Αναπληρωτής καθηγητής Παθολογίας-Λοιμώξεων στη Δ’ Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική του νοσοκομείου ΠΓΝ «Αττικόν»

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, πέραν πάσης αμφιβολίας, «το πρόσωπο της χρονιάς».

Μέχρι τον περασμένο Φεβρουάριο, τον γνώριζε μόνο η ακαδημαϊκή και η ιατρική κοινότητα. Ένας μετριοπαθής καθηγητής, αφοσιωμένος στην έρευνα και την καθημερινή κλινική πράξη, που τα απογεύματα φροντίζει ανασφάλιστους ασθενείς στο Αττικό νοσοκομείο. Από τον Φεβρουάριο και μετά, τον γνώρισε όλη η Ελλάδα.

Ο καθηγητής Παθολογίας-Λοιμώξεων και πρωτεργάτης στη διαχείριση της επιδημίας κορονοϊού στη χώρα, Σωτήρης Τσιόδρας, όσο κι αν ο ίδιος με ταπεινότητα επιχειρεί να αποποιηθεί το χαρακτηρισμό, είναι ο… στρατηγός σε αυτόν τον ιδιότυπο υγειονομικό πόλεμο.

Ανέλαβε εξαρχής να φέρει εις πέρας ένα έργο με υψηλά ποσοστά αποτυχίας. Αυτό έδειξε η εμπειρία από τις άλλες χώρες, κάτι που όμως δεν επιβεβαιώθηκε από την δική μας. Μαζί με την επιστημονική Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων, μας έβγαλε απ’ το πρώτο κύμα της πανδημίας σχεδόν αλώβητους, κατατάσσοντας τη χώρα σε μία από αυτές με τις καλύτερες «επιδόσεις».

Με την ιδιότητα του εκπροσώπου του υπουργείου Υγείας, μπήκε στα σπίτια μας και μάς πέρασε όλα τα μηνύματα με ψυχραιμία και πραότητα, τη στιγμή που θέριευε η τρομολαγνία.

Προσέγγισε την υγειονομική κρίση ανθρώπινα, χωρίς να χάνει την επιστημονική του νηφαλιότητα.

Τον παρακολουθήσαμε να λυγίζει στον τηλεοπτικό αέρα και να γίνεται ένας από εμάς. Να εμβολιάζεται αργότερα, απλός, ταπεινός, ανθρώπινος όπως πάντα, αδιαφορώντας για τις κάμερες και εστιάζοντας στην ουσία.

Δεν είδε ποτέ τους θανάτους ως νούμερα, αλλά ως ζωές που τελειώνουν, αφήνοντας πίσω τους πόνο και θλίψη. Κι αυτό φαίνεται ότι ήταν τελικά που κέρδισε το ένστικτο του τηλεθεατή, την εμπιστοσύνη του πολίτη. Παράλληλα, βρισκόταν όπου κρινόταν αναγκαίο και καθοδηγούσε στο «σβήσιμο» κάθε εστίας που απειλούσε να «κάψει» τη χώρα.

Κερδίζοντας για πολλούς τον τίτλο του πιο επιδραστικού Έλληνα για το 2020.

Η απουσία του πλέον από τις τηλεοπτικές ενημερώσεις του υπουργείου Υγείας είναι αισθητή. Όμως, εκείνος αποφάσισε να δουλέψει μακριά από τις κάμερες. Εκεί που πραγματικά δίνεται η μάχη. Γιατί το δεύτερο κύμα που ήρθε ήταν σφοδρότερο του πρώτου. Γιατί οι ανάγκες είναι επιτακτικές. Γιατί τα διλήμματα είναι μεγαλύτερα. Γιατί οι άνθρωποι που κινδυνεύουν είναι περισσότεροι. Και γιατί οι γιατροί δεν φτάνουν.