Πρωτοχρονιά ή Πάσχα;

Αρχή χρονιάς, βάζουμε προσωπικούς στόχους. Άλλοι λιγότερους, άλλοι περισσότερους.

Κάποιοι στόχοι είναι επαναλαμβανόμενοι κάθε χρονιά και αφορούν φυσικές καταστάσεις, διατροφικές συνήθειες και δεδομένα βαρύτητας που αποτυπώνονται στους ζυγούς ή στις παλάντζες για τους αδιόρθωτους.

Κάποιοι άλλοι στόχοι πιο προσωπικοί σχετίζονται με  ξεχωριστές συνθήκες, είσοδο στα πανεπιστήμια, εύρεση εργασίας ή αλλαγή καριέρας.

Οι αισθηματικοί στόχοι άραγε εντάσσονται στις στοχοθεσίες της νέας χρονιάς;

Να ερωτευτώ. Να ξεχάσω. Να με ερωτευτούν. Να χωρίσω χωρίς να πληγώσω. Να επανορθώσω. Να με συχωρήσουν. Να με ξαναερωτευτούν.

Το τελευταίο  φαντάζει το πιο δύσκολο αλλά τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο ειδικά εάν μιλάμε για τις ευχές της πρωτοχρονιάς.

Και οι πιο βαριοί  στόχοι, , οι εσωτερικότητες, οι ελπίδες να γίνουμε καλύτεροι, να αναδείξουμε τον καλύτερο εαυτό μας, να οργώσουμε την ψυχή μας και να φυτέψουμε σπόρους αγάπης γνώσης και σοφίας.

Αυτά τα πολύπλοκα και απλά συμβαίνουν την πρώτη του χρόνου και ίσως και τις πρώτες εβδομάδες του.

Την επιτευξιμότητα των στόχων μας, το πώς τα πήγαμε, από την Πρωτοχρονιά μέχρι σήμερα το Πάσχα ο καθένας μας το γνωρίζει προσωπικά.

Και έφτασε το Πάσχα, το  ελληνικό, το ορθόδοξο, μαζί με  άνοιξη, μυρωδιές, επιτάφιο και  έθιμα.

Το Πάσχα εκτός από την άνοιξη διαφέρει σε σχέση με την Πρωτοχρονιά και τα Χριστούγεννα διαθέτοντας  πιο έντονη θρησκευτικότητα  και μαζικότητα.

Οι συναθροίσεις  μέσα στην σκέπη της Εκκλησίας , οι μαζώξεις γνωστών και αγνώστων κάτω από την Ελληνική ανοιξιάτικη μαγική νύχτα προσφέρει μια ανεπανάληπτη ευκαιρία  πνευματικών  αναζητήσεων για τους  σκοπούς της βίωσής  μας.

Η ύπαρξη μας σαν όντα, σαν χριστιανοί, σαν μη χριστιανοί, σαν Έλληνες, σαν γονείς, σαν εραστές, σαν σύζυγοι, σαν φίλοι, σαν επαγγελματίες μα πάνω από όλα σαν άνθρωποι.

Και είμαστε πολλοί άνθρωποι, μαζεμένοι εθιμικά ο ένας δίπλα στον άλλον.

Σιωπηλοί, θρησκευτικοί, σκυμμένοι, σκεπτόμενοι, βαριεστημένοι.

Στο Πάσχα  έχουμε την ευκαιρία να βρεθούμε  πιο κοντά στον εαυτό μας με έναν διαφορετικό τρόπο σε σχέση με την στοχοθεσία και την ενδοσκόπηση της Πρωτοχρονιάς.

Στο Πάσχα είμαστε μέρος του συνόλου, δεν είμαστε ξεχωριστές οντότητες.

Οι στιγμές έχουν μια δραματικότητα, μια έντονη θρησκευτικότητα, μια βαρύτητα στην οποία εμείς προσαρμοζόμαστε και παρασυρόμαστε.

Ανάσταση, προσφορά, πόνος, ελπίδα.

Η προσωπική θυσία του Ιησού για τους υπόλοιπους, για τους άλλους, για τους άγνωστους.

Στην εποχή της κυριαρχίας της ενδοσκόπησης, της αυτοβελτίωσης, του βομβαρδισμού με μηνύματα, με συνθήματα για τον καλύτερο σου εαυτό, την καλύτερη σου εκδοχή, έρχεται το Πάσχα να μας ζητήσει να βάλουμε μια παύση.

Παύση στην εσωτερικότητα, παύση στον εγωισμό, παύση στην ομφαλοσκόπηση.

Παύση στο κοίταγμα στον καθρέφτη.

Ας σβήσουμε το ΕΓΩ αυτό το Πάσχα.

Να νιώσουμε το εμείς, το σύνολο.

Να αισθανθούμε την πορεία μας στη γη.

Να οραματιστούμε πως φτάσαμε στο σήμερα, να αναπαραστήσουμε τα νήματα μας που μέσα στους αιώνες μπερδεύτηκαν, ξετυλίχτηκαν, χρωματίστηκαν, αλλά δεν κόπηκαν.

Και μας έφτασαν εδώ, στο τώρα, στο μαγικό γίγνεσθαι.

Το Πάσχα ας σκεφτούμε αυτό το  γήτεμα των αδιάκοπων πολύχρωμων κλωστών που δημιουργεί τον κόσμο μας, τις θρησκείες μας, την μαγεία μας.

Η ορθόδοξη θρησκεία μας μας δίνει το πλαίσιο για να συνεχίσουμε να υφαίνουμε.

Αγαπάτε αλλήλους το Πάσχα.

Αγαπάτε τον Εαυτό σας την Πρωτοχρονιά.

Και παντρέψτε τα παραπάνω για όλη την χρονιά και για πάντα.

Χριστός Ανέστη!