Σέβεριν Ντάνσερ: Ο γνωστός επιμελητής στη νέα γκαλερί Callirrhoë από την Ολυμπία Τζώρτζη

Υπό την επιμέλεια του γνωστού Severin Dünser (Σέβεριν Ντάνσερ), η νέα έκθεση στην γκαλερί Callirrhoë (Καλλιρρόη) καλεσμένος από την Ολυμπία Τζώρτζη.

Η ομαδική έκθεση τιτλοφορείται αινιγματικά „Bread and Digestifs“.

Όπως διευκρινίζει η Ολυμπία Τζώρτζη,«περιστρέφεται γύρω από τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στα πράγματα που χρειαζόμαστε και στο ίδιο το ανθρώπινο σώμα ως αντικείμενο».

Παρουσιάζονται έργα των Eleni Bagaki (Ελένη Μπαγάκη), Carina Brandes, Anastasia Douka (Αναστασία Δούκα), Francesco Gennari, Sophie Gogl, Lisa Holzer, Christian Jankowski, Jiří Kovanda, Soshiro Matsubara, Orestis Mavroudis (Ορέστης Μαυρουδής), Maria Nikiforaki (Μαρία Νικιφοράκη), Daniel Stempfer (Ντάνιελ Στέμφερ), Marina Sula (Μαρίνα Σούλα) και Philipp Timischl (Φίλιπ Τιμίσλ). Επίσης, μια ταινία μικρού μήκους από το Jørgen Leth (Γιόργκεν Λεθ) και ένα τσεκούρι χειρός.

Το εισαγωγικό της έκθεσης

Το εισαγωγικό κείμενο της έκθεσης, μοιάζει καθεαυτό με έργο τέχνης.

Πέραν του λίπους και της πρωτεΐνης, οι άνθρωποι χρειάζονται πρωτίστως υδατάνθρακες για το μεταβολισμό τους. Ο ΠΟΥ συνιστά το 55-75% των θερμίδων που καταναλώνουμε στη διατροφή μας να προέρχεται από υδατάνθρακες. Το ψωμί μπορεί να προσφέρει κάτι τέτοιο. Είναι μια συμπαγής πηγή ενέργειας και συνιστά βασικό τρόφιμο λόγω της ευκολίας παρασκευής, αποθήκευσης και μεταφοράς του. Χρειάζεσαι ψωμί για να λειτουργήσεις. Πρέπει να δουλέψεις για να κερδίσεις το ψωμί σου. Δουλεύεις για να έχεις κάτι να πιείς, κάτι να φας, κάτι να φορέσεις και κάπου να κοιμηθείς. Όσοι έχουν εξασφαλίσει ένα μέρος για να κοιμηθούν, μπορούν να απομονωθούν. Δεν είναι όμως η απομόνωση το μειονέκτημα της ιδιωτικότητας; Επίσης, το ψωμί γίνεται σκληρό εάν μείνει εκτεθειμένο για πολλή ώρα. Αλλά αν έχεις μια πέτρα στο στομάχι σου, πρέπει ακόμα και αυτήν να τη χωνέψεις.

Από την άλλη πλευρά, μια πέτρα στο χέρι σου μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο. Η πέτρα της έκθεσης ήταν εργαλείο πριν από πολύ καιρό. Στην πραγματικότητα, το τσεκούρι χειρός ήταν το πρώτο εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε από τον άνθρωπο. Είναι άγνωστο το σε τι χρησίμευε. Αλλά είναι προφανές ότι είχε μία ή περισσότερες λειτουργίες που συνδέονταν με βασικές ανθρώπινες ανάγκες.

Ακολυθεί μία «γεύση» από τα έργα της έκθεσης.

Σπίτι από ζάχαρη

Σε απόσταση αναπνοής στην ιστορία της ανθρωπότητας, βρίσκεται το σπίτι που παρέχει καταφύγιο. Στo show, ο Jiří Kovanda έφτιαξε ένα από ζάχαρη. Η ζάχαρη είναι γλυκιά. H ζάχαρη δεν ήταν πάντα ευρέως διαθέσιμη όπως σήμερα. Η ζάχαρη τείνει να λιώνει από τη βροχή και τη ζέστη. Προφανώς λοιπόν δεν είναι το καλύτερο υλικό για ένα σπίτι, αλλά κάτι που αρέσει στους ανθρώπους να έχουν γύρω τους.

Το Ψωμί του Daniel Stempfer δεν είναι φαγώσιμο. Είναι μια τρισδιάστατη εκτύπωση που γίνεται μετά από σαρώσεις. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η μόνη μη ελεγχόμενη δραστηριότητα που είχε απομείνει στον δημόσιο χώρο του Χονγκ Κονγκ ήταν τα ατομικά αθλήματα. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποίησε το αλάτι του ιδρώτα του για να ψήσει ψωμί (που παρέχει ενέργεια για περισσότερες αθλητικές δραστηριότητες). Η τρισδιάστατη εκτύπωση είναι λοιπόν μια αρχειοθέτηση των κύκλων απορρόφησης και απελευθέρωσης ενέργειας κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Κύκλους κάνει και το σαλιγκάρι στη φωτογραφία του Francesco Gennari. Έχοντας χάσει το βηματισμό του πάνω σε μια κουταλιά σαντιγί, αρχίζει να γυρίζει γύρω από τον εαυτό του αντί να προχωρήσει μπροστά.

Ο ήλιος

Στη φωτογραφία της Carina Brandes, η καλλιτέχνης είναι κρεμασμένη σε ένα σχοινί απλώματος για να στεγνώσει στον ήλιο, όπως τα υφάσματα δίπλα της. Ο άνθρωπος γίνεται ανενεργός, το υποκείμενο γίνεται αντικείμενο, σταματώντας σε μια κατάσταση αναμονής της επανενεργοποίησής του σε ένα λαμπρότερο μέλλον.

Στo έργο της η Ελένη Μπαγάκη αφήνει τον εαυτό της να «εμβαπτιστεί στον ήλιο». Μόνο τα πόδια βγαίνουν έξω από το νερό και γίνονται ένα θραύσμα του σώματος-Ακριβώς όπως το “όρθιο χέρι” της που είναι μια εικόνα ενός μέρους του σώματος και όχι ένα πραγματικό σώμα, περισσότερο σαν τα συντρίμμια ενός αρχαίου γλυπτού που κάποτε απεικόνιζε ένα ξεχασμένο πια άτομο.

Ο γυμνασμένος και αδύναμος άνδρας

Η απεικόνιση ενός νεαρού άνδρα από τον Philipp Timischl ακολουθεί μια αντίθετη κατεύθυνση. Φαίνεται πολύ δραστήριος, γυμνασμένος και μυώδης. Η αυτοβελτιστοποίηση του γίνεται έκδηλη στο χτίσιμο του σώματός του, ενσαρκώνοντας έτσι και ένα αντικείμενο.

Ο άνδρας και η γυναίκα στην ταινία του Jørgen Leth παρουσιάζονται με τρόπο που θα περίμενε κανείς από ένα ντοκιμαντέρ για ζώα. Παρατηρούμε τα αντικείμενα του ενδιαφέροντος μας στις καθημερινές τους δραστηριότητες, σε κάποιες εκκεντρικές παραστάσεις και βιώνουμε τις αδύναμες στιγμές τους προκειμένου να μάθουμε για τον «τέλειο άνθρωπο».

Στο βίντεο του Christian Jankowski τον βλέπουμε να μπαίνει σε ένα σούπερ μάρκετ με ένα τόξο στα χέρια. Περιφέρεται αλλά αυτό που κυνηγάει είναι επεξεργασμένα τρόφιμα και αγαθά τα οποία τρυπάει με βέλη. Επιστρέφει στις ρίζες, σιδερώνοντας δραστικά τις αλλοτριώσεις και τις αφηρημένες έννοιες της σύγχρονης ζωής.

Καταναλωτικά αγαθά

Ο πίνακας της Sophie Gogl είναι μια μεγέθυνση ενός objet trouvé: το καπάκι ενός μπουκαλιού Fanta. Με μια επιγραφή, ζητά από τον αγοραστή να το ανακυκλώσει, διεκδικώντας έτσι την ιδιότητα του ομιλούντος υποκειμένου (που ζητά να του συμπεριφερθούν σαν αντικείμενο που έχασε τη χρήση του) – μειώνοντας παράλληλα τον ρόλο του καταναλωτή σε ένα παθητικό πλάσμα.

Μια νεκρή φύση καταναλωτικών αγαθών της Marina Sula σφετερίζεται την επίσημη γλώσσα της διαφημιστικής φωτογραφίας για να μεγαλοποιήσει την κοινοτοπία των πραγμάτων που μας περιβάλλουν. Μια άλλη φωτογραφία δείχνει δύο μοτοσικλετιστές να κοιμούνται σε μια βάρκα, με τις προστατευτικές στολές και τα κράνη τους κατεβασμένα – ευάλωτοι για μια στιγμή πριν ορμήσουν ξανά.

Πόθος και πάλι πόθος

Στο έργο της Αναστασίας Δούκα, ένα μεταλλικό καπάκι είναι διάτρητο με τη λέξη «sex», συνδέοντας τον κόσμο του φαγητού και των σωματικών επιθυμιών. Παράλληλα, εγείρει συσχετισμούς με πράγματα που διατηρήθηκαν (σε μεγάλες ποσότητες) και ξαφνικά ξαναέρχονται στο φως.

Τα σταφύλια της Lisa Holzer φλερτάρουν με το να λειτουργούν ως αντικείμενα πόθου: “(πάντα) κρέμονται υπερβολικά ψηλά (σχεδόν για όλους), παραμένουν μια υπόσχεση και δεν μπορεί να τα φτάσει κανείς, σαν τα θετικά μαγικά αποτελέσματα του trickle-down effect. Διαχέονται προς τα κάτω αλλά δεν μπορεί κανείς να τα βρεί πουθενά.

Τα σταφύλια στο βίντεο της Μαρίας Νικηφοράκη πιέζονται ανάμεσα στο στήθος ενός άνδρα και στα πόδια μιας γυναίκας. Η συλλογική/συνεργατική παραγωγή κρασιού εδώ δείχνει τις ερωτικές δυνατότητές που μπορεί να παρέχει μεταξύ της υπερβολής και της κατανάλωσης και μας επιδεικνύει μια εναλλακτική, πιο ευχάριστη ιδέα οικονομίας.

Στους δύο πίνακες του Soshiro Matsubara, απεικονιζονται δύο κεφάλια να φιλιούνται. Πρωταγωνιστές είναι ο Oskar Kokoschka και η Alma Mahler, οι οποίοι είχαν μια σχέση για 3 χρόνια που έληξε ξαφνικά το 1914. Μιλάει για την τραγική αγάπη και την απώλεια τιμώντας ξανά και ξανά την ανάμνηση τους.

Θάνατος

Τέλος, το «Σημείωμα για τον Θάνατο #5» του Ορέστη Μαυρουδή απεικονίζει τα 16 επίπεδα ταξινόμησης του εδάφους σε μια πλάγια όψη βάθους 110 cm. Οι εγκοπές αντιπροσωπεύουν το κενό μεταξύ 30 και 110 cm, στο οποίο κανονικά θάβεται ένα φέρετρο. Εκεί είναι που μετατρεπόμαστε σε χούμο και αποτελούμε μια καλή βάση για νέες μορφές ζωής.

Ο Σέβεριν

Ο επιμελητής Severin Dünser εργάζεται στο μεγάλο μουσείο Belvedere της Βιέννης, στην Αυστρία. Εκεί άλλωστε ολοκλήρωσε μέρος των σπουδών της η Ολυμπία Τζώρτζη, εκεί εργάστηκε αρχικά και ως επιμελήτρια.

Το 2009, ο Ντάνσερ ίδρυσε (με τον Christian Kobald -Κρίστιαν Κόμπαλντ) τον πειραματικό καλλιτεχνικό χώρο ή σύλλογο COCO Kunstverein.

Πριν από αυτό, διαχειριζόταν το project space της Galerie Krinzinger και έγραφε για περιοδικά όπως το Spike και το mono.kultur.

Έχει επιμεληθεί περισσότερες από 80 εκθέσεις στην Αυστρία και στο εξωτερικό.

Οι πιο πρόσφατες εκθέσεις του είναι “Lois Weinberger––Basics” και οι ομαδικές εκθέσεις “On Heavy Rotation”, “On the New”, “The Value of Freedom”, “Instructions for Happiness”, “The Grasping”, “The Gesural”, “The Concern” και “Flirting with Strangers“.

Καλλιρρόη

Η Callirrhoë ιδρύθηκε το 2020 από την Ολυμπία Τζώρτη ως ανεξάρτητος χώρος σύγχρονης τέχνης. Ακολουθεί το υβριδικό, σύγχρονο μοντέλο, όπου οι αίθουσες τέχνης λειτουργούν στα όρια ανάμεσα στον παραδοσιακό τύπο των γκαλερί και τους νεότευκτους συλλόγους τέχνης (Kunstverein).

Κατά αυτόν τον τρόπο, η Ολυμπία Τζώρτζη πετυχαίνει την εξής επιδίωξη. Να αντανακλά σύγχρονες κοινωνικές-αισθητικές τάσεις, να συνδέει την τέχνη με την κοινωνία, μέσα από μία πλατφόρμα για καλλιτέχνες, στοχαστές και οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να συμμετέχει σε συζητήσεις που αφορούν στα τρέχοντα ζητήματα.

Η Callirrhoë αποτελεί προσπάθεια στήριξης των καλλιτεχνών και των επιμελητών

«Είναι η συνύπαρξη συνεργασιών που ευνοούν ταυτόχρονα την έρευνα αλλά και το εμπόριο της τέχνης, είναι η ανάδειξη ενός εκθεσιακού χώρου που δεν χρειάζεται κάποιος να φοβάται για να εισέλθει, που επεκτείνεται πέρα από τα όρια ενός κλειστού χώρου΅», όπως σημειώνει η ιδρύτρια Ολυμπία Τζώρτζη.

Πληροφορίες

„Bread and Digestifs“

Ομαδική έκθεση

Στο χώρο Callirrhoë της Ολυμπίας Τζώρτζη

Καλλιρρόης 122
Αθήνα 117 41

Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 19 Μαρτίου 2022.
Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο 4–8 μμ

Διαβάστε επίσης Η Ολυμπία Τζώρτζη στην Callirrhoë με πλήθος δυναμικών ονομάτων