Η γροθιά στο στομάχι που δέχεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό πονάει πολύ, και πονάει για πολύ.

Είναι  το συναίσθημα που νιώθουμε όταν ντρεπόμαστε για τις ίδιες μας τις σκέψεις, όταν η αυτόματη αποτύπωση της πραγματικότητας μας διαψεύδεται.

Κατεδάφιση των στερεοτύπων  ή αλλιώς η διάλυση της ασυναίσθητης και αυτόματης σκέψης.

Κατεδάφιση απρογραμμάτιστη, χαοτική που δεν γκρεμίζεται μόνο, αλλά μας θάβει και  στα συντρίμμια της.

Βρίσκομαι σε ένα συνέδριο με φυσική παρουσία, έχω τακτοποιηθεί στη θέση μου και έχω καλή θέαση της σκηνής.

Περιμένω να παρακολουθήσω τις συζητήσεις που θα ακολουθήσουν, έχοντας εμπιστοσύνη στην αξιολογική μου προσέγγιση όσων πρόκειται να διαμειφθούν.

Θα ακούσω, θα αναλύσω, θα σκεφτώ , θα συμφωνήσω, θα επικρίνω, θα συγκρατήσω, θα απορρίψω.

Πήραν την θέση τους οι συμμετέχοντες, ο συντονιστής  ξεκίνησε την εισαγωγική του τοποθέτηση και μας περιέγραψε το αντικείμενο της συζήτησης.

Στο πάνελ ήταν 6 άτομα, και εφόσον όλοι θα μιλούσαν είχαν βγάλει τις μάσκες τους. Εκτός από έναν.

Εκείνος εξακολουθούσε να φοράει την μάσκα του.

Μα γιατί συνεχίζει να φοράει την μάσκα του συλλογιζόταν ο εγκέφαλός μου; δεν βλέπει τους άλλους συνομιλητές του; τόσο πολύ φοβάται μην κολλήσει; είναι αφηρημένος; ανήκει σε ευάλωτη ομάδα; θέλει να ξεχωρίζει;

Παρόμοιες χαζοσκέψεις γέμιζαν τον  επικριτικό τρόπο που λειτουργούσε  το μυαλό μου, παρασυρμένο από την  ψυχοσύνθεση της συνεχούς αναζήτησης του  τέλειου και του αλάθητου που μας έχει επιβάλλει η κοινωνία στην οποία ζούμε.

Και έρχεται η στιγμή που του απευθύνει ο συντονιστής τον λόγο.

Ο διπλανός του του βάζει στο χέρι το μικρόφωνο. Εκείνος δεν είχε κουνήσει το χέρι για να το πιάσει παρόλο που  ήταν στο τραπεζάκι μπροστά του…

Είχε δυσχέρεια όρασης. Δεν έβλεπε. Ήταν τυφλός.

Για αυτό δεν αντιλαμβανόταν πως όλοι οι δίπλα του είχαν βγάλει τις μάσκες τους…

Ο διπλανός του αφού του έδωσε το μικρόφωνο σκύβει στο αυτί του και του λέει πως μπορεί να βγάλει την μάσκα του για να ακούγεται καλύτερα.

Την βγάζει και αρχίζει να μιλάει.

Μόνο που δεν έβαλα τα κλάματα. Τότε.

Τα βάζω όμως τώρα που αναπαράγω την σκηνή. Εγώ που μπορώ να κρίνω, να κατατάσσω με τόση ευκολία, γιατί το ένα, γιατί το άλλο…

Αυτός ο νέος άνθρωπος με τα προβλήματα όρασης με διέλυσε συναισθηματικά. Και τα είπε τόσο ωραία, ήταν τόσο ενδιαφέροντα αυτά που έκανε, αυτά που είχε να μας πει.

Η δράση του, η εφαρμογή που είχε αναπτύξει, οι πρωτοβουλίες του.

Εγώ όμως δεν μπορούσα να τις ακούσω, ήταν σαν να μίλαγε σε ξένη γλώσσα.

Εγώ ήμουν συντετριμμένος, ήμουν ντροπιασμένος με τις αυτόματες σκέψεις μου.

Με τον απόλυτο τρόπο που διαψεύστηκα.

Ελεύθερη πτώση στον κόσμο της αλήθειας χωρίς να ανοίξει ποτέ το αλεξίπτωτο.

Ελεύθερη πτώση στον κόσμο των προκαταλήψεων, των στερεοτύπων, στο καθώς πρέπει, και στον κόσμο των μέσων όρων.

Ο νεαρός δεν ήταν μέσος όρος, δεν ήταν σαν τους άλλους. Όμως εγώ δεν περίμενα να τον ακούσω, δεν περίμενα να τον γνωρίσω.

Είχα κάνει τις αυτόματες αξιολογήσεις μου.

Και έσκασα με ταχύτητα στην γη.

Και πόνεσα.

Και ακόμα πονάω τώρα που το σκέφτομαι.

Και θέλω να του ζητήσω συγνώμη.

Τον λένε Θοδωρή Τσάτσο, είναι νομικός, ψυχολόγος, στιχουργός, μουσικός, ερμηνευτής, ιδρυτής του εθελοντικού οργανισμού «Διαβάζω για τους άλλους» όπου εθελοντές ηχογραφούν βιβλία, προκειμένου να μπορούν να τα διαβάσουν άνθρωποι που για λόγους υγείας δεν μπορούν να διαβάσουν βιβλία σε έντυπη μορφή.

Ο Θοδωρής συμμετείχε  στο συνέδριο  «upfront initiative» που φιλοξενήθηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Είχε θέμα την  σημασία της  ποικιλομορφίας, της ισότητας και της συμπερίληψης στον εργασιακό χώρο, καθώς  και την ανάγκη οι εταιρείες και οι οργανισμοί να αγκαλιάζουν άτομα βάσει των ταλέντων και των δεξιοτήτων τους.

Ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες  που έχω παρακολουθήσει.

Αληθινοί άνθρωποι που δεν βρισκόντουσαν στους δικούς μας μέσους όρους , μιλούσαν, χαιρόντουσαν, ελευθερωνόντουσαν από τους δικούς  μας αυτοματισμούς και τις  κατηγοριοποιήσεις.

Άνθρωποι, ταυτότητές, αλήθειες, επαγγελματικές επιτυχίες, προσωπικές κατακτήσεις, όλες μαζί αναπαριστούν και αναπαράγουν την μαγεία της ποικιλομορφίας, την ελευθερία των επιλογών.

Είναι πολλά από αυτά που νιώθουνε που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε , δεν μπορούμε να ταυτιστούμε, αλλά ακριβώς αυτή την έννοια της ταύτισης  πρέπει να εξαλείψουμε.

Δεν ταυτιζόμαστε γιατί  ταύτιση σημαίνει ομοιομορφία, σημαίνει εξισωτική  αδιαφορία.

Δεν ταυτιζόμαστε, ενδιαφερόμαστε, συναισθανόμαστε.

Αγκαλιάζουμε, αποδεχόμαστε, εγκρίνουμε, συμπορευόμαστε.

Αλλά κυρίως πασχίζουμε να φιμώσουμε τους αυτοματισμούς μας και να συνθλίψουμε τους στερεοτυπικούς μας μέσους όρους, για να  ελευθερώσουμε όλους να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.

Για να παλέψουμε όλοι μαζί για έναν καλύτερο σήμερα και να μην περιμένουμε το αύριο.

Διαβάστε επίσης

Κύριε Βλαδίμηρε Πούτιν, σας ευχαριστούμε!!