Η δυναμική του Νίκου Ανδρουλάκη και του ΠΑΣΟΚ που καταγράφεται σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, επιβεβαιώνει την τάση αλλαγής του πολιτικού σκηνικού.

Φαίνεται ότι τα πράγματα αλλάζουν και αν κάτι έχει αξία να προβληματίσει δεν είναι τόσο η διαφορά ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης διατηρεί σαφέστατα το προβάδισμα, αλλά η διαφορά ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ) και βέβαια το αν η ΝΔ μπορεί να πιάσει ποσοστό 38%-39% για να «κλειδώσει» τη δυνατότητα να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση σε δεύτερες εκλογές.

Με τα έως τώρα στοιχεία, η ΝΔ φτάνει κατά μέσον όρο στο 37% και επομένως η αυτοδυναμία δεν μπορεί να θεωρείται εξ’ ορισμού δεδομένη, αλλά πρόκειται για στόχο εφικτό, αν λάβει κάποιος υπόψη τα διακυβεύματα των διπλών εκλογών, το κλίμα εκείνης της εποχής, τα διλήμματα που θα τεθούν σε σχέση με την κυβερνησιμότητα και την πίεση που θα δημιουργηθεί, πολύ περισσότερο μετά τις πρώτες εκλογές με απλή αναλογική.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που τραβάει την προσοχή, είναι η εκτίναξη των ποσοστών του ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ)που φέρνει σαν αποτέλεσμα ένα ριζικά διαφορετικό συσχετισμό δυνάμεων με το ΣΥΡΙΖΑ.

Για να γίνει σαφές:

Στις εκλογές του 2019, τα δύο κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, 31,53% -ΚΙΝΑΛ, 8,1%) κατέγραψαν μια διαφορά 23,43%. Με βάση τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, η διαφορά τους εμφανίζεται κατά μέσον όρο στο 5.2% με τον ΣΥΡΙΖΑ να κινείται – πάντα κατά μέσον όρο – στο 23,3% και το ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ), ξεφεύγοντας από τη μακρόχρονη δημοσκοπική καχεξία του,  στο 18,1%! Αναφερόμαστε εν ολίγοις σε μια σημαντική δυναμική που έχει αναπτυχθεί υπέρ του ΚΙΝΑΛ που πλησιάζει πια δυναμικά τον ΣΥΡΙΖΑ και τον απειλεί.

Ο λαϊκισμός του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ

Αυτά τα νέα δεδομένα δεν εμφανίστηκαν από το πουθενά. Η δυνατότητα αυτή διαφαίνεται καιρό τώρα από τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων και πριν από την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη. Η εκλογή του, το μήνυμα ανανέωσης και η προσδοκία μιας πιο σαφούς φυσιογνωμίας με προτάσεις και αφήγημα που θα αγγίζει «ευαίσθητα» ακροατήρια, άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου.

Ο Αλέξης Τσίπρας άργησε απελπιστικά να ανασυγκροτήσει το κόμμα του και να προσδώσει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά στον δημόσιο λόγο του, επιμένοντας σε ένα λαϊκισμό που παραπέμπει στο 2011-2012, ένα παρελθόν που η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία θέλει να ξεχαστεί. Η αδυναμία αυτή ήταν ολοφάνερη, και η αντιπολιτευτική του τακτική  ποτέ δεν ξεπέρασε σε αποδοχή το 10% -15% στην κοινή γνώμη και το 50%-55% στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

Τώρα η παρουσία ενός νέου παίκτη – του Νίκου Ανδρουλάκη – που εμφανίζεται χωρίς την εξαλλοσύνη και την καταγγελιομανία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ρίχνει ακόμα περισσότερο τα ποσοστά αποδοχής της τακτικής του Αλέξη Τσίπρα, ενώ αυξάνει την αποδοχή της αντιπολιτευτικής τακτικής του ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ). Από «αμελητέα» που ήταν μέχρι πριν λίγους, σήμερα την αποδέχεται το 12% της κοινής γνώμης, την στιγμή που η αντιπολίτευση του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται αποδεκτή από το 10%.

Ο πολιτικός πολιτισμός του Προέδρου του ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ)

Η δημοφιλία, του  Νίκου Ανδρουλάκη κινείται στο 35%-40%, ενώ του Αλέξη Τσίπρα κινείται γύρω στο 25%, λίγο πάνω από τα από τα επίπεδα που συγκεντρώνει ο Δημήτρης Κουτσούμπας.

Δεν θα ήταν υπερβολή να σημειωθεί ότι πέραν των προσδοκιών που έχουν δημιουργηθεί από το new kid in the town, το διαφορετικό ύφος και ο πολιτικός πολιτισμός του λειτουργούν σημαντικά στη διεργασία που παρακολουθούμε. Συχνά αυτά τα χαρακτηριστικά διαδραματίζουν μεγάλο ρόλο στην εκλογική συμπεριφορά.

Ασφαλώς το ΚΙΝΑΛ έχει κενά σε συγκεκριμένες πολιτικές σε καίρια ζητήματα όπως η Οικονομία, η Ανάπτυξη και αν δεν δουλέψει γρήγορα τις θέσεις του πάνω σε αυτά τα θέματα, ίσως αποδειχθούν η αχίλλειος πτέρνα του. Ωστόσο, σε θέματα όπως η πανδημία είχε πιο καθαρή, διακριτή, εποικοδομητική στάση και ποτέ δεν φλέρταρε με τους αντιεμβολιαστές.

Δείχνει σεβασμό απέναντι σε θεσμούς, λειτουργία της Δικαιοσύνης, Ανεξάρτητες Αρχές. Ας μην ξεχνάμε δε ότι το κόμμα της σημερινής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κουβαλάει πολλές «αμαρτίες», λάθη, ολιγωρίες αλλά και ακραίες αντιδημοκρατικές συμπεριφορές (παραδικαστικό σύστημα, δίωξη πολιτικών στελεχών, αμφισβήτηση Ανεξάρτητων Αρχών, χτύπημα δημοσκοπήσεων κ.ά) για τα οποία δεν έχει καν κάνει αυτοκριτική, ενώ η εναλλακτική του πρόταση για το μέλλον απλά δεν υπάρχει με προσήλωση μόνο σε γενικές, ισοπεδωτικές καταγγελίες και προτάσεις για συνεχείς διορισμούς και αυξήσεις. Γι’ αυτό άλλωστε και η πλειοψηφία των πρώην ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ εμφανίζονται σε έρευνες όλα αυτά τα χρόνια να «μην θέλουν να ακούσουν για ΣΥΡΙΖΑ», ενώ αντίθετα να συμφωνούν με ουκ ολίγες πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης.

Όλο το προηγούμενο διάστημα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έβλεπε δυνάμεις που το είχαν στηρίξει το κόμμα , να απομακρύνονται από αυτόν. Ίσως είχε την ψευδαίσθηση, ότι την κρίσιμη ώρα των εκλογών οι αντι – ΝΔ, έστω και με μισή καρδιά, θα ξαναγυρίσουν. Λάθος εκτίμηση έτσι κι αλλιώς. Λάθος εκτίμηση που τώρα κοστίζει ακόμα περισσότερο.

Η μεγάλη πλειοψηφία όσων έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα του 5% κόμμα του 35%, ή και του 31,5% όταν έχασε το 2019, ήταν πασοκογενείς δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονταν ως κεντρώοι, κεντροαριστεροί και όχι βέβαια αριστεροί, ή πολύ περισσότερο ριζοσπάστες αριστεροί. Αυτοί σε μεγάλο βαθμό απομακρύνονταν και βασικά ήταν αναποφάσιστοι. Τώρα βλέπουν ότι έχουν εναλλακτική λύση… που σε τελευταία ανάλυση είναι ο παλιός τους χώρος.

Αν ικανοποιηθούν από την αντιπολιτευτική τακτική του ΚΙΝΑΛ και προπαντός αν δουν ότι δημιουργείται νέος συσχετισμός υπέρ του ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ), θα μεταναστεύσουν. Είναι απλό. Πρόκειται για πολίτες που αισθάνονταν διαχρονικά κοντά στην εξουσία ή εν πάσει περιπτώσει κοντά σε έναν ισχυρό Αρχηγό. Αν αισθανθούν – και φαίνεται ότι μεγάλο τμήμα τους έχει αρχίσει να το αισθάνεται- ότι δεν υπάρχει πια επιστροφή σε ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ με προοπτική εξουσίας, θα επανακαθορίσουν τη στάση τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ δε έχει και ένα βασικό χαρακτηριστικό. Μοιάζει με πολυκατοικία χωρίς θεμέλια, ερείσματα σε Αυτοδιοίκηση, Σωματεία, Επιμελητήρια κ.λ.π. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την τρίτη Αυτοδιοικητική δύναμη με δεύτερη και με απόσταση το ΚΙΝΑΛ του 8,1% το 2019.

Ταυτόχρονα ο ΑλέξηςΤσίπρας  χάνει συνεχώς σε δημοφιλία. Από φέρελπις ριζοσπάστης πολιτικός, τώρα είναι ένας πρώην πρωθυπουργός που η πολιτική του καταδικάστηκε, ένας πολιτικός αρχηγός που έχει χάσει τέσσερις εκλογικές μάχες και φαίνεται να οδεύει σε άλλες δύο. Από winner είναι loser, ενώ από αυτά που λέει και πράττει δείχνει να μην ακούει, να μην μπορεί να αλλάξει.

Από την άλλη ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ένα νέο, άφθαρτο πρόσωπο, χωρίς γωνίες, χωρίς εμπλοκή στη διακυβέρνηση με ότι φθορές μπορεί αυτό να επιφέρει. Θα μπει σύντομα βέβαια στις μυλόπετρες της αντιπαράθεσης και θα φανούν τα αντανακλαστικά και οι αντιλήψεις του. Αυτή τη στιγμή όμως, η συγκριτική εικόνα είναι αυτή. Και αυτή τον ανεβάζει στη δεύτερη θέση στη δημοφιλία μακράν του Αλέξη Τσίπρα.

Τα παραπάνω στοιχεία, εξηγούν τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων που δείχνουν σημαντική ανακατανομή δυνάμεων στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Βεβαίως και είναι εικόνα της στιγμής και πολλά θα κριθούν από την αντίδραση του Αλέξη Τσίπρα αλλά και από την αποσαφήνιση των θέσεων του Νίκου Ανδρουλάκη που εν τέλει για αυτές θα κριθεί.

Ωστόσο, αν κάποιος κρίνει τις ενέργειες του πρώτου από  την κατάθεση της πρότασης μομφής και μετά, συμπεραίνει ότι το άγχος του από τις δημοσκοπήσεις και η πίεση από την εσωκομματική αμφισβήτηση, δυσκολεύουν τις όποιες «υπερβατικές επιλογές» και δίνουν κι άλλο χώρο στο ΚΙΝΑΛ, που βέβαια πρέπει να δείξει ότι μπορεί να τον αξιοποιήσει μέχρι τέλος.

Διαβάστε επίσης

Ανδρουλάκης: Το κύμα ακρίβειας πρέπει να αντιμετωπιστεί με άμεσα μέτρα και τη μείωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα

Βουλή: Κυρώθηκε το Μνημόνιο Αθηνών-Λευκωσίας για έργα υποδομής στην πυρόπληκτη Αν. Αττική

Γεωργιάδης: Η χώρα μας παγκόσμια πρωταθλήτρια των επενδύσεων