Και κάπως έτσι τα παιδιά έγιναν κριτές και τιμητές των πάντων… Αθώων και ενόχων, δικαίων και αδίκων… Η ιστορία σε όλους γνωστή, ξεσήκωσε το πανελλήνιο, ξεχείλωσε στις κουτσομπολίστικες στήλες με αηδιαστικές περιγραφές, ξεσάλωσαν τα social media, φυσικά έγινε βούτυρο στο ψωμί της Αντιπολίτευσης και βέβαια έφθασε στη Βουλή.

Πύρινοι λόγοι εκφωνήθηκαν, υπογραφές μαζεύτηκαν, κατεβατά γράφτηκαν στάζοντας δηλητήριο. Για διαδήλωση δεν θυμάμαι. Το αντικείμενό τους; Όχι εναντίον του Δημήτρη Λιγνάδη, που έφριξε η γη με όσα του καταλογίζονται αλλά η απαίτηση να παραιτηθεί η υπουργός Πολιτισμού.

Από την μια οι καλοί και από την άλλη οι κακοί. Κι όχι ανάλογα με τις πράξεις τους μόνον, αλλά και με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Ο κακός Λιγνάδης είναι δεξιός. Τα καλά παιδιά που φωνάζουν, είναι αριστεροί.

Λες και τα πάθη, τα παραπτώματα, τα εγκλήματα έχουν πολιτικό χρωματισμό. Για να μην αναφέρω το γεγονός, ότι εκ των υστέρων δεν ήταν λίγοι αυτοί που έσπευσαν να μας πληροφορήσουν, ότι κάτι είχαν ακούσει… κάτι είχαν δει… αλλά δεν θεώρησαν σκόπιμο να μιλήσουν.

Κι αυτοί δεξιοί ήταν ή αριστεροί; Ένα γκάλοπ στον Κορυδαλλό επί του προκειμένου θα είχε εδώ ένα νόημα… Να δούμε, αν γέρνει προς κάπου η ζυγαριά. Γιατί για γελοιότητες πρόκειται.

Δεν θα υπήρχε κανένας λόγος όμως να ξανακάνουμε τη συζήτηση από την αρχή, ειδικά τώρα που η Δικαιοσύνη έχει το λόγο κι όποιος έφταιξε θα λογοδοτήσει, αν δεν έρχονταν νέες αποκαλύψεις.

Αν δεν βρισκόταν στην ίδια θέση με τον Λιγνάδη ένα από τα «καλά» παιδιά. Από αυτά που υπέγραφαν κείμενα διαμαρτυρίας ζητώντας την αποκατάσταση της ηθικής τάξης, λες κι όλοι οι υπόλοιποι είμαστε με τους κλέφτες, τους δολοφόνους, με τους εγκληματίες γενικά.

Ο καλύτερος τρόπος φυσικά για να κρυφτεί κανείς είναι μέσα στο πλήθος. Και αυτό έπραξε ο νέος κατηγορούμενος, ηθοποιός στο επάγγελμα, στον οποίο ασκήθηκε ποινική δίωξη για βιασμούς κατ’ εξακολούθηση.

Τα πάνω-κάτω στην κυριολεξία. Πριν από κάποιους μήνες αλώνιζε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διακηρύσσοντας την αντίθεσή του με ό,τι κάνει η κυβέρνηση _ και δικαίωμά του βέβαια _ αντλώντας το δικαίωμα της κριτικής προφανώς από το ύψος του αναμάρτητου και τώρα βρίσκεται κατηγορούμενος. Κι αυτή η υπόθεση όμως θα πάρει το δρόμο της Δικαιοσύνης, άλλωστε το θέμα μας δεν είναι αυτό.

Γιατί το ζήτημα είναι, ότι υπάρχει εκεί έξω μια μερίδα του κόσμου, που νομίζει ότι έχει το μονοπώλιο της ηθικής. Ότι κατέχει το αλάθητο, ότι έχει πάντα δίκιο και κατά συνέπεια διεκδικεί το απόλυτο δικαίωμα της κριτικής. Εν αντιθέσει με όλους τους άλλους…

Πέρυσι τέτοια εποχή η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να συνδέσει την κυβέρνηση και την ΝΔ γενικά, με τους …βιασμούς και το #MeToo ήταν από τα πιο καταγέλαστα συμβάντα του πολιτικού βίου, αλλά και μία από τις χειρότερες στιγμές του, με το επίπεδο να πιάνει πάτο. Τώρα άραγε θα έπρεπε να γίνει το αντίθετο κι ν΄αλλάξουν οι ρόλοι; Ασφαλώς όχι.

Αλίμονο, αν προκαλούνται τέτοια διλήμματα κι αν αναζητούνται ευκαιρίες  απ΄όποια πλευρά  για να καλλιεργείται κλίμα εμφυλιοπολεμικό, τη στιγμή κιόλας που ο κόσμος καίγεται.

Στο μυθιστόρημα του «Για ποιον κτυπά η καμπάνα» ο Χέμινγουεϊ στις πρώτες -πρώτες σελίδες λέει «…Και γι΄ αυτό ποτέ μη στείλεις να μάθεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπά για σένα»… Προς γνώσιν και με όλη τη συμπάθεια.