Δικαιολογημένα άστραψε και βρόντηξε ο Αθανάσιος Δαγούμας της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ). Κι αυτό διότι υπερασπίζεται την ανεξαρτησία των θεσμών και το κοινό συμφέρον των πολιτών.

Δυστυχώς η χώρα μας αρέσκεται (ή υποχρεώνεται) να ιδρύει ανεξάρτητους θεσμούς και στην συνέχεια, σχεδόν με την πρώτη ευκαιρία, να τους υπονομεύει, ουσιαστικά προσπαθώντας να τους καταργήσει, θύματα στο βωμό της εκτελεστικής εξουσίας. Όπως τονίζει, η ΡΑΕ με το Ν4001 ισχύει ο ιδιοκτησιακός διαχωρισμός και η πιστοποίηση των Διαχειριστών. Δεν μπορεί, λοιπόν, το υπουργείο ενέργειας να αφαιρεί από την ΡΑΕ την αρμοδιότητα πιστοποίησης. Διότι αυτό συμβαίνει με τον νέο νόμο για τις ΑΠΕ που σωστά προωθεί το υπουργείο, προκειμένου να βάλει τάξη στο σχεδόν χαώδες τοπίο που έχει επικρατήσει στον συγκεκριμένο τομέα.

Άλλο, όμως, η προώθηση των επενδύσεων και άλλο η τήρηση θεσμοθετημένων αρχών – με αναφορά στην πιστοποίηση των τριών εταιρειών διανομής φυσικού αερίου (ΕΔΑ) ως ανεξάρτητων διαχειριστών που συνδυάζεται (κι εδώ είναι ίσως η σημασία της υπουργικής πρότασης) με την τήρηση των υποχρεώσεων που έχουν αναλάβει.

Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που ο αρμόδιος υπουργός Κώστας Σκρέκας κάνει φάουλ. Υποπτευόμαστε ότι καθώς πλησιάζουμε προς τις εκλογές αυτά θα επαναλαμβάνονται με μεγαλύτερη συχνότητα.

Η τοποθέτηση Δαγούμη είναι ξεκάθαρη και τεκμηριωμένη. Ο υπουργός οφείλει να απαντήσει. Η αφαίρεση αρμοδιότητας ανεξάρτητης αρχής από τον εκτελεστικό τομέα του κράτους σαφώς δεν συνάδει με την αρχή της χρηστής διακυβέρνησης, της διαφάνειας και του ευρωπαϊκού νομοθετικού πλαισίου. Για να φτάσει ο επικεφαλής να θέσει το πρόβλημα δημόσια, είναι σαφές ότι πίσω από τις κλειστές πόρτες έχει γίνει …κόλαση.

Πάντως, καλό θα ήταν να θυμηθεί ο υπουργός κ. Σκρέκας ότι ο πρωθυπουργός έχει χτίσει το προσωπικό του πολιτικό προφίλ ως θεσμικός παίκτης κι αυτήν την εικόνα θέλει να «περάσει» σε όλο το κόμμα. Καλό θα ήταν ο υπουργός κ. Σκρέκας να θυμηθεί που κόντεψε να οδηγήσει την χώρα η εχθρότητα του ΣΥΡΙΖΑ για τους θεσμούς.  Αν είναι η Ν.Δ. να αντιγράφει το Νίκο Παππά κάτι δεν πάει καλά.

Οι θεσμοί δεν είναι χρήσιμοι μόνο όταν συμφωνούν με την κυβέρνηση. Αντίθετα, η μεγάλη τους χρησιμότητα είναι όταν διαφωνούν. Κι όταν διαφωνούν, η εκτελεστική εξουσία οφείλει να υποχωρεί. Αυτή η έννοια της ανεξάρτητης αρχής.

Ορθά έπραξε ο κ. Δαγούμας και με το ξεμπρόστιασμα του ΑΔΜΗΕ. Ότι ο ΑΔΜΗΕ ζητά, χωρίς την κατάλληλη τεκμηρίωση περισσότερα κέρδη και περισσότερο προσωπικό δεν εκπλήσσει, βέβαια, κανένα. Με νούμερα και συγκρίσεις απάντησε η ΡΑΕ. Αποστομωτική ήταν η απάντησή της.

Τόσο ο ΑΔΜΗΕ όσο και ο ΔΕΔΔΗΕ κουβαλούν τις αμαρτίες της γέννας τους. Ο τυπικός διαχωρισμός από την μητρική ΔΕΗ αποτέλεσε τον φερετζέ της συμμόρφωσης με την κοινοτική οδηγία (2009/72/EC EU Directive) αλλά και οι δύο οργανισμοί είναι σαρξ εκ σαρκός. Για δεκαετίας είχε μάθει η ΔΕΗ στην ουσιαστική ανομία και αδιαφάνεια – δύσκολα να μην περάσουν τα χαρακτηριστικά της στα παιδιά της.

Βέβαια, το 48,9% του ΑΔΜΗΕ είναι στα χέρια ιδιωτών και άλλων θεσμικών επενδυτών – οπότε δεν τους ενδιαφέρει το κοινωνικό κόστος αλλά το ιδιωτικό κέρδος. Πολύ ορθά, λοιπόν, ο κ. Δαγούμας υπενθύμισε τους όρους του παιγνιδιού. To WACC (Weighted average cost of capital) μετρά την απόδοση μίας επένδυσης και χρησιμοποιείται από τους αναλυτές και τις αγορές ως μία αξιόπιστη ένδειξη της καθαρής κερδοφορίας μίας εταιρείας.

Φυσιολογικά, οι μέτοχοι θέλουν να αρέσουν στις αγορές. Φυσιολογικά η ΡΑΕ έλαβε υπόψη της το κοινωνικό κόστος και διατήρησε την εγγυημένη απόδοση (προσοχή η σημαντική λέξη είναι «εγγυημένη») στα υπάρχοντα συμφωνηθέντα όρια, τονίζοντας ότι αν αυξηθούν τα κόστη τότε θα συζητήσει την αναπροσαρμογή του WACC.

Θα ήταν ευχής έργο αν όλοι οι επικεφαλής των ανεξάρτητων αρχών έδειχναν την ανεξαρτησία του κύριου υπεύθυνου της ΡΑΕ. Σε μία εποχή όπου η ενέργεια έχει μετατραπεί σε όπλο πολέμου και τινάζει στον αέρα κρατικούς και οικογενειακούς προϋπολογισμούς, η σθεναρή στάση της ΡΑΕ υπέρ του δημόσιου συμφέροντος, της διαφάνειας και της θεσμικής ανεξαρτησίας θα όφειλε να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.

Διαβάστε επίσης

Το άκρον άωτον του «Ναι μεν Αλλά»