Οι Πρόεδροι αγαπούν τις γάτες – Κι εκείνες επίσης

Στο έργο του Κρίστοφερ Σμαρτ «Χαίρε Αμνέ» που αποτελεί την διασημότερη ωδή παγκοσμίως σε μια γάτα, ο ποιητής του 18ου αιώνα γράφει για τον φίλο του, ένα αιλουροειδές κατοικίδιο ονόματι Τζέφρι: «κάθε σπίτι είναι ημιτελές χωρίς αυτό και η ευλογία του πνεύματος είναι απούσα…».

Μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες 32 εκατομμύρια οικογένειες αποκάλυψαν άλλωστε, ότι στην εποχή της πανδημίας και της μακράς, υποχρεωτικής απομόνωσης οι γάτες τους ήταν οι πολυτιμότεροι σύντροφοί τους. Κάτι που ισχύει περισσότερο για τους ανθρώπους, που ζουν μοναχικά ενώ, όπως έχει αποδειχθεί από ιατρικές μελέτες, η παρουσία τους είναι ιδιαιτέρως ευεργετική για την ψυχολογική ευεξία.

Η γοητεία της γάτας είναι τέτοια εξάλλου, που σ΄αυτήν έχουν υποκύψει μεγάλες προσωπικότητες των γραμμάτων, των τεχνών και βέβαια της πολιτικής. Μη εξαιρουμένων των Προέδρων και στην Ελλάδα με την χαριτωμένη Καλυψώ της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κυρίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου να έχει κλέψει καρδιές, φέρνοντας έναν άλλο αέρα στην αυστηρή τυπικότητα του Προεδρικού Μεγάρου.

«Φαίνεται είμαι από τους ανθρώπους που τους συγκινούν ιδιαίτερα οι γάτες», όπως έχει δηλώσει η κυρία Σακελλαροπούλου, προσθέτοντας μάλιστα, ότι στην περίοδο της πανδημίας η Καλυψώ ήταν για εκείνην πολύ σημαντική συντροφιά.

Ο Τάμπι και ο Ντίξι

Οι ιστορίες Προέδρων και γάτων όμως δεν τελειώνουν εδώ. Ο γκρίζος Γουίλοου των Μπάιντεν είναι ήδη διάσημος, όμως ο Ντόναλντ Τραμπ υπήρξε ο πρώτος Πρόεδρος μετά από έναν αιώνα, που δεν είχε καν κατοικίδιο. Κι αυτό, παρ΄ότι οι Αμερικανοί ιδίως Πρόεδροι έχουν μακρά παράδοση ζωοφιλίας, με τον Λίνκολν ειδικά, να είναι ο πρώτος που φιλοξένησε στον Λευκό Οίκο γατάκια.

Ήταν ο Τάμπι και ο Ντίξι, που του είχε χαρίσει ο υπουργός του των Εξωτερικών και όπως λέει ο Άντριου Χάγκερ, ιστορικός στο Προεδρικό Μουσείο Κατοικίδιων Ζώων, ο Αβραάμ Λίλκολν (1861-1865) ήταν ξετρελαμένος μαζί τους. Σε μία από τις ιστορίες που κυκλοφορούσαν σχετικά, ο Λίνκολν φέρεται να τάιζε μία γάτα του από πιάτο.

Στην παρατήρηση της Μαίρης Λίνκολν λοιπόν, ότι «Αυτό δεν είναι σωστό, γιατί αυτό είναι ένα πολύ αξιοσέβαστο σπίτι και έδρα της κυβέρνησης, δεν πρέπει να ταΐζεις τις γάτες από τα πιάτα», εκείνος της απάντησε: «Αν ήταν αρκετά καλό για τον Τζέιμς Μπιούκαναν (ο προηγούμενος Πρόεδρος), είναι αρκετά καλό και γι΄ αυτήν τη γάτα». Κι όταν κάποτε άλλοτε η ίδια ρωτήθηκε, αν ο σύζυγός της έχει κάποιο χόμπι εκείνη απάντησε απλώς «τις γάτες».

Το 1879 έφθασε όμως στον Λευκό Οίκο η πρώτη γάτα Σιάμ κατ΄ευθείαν από την Μπανγκόκ. Την είχε στείλει ο πρόξενος των ΗΠΑ, όταν είχε μάθει ότι η σύζυγος του Ράδερφορντ Χέις, Λούσι αγαπούσε πολύ της γάτες. Για ένα χρόνο περίπου το γατάκι έγινε η αγαπημένη μασκότ του προεδρικού μεγάρου, ώσπου όμως αρρώστησε ξαφνικά και παρ΄όλες τις προσπάθειες και την ειδική διατροφή στην οποία την υπέβαλλε ο γιατρός (ψάρι, κοτόπουλο, πάπια, κρέμα γάλακτος, στρείδια ή εναλλασσόμενες μερίδες τσαγιού και γάλακτος) τελικά πέθανε.

Η δύστροπη Σαν

Στις γενιές που ακολούθησαν πολλοί πρόεδροι απολάμβαναν τη συντροφιά των αιλουροειδών, συμπεριλαμβανομένων του Γούντροου Γουίλσον, του Κάλβιν Κούλιτζ, του Ρούσβελτ και του Τζον Κένεντι. Αλλά η επόμενη γάτα που έκανε αληθινή αίσθηση ήταν σχεδόν έναν αιώνα μετά την σιαμέζα του Χέις, όταν η κόρη του Τζέραλντ Φορντ, η Σούζαν μετακόμισε στον Λευκό Οίκο με την μικρή Σαν. Μία επίσης σιαμέζα, που ήταν γνωστό, ότι της άρεσε να κρύβεται κάτω από έπιπλα στην κρεβατοκάμαρα Λίνκολν.

Η Σαν όμως, φαίνεται ότι ήταν και δύστροπη, αφού «αρνήθηκε» να συμμετάσχει στο επίσημο πορτρέτο της Πρώτης Κυρίας, Μπέτυ Φορντ από τον ζωγράφο Τζον Ούλμπρεχτ το 1974. Όπως έγραψαν οι εφημερίδες «η γάτα ήταν νευρική εκείνη τη μέρα και δεν είχε διάθεση για επικοινωνία, έχοντας ήδη δαγκώσει το δάχτυλο της γραμματέως του Φορντ τόσο βαθιά, που έπρεπε να το χειρουργήσουν».

Υπάρχει ωστόσο και άλλη ερμηνεία για την απουσία της γάτας από το επίσημο πορτρέτο, όπως λέει ο Ντέιβιντ Σκοτ της Εθνικής Πινακοθήκης Τέχνης, ότι δηλαδή μπορεί ο καλλιτέχνης να την απέκλεισε, επειδή οι γάτες υποδηλώνουν οικογενειακή ζωή ενώ οι σκύλοι, από την άλλη πλευρά χρησιμοποιούνταν πάντα για να υποδηλώνουν αριστοκρατία. Για παράδειγμα, στο επίσημο πορτρέτο της Γκρέις Κούλιτζ ο σκύλος της προσθέτει μια λάμψη, πόσο μάλλον, όπως λέγεται, που όταν πόζαρε τον τάιζε με καραμέλα για να έχει λατρευτικό βλέμμα…

Ο Σοκς και ο Γουίλοου

Ο Σαν παραχώρησε την προεδρική κατοικία στον Μίστι της Έιμι Κάρτερ, επίσης σιαμεζάκι, που αργότερα δάνεισε το όνομά του σε μια τζαζ σύνθεση του 1977 από τον ούγγρο κιθαρίστα Γκάμπορ Σαμπό. Η Μίστι ήταν η τελευταία γάτα του Λευκού Οίκου έως ότου ο Σοκς, ένα αδέσποτο ασπρόμαυρο γατάκι επέλεξε την οικογένειά του πηδώντας στην αγκαλιά της Τσέλσι Κλίντον.

Ο Σοκς έγινε όμως από το 1991 ο γάτος του Κλίντον, αφού βρισκόταν συχνά πάνω στον ώμο του, ενώ άλλοτε έκανε βόλτες στο Οβάλ Γραφείο κι άλλοτε ήταν καθισμένος πάνω στο βάθρο της αίθουσας ενημέρωσης. Επίσης ήταν χρήσιμος στην υποδοχή των νεαρών που επισκέπτονταν την προεδρική κατοικία, κάτι στο οποίο έδινε ιδιαίτερη σημασία η Χίλαρι, πιστεύοντας ότι τα κατοικίδια μπορούν να βοηθήσουν στην εξοικείωση των παιδιών με τον Λευκό Οίκο, ακόμη και με τη λειτουργία της κυβέρνησης. Και όχι μόνον των παιδιών αφού είναι γεγονός, ότι μπορεί να φέρουν κοντύτερα τα άτομα εξουσίας με τους απλούς πολίτες.

Όταν ο Σοκς έφυγε από τον Λευκό Οίκο το 2001, ανέλαβε η Ίντια, η μαύρη γάτα της οικογένειας Τζόρτζ Μπους, που κράτησε όμως χαμηλότερο προφίλ αφήνοντας τη δόξα και τα φώτα της δημοσιότητας στα δύο σκωτσέζικα τεριέ Μπάρνι και Μις Μπέιζλι.

Το αντίθετο με την γάτα των Μπάιντεν, τον Γουίλοου, που είχε εισβάλλει σε μία προεκλογική συγκέντρωση του υποψήφιου Προέδρου που γινόταν σε μία φάρμα της Πενσυλβάνια. Αφού ανέβηκε στη σκηνή απ΄όπου μιλούσε ο Μπάιντεν, στρογγυλοκάθισε στη συνέχεια στην πρώτη σειρά μπροστά του και έβαλε έτσι τη δική της υποψηφιότητα για μετακόμιση στον Λευκό Οίκο. Φυσικά κατόπιν ειδικής εκπαίδευσης, που περιλαμβάνει τη γνωριμία της με το σκύλο της οικογένειας, την οριοθέτηση των χώρων όπου μπορεί να τριγυρίζει αλλά και τα σημεία, που μπορεί να χρησιμοποιεί για τις ιδιωτικές στιγμές της.

Πέρα απ΄όλα αυτά όμως, πέρα την αγάπη και την τρυφερότητα που προσφέρουν στους ιδιοκτήτες τους, σημασία έχει, ότι μία γάτα σε ένα προεδρικό μέγαρο ανεβάζει αυτά τα κατοικίδια στα μάτια του κόσμου. Λειτουργεί ως ένα παράδειγμα προς μίμηση τόσο για υιοθεσία, όσο γενικότερα για μια άλλη αντιμετώπιση του τεράστιου πλήθους των αδέσποτων που βρίσκονται στους δρόμους αβοήθητα.

Διαβάστε επίσης:

Γιαννούλης Χαλεπάς. Τραγική ζωή, μεγαλειώδες έργο

Ιππόδρομος Φαλήρου: Από τις κούρσες αλόγων στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος