Πέρασε το βράδυ με τους φίλους του, πίνοντας γερά και κάνοντας αστεία, και λίγο πριν το ξημέρωμα τους άφησε για να πάει να κοιμηθεί. Την άλλη μέρα το βράδυ (!) τον βρήκαν πεσμένο στο πάτωμα, αναίσθητο και μέσα σε ακαθαρσίες. Δυο μέρες αργότερα είχε πεθάνει.

Ήταν 5 Μαρτίου του 1953 όταν ο ραδιοφωνικός σταθμός της Μόσχας ανήγγειλε, ότι ο Στάλιν έφυγε από τη ζωή στο διαμέρισμά του στη Μόσχα. «Η καρδιά του συντρόφου εν όπλοις του Λένιν, του κληρονόμου της υπόθεσης και της μεγαλοφυΐας του, του σοφού ηγέτη και δασκάλου του Κομμουνιστικού Κόμματος και της Σοβιετικής Ένωσης έπαψε να χτυπά», έλεγε η ανακοίνωση.

Τόσο απλά; Ψέματα, ανακρίβειες, συσκότιση των γεγονότων, πολλές διαφορετικές εκδοχές από τον καθένα, που είχε την όποια σχέση με την υπόθεση. Με μία όμως αλήθεια: Ο άνθρωπος που είχε στείλει εκατομμύρια άλλους στα στρατόπεδα και στον θάνατο είχε και ο ίδιος έναν άθλιο θάνατο. Όπως και οι περισσότεροι δικτάτορες, τουλάχιστον στον 20ό αιώνα. Τυφλωμένοι από την δύναμη της εξουσίας πιστεύουν ότι είναι άτρωτοι, παντοδύναμοι, «θεοί». Διεκδικούν το αλάθητο, δεν ανέχονται την κριτική, βλέπουν παντού εχθρούς και οι καλύτεροι φίλοι τους είναι τα όπλα.

Με τη δύναμη των όπλων και τον μεγαλοϊδεατισμό ενός δικτάτορα που θέλει να αναστήσει «νεκρούς» _την πρώην Σοβιετική Ένωση_ εισβάλλει ο Πούτιν στην Ουκρανία σε έναν καθαρά επεκτατικό πόλεμο εναντίον μιας ανεξάρτητης χώρας, που αυτός όμως, θεωρεί ότι του ανήκει. Είναι ο νέος τσάρος, που θέλει να μείνει στην Ιστορία ως ο ήρωας που θα έχει επεκτείνει τα όρια της Ρωσίας. Αν αυτό συμβαίνει με αιματοκύλισμα, με απώλειες ζωών ακόμη και των δικών του ανθρώπων, είναι αμελητέο. Εξάλλου επ΄ουδενί μπορεί να δεχθεί, ότι η Ιστορία ενδέχεται να έχει άλλα σχέδια γι΄αυτόν.

Όταν ο Χίτλερ έβγαινε στο μπαλκόνι της Καγκελαρίας χαιρετίζοντας τα μιλιούνια του εκστασιασμένου πλήθους φανταζόταν ποτέ, ότι λίγα χρόνια αργότερα θα αυτοκτονούσε για να μην πέσει ζωντανός στα χέρια των εχθρών του; Ή μήπως περίμενε ο Μουσολίνι, ότι θα τον εκτελούσαν ενώ προσπαθούσε να διαφύγει μεταμφιεσμένος στην Ελβετία; (Οι Ιταλοί έβγαλαν όλη τους την οργή κρεμώντας το πτώμα του ανάποδα από τσιγκέλια σε ένα κρεοπωλείο).

Όταν βγήκε η καταδικαστική απόφαση για τον Τσαουσέσκου οι στρατιώτες που είχαν προσφερθεί για το εκτελεστικό απόσπασμα ήταν τόσοι πολλοί, που έγινε κλήρωση. Ο Καντάφι, που ήταν κρυμμένος σε μια τρύπα, όταν τον ανακάλυψαν, μάταια εκλιπαρούσε να μην τον σκοτώσουν και τελικά τον λιντσάρισαν. Σε μια αντίστοιχη τρύπα είχε βρεθεί και ο Σαντάμ Χουσεΐν, που καταδικάστηκε σε απαγχονισμό. Και για να μην πάμε μόνον μακριά, ο Παπαδόπουλος, όταν έβγαζε εκείνους τους παρανοϊκούς λόγους  μπροστά σε ένα άφωνο ακροατήριο προφανώς και δεν του περνούσε από το μυαλό, ότι θα πέθαινε στη φυλακή.

Πίσω στο 1953 στην ντάτσα του Στάλιν_κι όχι σε διαμέρισμα, όπως έλεγε η ανακοίνωση_ οι άνθρωποι του σπιτιού και της ασφάλειάς του προβληματίζονταν, γιατί όλη μέρα δεν είχε δώσει σημεία ζωής αλλά δεν τολμούσαν να τον ενοχλήσουν. Έτσι μόνο κατά το βράδυ πήρε κάποιος το θάρρος ν΄ανοίξει την πόρτα του δωματίου, για να τον βρουν σε άθλια κατάσταση, χωρίς να μπορεί να κινηθεί ή να μιλήσει. Ο ισχυρότερος άνθρωπος του μισού κόσμου, που τον έτρεμαν όλοι και κάθε λόγος του ήταν διαταγή είχε μείνει μόνος κι αβοήθητος, περί τις έξι με οκτώ ώρες, μετά την εγκεφαλική αιμορραγία που υπέστη.

]Η στενή του παρέα την προηγούμενη νύχτα Χρουστσόφ,  Μαλένκοφ,  Μπουλγκάνιν και Μπέρια θα ξαναμαζευτούν την επομένη γύρω από τον ημιθανή «πατερούλη», μόνο που αργούν να βρουν τον τελευταίο, κι αυτό έχει σοβαρές συνέπειες. Γιατί κατόπιν εντολής του Στάλιν, μόνον ο Μπέρια μπορεί να ζητήσει να τον δει γιατρός. (Παρ΄όλα αυτά δεν είναι λίγοι αυτοί που κατηγόρησαν τον Μπέρια ότι τον δηλητηρίασε). Κάποια στιγμή ήρθαν φυσικά οι γιατροί αλλά κι αυτοί φοβούνταν να τον αγγίξουν. Έτρεμαν τα χέρια τους, λένε κάποιες μαρτυρίες …

Ο αρχηγός είχε πέσει θύμα του ίδιου του, του συστήματος. Η τελευταία του παράνοια είχε να κάνει με τη γνωστή «Συνωμοσία των γιατρών», συλλαμβάνοντας και φυλακίζοντας επιφανείς επιστήμονες, που «συμπτωματικά» ήταν Εβραίοι, με την κατηγορία της συνομωσίας για την  δολοφονία κρατικών αξιωματούχων και του ίδιου φυσικά. Μια σκηνοθεσία αντισιωνιστικής προπαγάνδας, από έναν άνθρωπο, που συνεχώς ανακάλυπτε εχθρούς, τους οποίους και εξολόθρευε.  (Λίγο αργότερα, όταν ανέλαβε ο Χρουστσόφ η υπόθεση θεωρήθηκε κατασκευασμένη).

Θαυμαστής του Στάλιν ως γνωστόν, και έχοντας αποκαθηλώσει πριν λίγες μέρες τον Λένιν και τον Χρουστσόφ, ο Πούτιν είναι αλήθεια ότι παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με το ίνδαλμά του. Είναι κι αυτός δύσπιστος και καχύποπτος, έχει εμπιστοσύνη σε ελάχιστους ανθρώπους, αλλά έτσι κι αλλιώς τους θεωρεί όλους πιόνια του, περιβάλλεται από κόλακες ή άβουλους αυλικούς, ζει αποκομμένος από τον κόσμο, κι όπως λένε, χωρίς πλέον να μπορεί να πιάσει το σφυγμό του.

Ο πρώην καγκεμπίτης με το παρατσούκλι «Στάζι», που επιδίδεται σε σπορ κάνοντας καταδύσεις, βουτιές σε παγωμένα ποτάμια και ιππασία χωρίς να φορά πουκάμισο, όλα on camera  φυσικά, που φροντίζει να διατηρεί νεανική όψη και αψεγάδιαστο δέρμα, δεν ξέρει ότι αποτελεί έναν δεινόσαυρο, είδος σε εξαφάνιση σε έναν σύγχρονο κόσμο. Χωρίς αυτό να σημαίνει _δυστυχώς_ ότι οι σπασμοί του θηρίου δεν σκοτώνουν …