά στο αισιόδοξο φινάλε, κάποιος που ενώ θα έφευγε και θα άφηνε πίσω του δύο μπουκάλια μπύρες, τώρα θα κοντοστεκόταν, το βλέμμα του και το ύφος του θα ανέδιδε μια αμφιβολία και μια περίσκεψη, θα γύρναγε πίσω, θα μάζευε τα μπουκάλια για να τα πετάξει, και μάλιστα σε κάδο ανακύκλωσης υλικών.
Σε αυτήν την μάχη μεταξύ των δύο φυλών, των ρυπαντών και των υπολοίπων, οι εθελοντικές δράσεις καθαρισμού αποκτούν πολύ μεγαλύτερη διάσταση από τα απορρίμματα που αποκομιδούν.
Διαμορφώνουν σθεναρές περιβαλλοντικές συνειδήσεις παγιωμένες και ακλόνητες , τόσο ισχυρές όσο και οι αποκρουστικές μυρωδιές και όψεις όσων απορριμμάτων μαζεύονται από τους εθελοντές των δράσεων.
Συνεχίζουμε, συνεχίστε, έτσι ώστε στο τέλος να μην υπάρχει ανάγκη για παρόμοιες δράσεις καθαρισμού.
Τότε όλος ο χρόνος θα διατίθεται για ατελείωτους και απροβλημάτιστους ρεμβασμούς…
Διαβάστε επίσης
Πόσο καιρό έχετε να νιώσετε περηφάνια και ανάταση;
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
