Γενικός Διευθυντής του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή

Ο Κυριάκος Κουτσομάλλης είναι Γενικός Διευθυντής του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή. Οι ιδρυτές του τον γνώρισαν για πρώτη φορά το 1972, όταν ο νεαρός -τότε- Έλληνας, με καταγωγή από την Ίμβρο, σπούδαζε Ιστορία της Τέχνης στο Παρίσι. Τον εμπιστεύτηκαν και «έδεσαν» μαζί του, όπως φάνηκε στο πέρασμα των χρόνων.

Έχοντας τη διαχείριση μιας μοναδικής πολιτιστικής κληρονομιάς, ο Κυριάκος Κουτσομάλλης εργάστηκε αγόγγυστα για την υλοποίηση της μεγαλεπήβολης δημιουργίας του ομώνυμου Μουσείου, επί της οδού Ερατοσθένους, πλάι στο Καλλιμάρμαρο.

Το Μουσείο άνοιξε τις πύλες του τον Οκτώβριο του 2019, 25 χρόνια μετά τον θάνατο του Βασίλη Γουλανδρή και 19 από τότε που έφυγε από τη ζωή η σύζυγός του, Ελίζα. Στο 11ώροφο κτήριο στεγάζεται μέρος της θαυμαστής συλλογής που έχει διατεθεί από τους δύο Μαικήνες της τέχνης. Έργα των Πικάσο, Βαν Γκόγκ, Σεζάν,Σαγκάλ, Μιρό, Μονέ και πολλών άλλων φημισμένων ξένων, αλλά και Ελλήνων δημιουργών.

Στο πρώτο κύμα της πανδημίας το Μουσείο έκλεισε, αλλά το περυσινό καλοκαίρι, όταν οι (βελτιωμένες) συνθήκες το επέτρεψαν, ο Κυριάκος Κουτσομάλλης αποδείχθηκε «έτοιμος από καιρό»: Οργάνωσε έκθεση στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Άνδρο (Αφαιρετικές προσεγγίσεις Ελλήνων καλλιτεχνών της Διασποράς) με έργα αισθητικής τέρψης από τη συλλογή του Ιδρύματος.

Παράλληλα, στην Αθήνα, έστησε σχεδόν εκ των ενόντων αφιέρωμα στις ζωγραφιές που προέκυψαν ύστερα από την ανοιχτή πρόσκληση που απηύθυνε σε νέους και παιδιά κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Ανταποκρίθηκαν 252 συνολικά, αποτυπώνοντας στον καμβά τα δικά τους ερεθίσματα.

Ο  Κυριάκος Κουτσομάλλης, πιστεύοντας ότι η πανδημία δεν πρέπει να αφήσει τη συλλογή να λιμνάσει, μετέτρεψε ουσιαστικά το Μουσείο σε ζωντανό εργαστήριο ιδεών. Εξάλλου, και τα (ψηφιακά πλέον) εργαστήρια για νέους και ηλικιωμένους αποτέλεσαν ένα ξεχωριστό σημείο αναφοράς.

Τον περασμένο Οκτώβριο, παρουσιάστηκε φωτογραφικό αφιέρωμα (του Χριστόφορου Δουλγέρη) στο χρονικό της κατασκευής του Μουσείου. Με τον Γενικό Διευθυντή να δηλώνει: «Ο ένας χρόνος που πέρασε θέλουμε να ελπίζουμε ότι θα αποτελέσει κατακλείδα αλλά και προοίμιο ταυτόχρονα… Το τέλος των δυσοίωνων συμβάντων και η αρχή μιας νέας εποχής που θα μας επαναφέρει στην τροχιά της κανονικότητας. Σε κάθε περίπτωση, θα πράξουμε ό,τι είναι δυνατόν, έτσι ώστε η καρδιά του ονείρου των Ιδρυτών του Μουσείου να συνεχίσει να χτυπά, κατά τη διάρκεια του δεύτερου επετειακού χρόνου».