Αν υπήρχαν αμφιβολίες για την ηθική και τις βλέψεις του Ερντογάν, αυτές διαλύθηκαν με την στάση του όσον αφορά την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.

Κρατώντας περίπου ίσες αποστάσεις ανάμεσα στη Δύση και την Ρωσία, έδειξε πέρα από κάθε αμφιβολία πως δεν είναι παρά ένας κοινός εκβιαστής, χωρίς κανένα ηθικό υπόβαθρο.

Έδειξε, πως είναι με το μέρος του αυταρχισμού και κατά της δημοκρατίας, όχι παθητικά αλλά ενεργά, όχι μόνο μέσα στην χώρα του αλλά και διεθνώς.

Ουσιαστικά, ο Τούρκος δικτάτορας έδειξε πως δεν διαφέρει σε τίποτα από τον Πούτιν.

Το παιγνίδι του είναι έξυπνο, τολμηρό και επικίνδυνο για την Δύση.

Συμβαδίζει με τον Πούτιν ως προς την έννοια και τον ρόλο του κράτους, του τρόπου διακυβέρνησης, της εκδηλωμένης μεγαλομανίας.

Είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά δεν εφαρμόζει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας,

Πήρε όπλα από την Ρωσία αλλά τώρα ζητά και άλλα από τις ΗΠΑ.

Στρέφεται εναντίον χωρών δημοκρατικών που έχουν εκφράσει την διαφωνία τους για την πολιτική που έχει υιοθετήσει απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Γνωρίζει πολύ καλά ότι μπορεί ο Μπάιντεν να υποστηρίζει την αναβάθμιση των F-16 καθώς και την αγορά νέων, που θέλει η Τουρκία, αλλά γνωρίζει εξίσου καλά ότι η αναβάθμιση δύσκολα θα περάσει από το Κογκρέσο και ότι η απόκτηση νέων δεν έχει πολλές ελπίδες.

Ο ίδιος έχει αποκηρύξει το παλιό όνειρο των ΗΠΑ ότι η Τουρκία μπορεί να αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο της Δύσης με το κοσμικό Ισλάμ, το παράδειγμα συνύπαρξης δύο πολιτισμών. Έχει ήδη πάρει σαφή θέση υπέρ του θρησκευτικού Ισλάμ –του Ισλάμ που τιμά τον πόλεμο και όχι την ειρήνη.

Με την προοπτική ένταξης της Φινλανδίας και της Σουηδίας βρήκε την μοναδική ευκαιρία. Επειδή στο ΝΑΤΟ πρέπει να υπάρχει ομοφωνία για τα νέα μέλη, εκφράζοντας τις «αμφιβολίες», ικανοποιεί τον Πούτιν και ταυτόχρονα εκβιάζει την Δύση ως προς τις αμυντικές απαιτήσεις του.
Ειδικά με τις Σκανδιναβικές χώρες, που έχουν καταδικάσει την επεκτατική και αναθεωρητική πολιτική του, βρήκε την ευκαιρία να τις προσβάλει ισχυριζόμενος ότι αποτελούν καταφύγια τρομοκρατών.

Λέγεται ότι η εξωτερική πολιτική της Μεγάλης Πύλης διαπνεόταν από πονηριά και μακρόχρονο σχεδιασμό. Ο Ερντογάν μπορεί να επιδεικνύει πονηριά, αλλά ο συγκεκριμένος χειρισμός του είναι κοντόφθαλμος.

Αν εμείνει στις «αμφιβολίες» θα εγείρει την μήνι της Δύσης και θα απομακρυνθεί από αυτήν οριστικά. Ο χωρισμός θα είναι επώδυνος – περισσότερο για την Τουρκία.

Αν η Δύση υποχωρήσει και ικανοποιήσει μερικές από τις απαιτήσεις του, πάλι θα έχει απωλέσει ότι λίγο από καλή θέληση του έχει απομείνει. Η Δύση θα γνωρίζει ότι στον Οθωμανό δεν θα μπορεί – και δεν θα πρέπει – ποτέ να βασιστεί. ΟΙ δρόμοι και πάλι θα χωρίσουν.

Στην παρούσα κατάσταση, όπου ο Πούτιν δεν θα κάνει πίσω και ο πόλεμος της Ουκρανίας θα εξελίσσεται σε βάθος χρόνου, το πιθανότερο είναι ότι η Δύση θα ασκήσει στην Τουρκία τεράστια πίεση να άρει τις δήθεν αντιρρήσεις του. Αυτό με την σειρά του μπορεί να οδηγήσει σε ένα νέο γύρο τεταμένων σχέσεων με ορατή την πιθανότητα να εξελιχθεί σε μία μορφή ανοιχτής (όχι με όπλα όμως) σύγκρουσης. Η σύγκρουση θα είναι λεκτική (ο Τούρκος έχει εξάλλου δείξει πως δεν διστάζει στην λεκτική υπερβολή) αλλά θα ενέχει και κινήσεις που μπορεί να φέρουν την Δύση σε δύσκολη θέση – αρχίζοντας από τα Δαρδανέλια και φτάνοντας μέχρι την Λιβύη, την Συρία, την Παλαιστίνη.

Στις περιπτώσεις αυτές, όπου ο μεσαίος παίκτης παίζει τους δύο αντιπάλους, τον ένα απέναντι στον άλλο, ο αναθεωρητισμός είναι σοβαρό όπλο στα χέρια του.

Αυτός είναι ένας από τους κινδύνους για την Ελλάδα.