Θεωρητικά, μετά από τόσα χρόνια στο δημοσιογραφικό κουρμπέτι, τίποτα δεν θα έπρεπε να με εκπλήσσει. Δυστυχώς, για μένα, συμβαίνει το αντίθετο. Και μου προξενεί κατάπληξη η εργαλειοποίηση του θέματος της ακρίβειας από την  αντιπολίτευση.

Φτηνές κορώνες, ξεπερασμένα συνθήματα, ανεύθυνες δηλώσεις – όλες καλυμμένες με το επίστρωμα της σοβαρότητας και την γνώση ότι τα τσιτάτα που πετάνε στην διάρκεια τηλεοπτικών εκπομπών κανείς δεν θα αντικρούσει, τουλάχιστον εκείνη την στιγμή. Οπότε, δεν ενοχοποιούνται ούτε για τον απροκάλυπτο φόνο της αλήθειας.

Η τακτική που ακολουθούν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΙΝΑΛ είναι απλή: αναγνωρίζουν ότι η κυβέρνηση δεν ευθύνεται για το κύμα της ακρίβειας—οπότε αποφεύγουν αυτόν τον σκόπελο που δεν προσφέρεται για λαϊκίστικη εκμετάλλευση—και μεταβαίνουν άμεσα στην κατηγορία που γνωρίζουν ότι θα πέσει σε ευήκοα ώτα: να παρέμβει η κυβέρνηση.

Στον Έλληνα πολίτη που τρέφει σχέση λατρείας – μίσους με το κράτος, η κρατική/κυβερνητική παρέμβαση προβάλει ως η θεία σωτηρία.

Στην συνέχεια αρχίζουν οι υπεκφυγές και τα ψέματα.

Παράδειγμα η Κα Εύη Λιακούλη του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ που ισχυρίστηκε ότι το κόμμα της έχει καταθέσει τις δικές του προτάσεις, αφήνοντας να υπονοηθεί ότι είναι και κοστολογημένες. Ανέφερε μάλιστα την επαναφορά του ΕΚΑΣ και παραδέχτηκε ότι θα κοστίσει 650 εκατ. ευρώ. Πρόβαλε τον προφανή ισχυρισμό για αναλογική μείωση των τελών υπέρ τρίτων που εμπεριέχουν οι λογαριασμοί της ΔΕΗ και δεν εξήγησε βέβαια, αυτοί οι…τρίτοι που θα βρουν μετά τα λεφτά. Μέσα στην παραζάλη της πίεσης της εκπομπής, η ακρίβεια του ισχυρισμού της πέρασε στο…ντούκου. Διότι κοστολόγηση δεν σημαίνει μόνο να λες τι θα κοστίσει αλλά, επειδή μιλάμε για έσοδα και έξοδα, οφείλεις να εξηγήσεις πως θα εξισορροπηθεί η απώλεια των εσόδων ή η αύξηση των δαπανών. Το κράτος έχει διπλογραφικό σύστημα αλλά αυτό δεν φαίνεται να είναι κατανοητό στο κόμμα.

Παράδειγμα ο γνωστός και μη εξαιρετέος πρώην εφοριακός, πρώην υφυπουργός, νυν εξέχων στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ  Τρύφων Αλεξιάδης. Να παρέμβει η κυβέρνηση, διατυμπάνισε. Να μειωθούν ο ειδικός φόρος κατανάλωσης, στα τσιγάρα, στα ποτά (για τα ξενύχτια δεν είπε τίποτα), στο πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης, τα τέλη κυκλοφορίας. «Που θα βρεθούν τα λεφτά;» ήταν η επόμενη ερώτηση. Οπότε, ο κ. Αλεξιάδης, οι απόψεις του οποίου είχαν στο παρελθόν απορριφθεί από την ίδια την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, κατέφυγε στον άκρον άωτον του λαϊκισμού: λεφτά υπάρχουν, θα τα βρει η κυβέρνηση παίρνοντας πίσω τις χαριστικές φοροαπαλλαγές που έδωσε στους πλούσιους!

ΟΙ εκατοντάδες χιλιάδες πλούσιοι Έλληνες άρχισαν να κλαίνε!

Κορυφαίος λαϊκισμός ήταν και η προτροπή του Αλέξη Τσίπρα προς την κυβέρνηση να αντιγράψει τον πρόεδρο Μακρόν και να διατάξει την ΔΕΗ να μειώσει τις τιμές. Το τσιτάτο ηχεί άριστα. Το τι κρύβεται πίσω από την παρότρυνση δεν είναι.

Ο Μακρόν διέταξε την EDF (πολυεθνική όπου το Γαλλικό κράτος κατέχει το 80%) να πουλήσει περισσότερη πυρηνική ενέργεια (που είναι αναλογικά φτηνή) στους ανταγωνιστές της – ώστε να περιορίσει έτσι την άνοδο των τιμολογίων. Με την διαταγή η εταιρεία με κύκλο εργασιών περίπου 70 δις. ευρώ το 2020, είδε την τιμή της μετοχής της να πέφτει κατά 25%. Ας σημειωθεί ότι εκείνη την χροιά τα κέρδη της ήταν της τάξης των 2 δις. ευρώ και η σχέση χρέους προς ΕPIDTA μόλις 2,6.

Τώρα, τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η παρέμβαση του Γάλλου προέδρου με πιθανή «αντίστοιχη» παρέμβαση Μητσοτάκη στην ΔΕΗ, μόνο η φαντασία του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γνωρίζει.

Ο Πρωθυπουργός έχει απόλυτο δίκαιο να τονίζει ότι η χώρα δεν έχει λεφτόδενδρα και ότι δεν θα γίνει πρωθυπουργός των μνημονίων. Αν κάποιος στην κυβέρνηση κάνει τον κόπο να εκτιμήσει με ειλικρίνεια και ακαδημαϊκές μεθόδους το κόστος των προτάσεων της αντιπολίτευσης, την επίπτωση στο έλλειμμα και τις αντιδράσεις των αγορών και δανειστών μας, τότε η τερατολογία σύσσωμης της αντιπολίτευσης θα αποκαλυπτόταν.

Παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ: μείωση του ΦΠΑ στα βασικά είδη κατανάλωσης (διατροφής) στα καύσιμα, στην εστίαση και στην διαμονή, αύξηση του κατώτατου μισθού, παρεμβάσεις (;;) στην αγορά ενέργειας και επενδύσεις σε ΑΠΕ. Η κοστολόγηση—με την έννοια εσόδων- εξόδων—κάπου είναι χαμένη.

Αλλά, η παρέμβαση – όπως και όλες οι άλλες—δεν αποβλέπουν πραγματικά στην ελάφρυνση του κόστους που σηκώνουν τα νοικοκυριά και η παραγωγή. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να συγκρατήσει την αριστερή του πτέρυγα. Και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θυμήθηκε τα παλιά και απευθύνεται στους μικρομεσαίους—με μεγάφωνο το Νίκο Ανδρουλάκη.

Η κυβέρνηση έχει, όμως, ένα μεγάλο άσσο στο μανίκι της και μπορεί να τον εμφανίσει: την σύλληψη του ΦΠΑ που διαφεύγει και που ξεπερνά σύμφωνα με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις τα 4 δις. ευρώ.

Είναι μία παρέμβαση που ενέχει κυρίως δύο κινήσεις: (α) την υιοθέτηση της κλασσικής συνταγής του μαστίγιου και του καρώτου, όπου πρέπει να υπάρχει κίνητρο για τον πολίτη να ζητήσει απόδειξη ή τιμολόγιο, και (β) την επιτάχυνση της σύνδεσης των ταμειακών μηχανών με το ΥΠΟΙΚ.

Δημοσιονομικό περιθώριο που θα ξεφύγει από το απεχθές κυνήγι φοροδιαφυγής στο εισόδημα, υπάρχει με την στροφή στην απώλεια του ΦΠΑ. Καμία κυβέρνηση δεν το έχει πραγματικά τολμήσει. Οι καιροί το υποδεικνύουν για τους τολμηρούς ρεαλιστές.

Διαβάστε επίσης

Η τριπλέτα θέσεων Μητσοτάκη, Στουρνάρα, Πατέλη