Κύριο χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι η ταχύτητα: από την εκρηκτική πρόοδο στην τεχνολογία μέχρι την αστραπιαία διασπορά των ιών. Γι’ αυτό οι πολίτες φοβούνται, γι’ αυτό το θεσμικό πλαίσιο δεν προλαβαίνει να προσαρμοστεί. Για να αντιμετωπιστούν, οι καταστάσεις αυτές απαιτούν οραματικές ηγεσίες και, δίπλα τους, ανθρώπους ικανούς που τουλάχιστον να προσπαθούν να ξεφύγουν από τον λήθαργο της παραδοσιακής κανονικότητας και να ανταποκριθούν, έστω κουτσά-στραβά, στις κρίσεις των σύγχρονων καιρών μας.

Σε κάθε ηγετική ομάδα υπάρχουν οι πετυχημένοι, οι μέτριοι και οι αποτυχημένοι. Στις κυβερνήσεις Μητσοτάκη μέχρι τώρα ένας υπουργός είχε διακριθεί για την αποτυχία του να ανταποκριθεί σε κρίση και ταυτόχρονα να έχει διαγνώσει τα προβλήματα, να έχει δει τις προοπτικές και να έχει θέσει τα θεμέλια για ένα καινούργιο αύριο. Αυτός είναι ο Βασίλης Κικίλιας.

Στην ομάδα του ενός προστέθηκε τώρα δεύτερο μέλος: ο υπουργός περιβάλλοντος και ενέργειας Κώστας Σκρέκας. Τέσσερα σημεία μπορούν να μνημονευτούν:

• Σωρεία ενεργειών που απέβλεπαν να ανατρέψουν το τι είχε πετύχει ο προκάτοχος του Κωστής Χατζηδάκης
• Σωρεία ενεργειών με τις οποίες έχουν διαφωνήσει σχεδόν σύσσωμες οι μη κυβερνητικές οργανώσεις που είναι ταγμένες στην προστασία του περιβάλλοντος και στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
• Τουλάχιστον τρία σημαντικά νομοσχέδια που παραμένουν θαμμένα κάπου μέσα στο υπουργείο του.
• Ανεπαρκής εποπτεία των οργανισμών που ελέγχονται από το υπουργείο του.

Στην παρούσα φάση, το δίδυμο περιβάλλον-ενέργεια συνθέτει μία από τις πιο σημαντικές εστίες κινδύνου της χώρας. Για χρόνια, τόσο η ενέργεια όσο και το περιβάλλον είχαν ταλαιπωρηθεί στα χέρια ανίδεων, υποφέροντας από κομματισμό, έλλειψη σχεδιασμού, πίεση συμφερόντων και αδιαφορία. Πολύ ορθά ο Κυριάκος Μητσοτάκης έσπασε τον φαύλο κύκλο της άγνοιας και της αναποτελεσματικότητας και, με την τοποθέτηση του Κωστή Χατζηδάκη, έθεσε τα θεμέλια για το σχεδιασμό και υιοθέτηση μίας συνετής, ρεαλιστικής και αποτελεσματικής πολιτικής και στους δύο τομείς. Το γεγονός και μόνο ότι το συγκεκριμένο υπουργείο με τις συγκεκριμένες αρμοδιότητες βγήκε από την αφάνεια δείχνει την διορατικότητα του πρωθυπουργού και την αποτελεσματικότητα του Χατζηδάκη.

Δυστυχώς, ενώ ο κόσμος συνταράζεται με τις εξελίξεις στον τομέα αυτόν, ενώ η ανάγκη ταχύτατης και αποτελεσματικής δράσης είναι όχι απλά οφθαλμοφανής αλλά κρίσιμα επείγουσα, ενώ η συνεννόηση με τις σχετικές ΜΚΟ επιβάλλεται, διότι έχουν την τεχνογνωσία, την διεθνή διάσταση και τις κατευθύνσεις λύσεων, ο νυν υπουργός αντιμετωπίζει τα θέματα με αταραξία.

Θέματα όπως το θεσμικό πλαίσιο για το υδρογόνο, οι ελλείψεις στις υποδομές, η αδυναμία ενσωμάτωσης των  ΑΠΕ, το καθεστώς αδειοδότησης των ΑΠΕ, ο ετσιθελισμός του ΑΔΜΗΕ, η ανεπάρκεια της ΔΕΔΔΗΕ, η ανερμάτιστη πολιτική με την ΔΕΣΦΑ, δεν συνάδουν με τις επιτακτικές ανάγκες σχεδιασμού και λήψης αποφάσεων που επιβάλλει η ενεργειακή κρίση. Ο κλιματικός νόμος έχει φέρει – για πολλοστή φορά—τον υπουργό σε σύγκρουση με τις ΜΚΟ. Και μία σειρά από άλλα θέματα, όπως οι κατεδαφίσεις παράνομων κτιρίων απλά περιμένουν.

Η ιστορία της ελληνικής δημόσιας διοίκησης και της μεγάλης πλειοψηφίας των υπουργών που προΐσταντο αυτής (ή έτσι νόμιζαν) είναι μακρά και έχει ένα χαρακτηριστικό: την καθυστέρηση. Κι αν ο υπουργός ξεπερνούσε την καθυστέρηση τότε έβγαινε από την εφεδρεία το όπλο της γραφειοκρατίας.

Μερικοί, μάλλον λίγοι, υπουργοί κατάφεραν να ξεφύγουν από αυτήν την παγίδα. Με αναφορά στη Ν.Δ. (διότι ας μην το αγνοούμε το ΠΑΣΟΚ έχει και τους δικούς του) παλαιότερα ο Στέφανος Μάνος, πιο πρόσφατα ο Κυριάκος Πιερρακάκης αποτελούν λαμπερά παραδείγματα, μία ομάδα στην οποία ο Κωστής Σκρέκας δεν ανήκει.