Θα απαιτείται μάλλον αρκετός χρόνος για να περιγράψει σε κάποιον που δε γνωρίζει την ιδιότητά της. Τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει.

Η Έλλη Παγκάλου είναι μια βραβευμένη διεθνώς αρχιτέκτονας τοπίου, μία landscape architect που συστήνεται μέσα από έργα και εικόνες, δημόσιους χώρους και κτίρια πολλαπλών χρήσεων, πράσινες ιστορίες σε εξέλιξη, με αστικό σασπένς, ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό.

Για να θαυμάσει κάποιος το έργο της θα πρέπει να έχει περπατήσει μέρα ή νύχτα στο Kέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στο Τatoi Club, να έχει βρεθεί σε ιδιωτικές κατοικίες στο Πόρτο Χέλι, στο Καβούρι και στη Σαρωνίδα. Αν και μπορούσε να αντικρύσει δείγμα της δουλειάς της ακόμη και σε πρότυπα νοσοκομεία.

Είναι η γυναίκα που δίνει λύσεις, συμβάλλει σε έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς τα κλισέ, προτείνει, αναπλάθει, δημιουργεί γέφυρες ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον, όπως ευελπιστεί να γίνει με την Ανάπλαση της Πανεπιστημίου. Έργα που απαιτούν χρόνο και ενέργεια, ειδικά σε πόλεις που ξυπνούν και κοιμούνται με τις ανάγκες ενός ζωντανού οργανισμού.

Λίγοι γνωρίζουν τα μυστικά μιας βιώσιμης πόλης, όπως η Έλλη Παγκάλου, η οποία, έχει βάλει την υπογραφή της στον σχεδιασμό του Πάρκου Σταύρος Νιάρχος, και στην Ανάπλαση του Φαληρικού Όρμου, σε μικρά και μεγάλα έργα, όλα έργα με ψυχή.

Μια γυναίκα που έχει σπουδάσει Γραφιστική και Αρχιτεκτονική Τοπίου (Master of Landscape Architecture, University of Edinburgh, 1996) και είναι ιδρυτικό μέλος του γραφείου αρχιτεκτονικής τοπίου elandscape-Ε. Παγκάλου & Συνεργάτες, έχει συμμετάσχει σε διεθνή συνέδρια, έχει δώσει διαλέξεις σε πανεπιστήμια της Ευρώπης, είναι μέλος του Βρετανικού Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Τοπίου.

Λέξεις-κλειδιά για το 2021; Βιωσιμότητα και εξέλιξη του τοπίου, πολιτισμική διάσταση και βιωματική εμπειρία, χρόνος και ιεράρχηση, αστικές επεμβάσεις, διάρκεια και ωρίμανση. Το ζητούμενο παραμένει για μια πόλη να είναι φιλική στους επισκέπτες της καθώς το αστικό τοπίο, παραμένει πάντα ευαίσθητο και εμβληματικό, οι αντιδράσεις είναι επόμενο να υπάρχουν, ο σεβασμός πρέπει πάντοτε να αποτελεί σημείο αναφοράς για το χθες και το μετά.

Η Έλλη Παγκάλου δεν κρατάει κανένα μαγικό ραβδί. Επιδιώκει τη βιώσιμη κινητικότητα, αγκαλιάζει εικόνες και μνήμες, ποντάρει στη βιοκλιματική εξέλιξη, το αστικό οικοσύστημα και κυρίως το ποιοτικό πράσινο και όχι το ποσοτικό. Τη συμμετρία και την ομορφιά. Και τις 50 αποχρώσεις του πράσινου.