Δημοσιογράφος

Ο Γιάννης Πρετεντέρης κάνει την πλάκα του τις καθημερινές στο ραδιόφωνο του «Θέματος», όπου διανθίζει τα πολιτικά σχόλια με τις μουσικές που του αρέσουν. Κατά τα άλλα, κρατάει τη μισή τελευταία σελίδα των «Νέων», έχει εδώ και κάτι αιώνες το «Βήμα» και περιμένει την επιστροφή του «MEGA».

Υπό μίαν έννοια, ο Γιάννης Πρετεντέρης δεν μας υπενθυμίζει απλώς ότι υπάρχει κανονικότητα· είναι η κανονικότητα: τα άρθρα του διαβάζονται και από εκείνους που θεωρούν ότι γράφει καλύτερα από όλους στα Ελληνικά, αλλά και από εκείνους που χαίρονται να τον βρίζουν – όπως παλιά. Στα χρόνια των Μνημονίων, όλοι χαίρονταν να βρίζουν όσους έγραφαν δημόσια, όχι ειδικά τον Πρετεντέρη, αλλά τους πάντες, τους οποίους όμως θεωρούσαν μικρούς ή λιγότερο μικρούς Πρετεντέρηδες.

Ο Πρετεντέρης γράφει καλά. Πολύ καλά. Αλλά ήταν -και παραμένει- επιδραστικός, επειδή συνδυάζει τον κυνισμό με την κοινή λογική. Αν και εδώ που τα λέμε, τι είναι στην πραγματικότητα ο κυνισμός; Να μπορεί κάποιος να βλέπει τις δυνάμεις της Ιστορίας και να τις καταγράφει, χωρίς οπαδισμό ή εμμονές που ξεφεύγουν από τα ανθρώπινα.

Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι η κοινή λογική. Ο Πρετεντέρης δεν παριστάνει ότι εκφράζει τον εργάτη, τον αγρότη, τον φοιτητή. Εκφράζει τη μεσαία τάξη. Αυτή την αδιόρατη κοινωνική ομάδα, που τα κόμματα προσπαθούν να ορίσουν χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Είναι το όριο στις 20.000 ευρώ; Στις 30.000; Στις 50.000; Κανείς δεν ξέρει. Άλλωστε, δεν είναι θέμα χρημάτων. Προσεχώς, στα εξουσιοδοτημένα Μέσα. Και στις οθόνες μας…