Καθηγητής Γλωσσολογίας, πρώην Πρύτανης

Αν η καταλληλότερη στιγμή για να θιγούν τα κακώς κείμενα είναι αυτή, κατά την οποία συμβαίνουν, τότε ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης επιλέγοντας εν μέσω πανδημίας να τοποθετηθεί δυναμικά αλλά και σκωπτικά απέναντι στην αλόγιστη χρήση αγγλικών λέξεων, πέτυχε να στρέψει το ενδιαφέρον του κοινού από τον κορωνοϊό, στο lockdown και στο delivery προτείνοντας το «απαγορευτικό» και την «τροφοδιανομή».

Λέξεις ελληνικές, απάντηση  στην επέλαση των ξένων που κατακλύζουν τη Νέα Ελληνική Γλώσσα. Φιλόλογος, γλωσσολόγος, πανεπιστημιακός δάσκαλος, υπουργός, συγγραφέας λεξικών και βιβλίων που αναδεικνύουν, ερμηνεύουν και αποκωδικοποιούν τα μυστικά της ελληνικής γλώσσας, ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης έχει κατορθώσει να φέρει στο προσκήνιο τον σπάνιο θησαυρό που έχουν κληρονομήσει οι Έλληνες εδώ και σαράντα αιώνες. «Η γλώσσα μας είναι το σπουδαιότερο κεφάλαιο που έχουμε ως ελληνισμός», λέει. Γι’  αυτό και δεν παύει να επισημαίνει, ότι η γλώσσα στήνεται και εδραιώνεται στο σχολείο και μάλιστα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

Πρόεδρος  επί τιμή της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (Αρσάκεια – Τοσίτσεια Σχολεία) διατηρεί κι ο ίδιος στενή σχέση με την εκπαίδευση, δηλώνοντας όμως παράλληλα, ότι πρόκειται για την προϋπόθεση μόνο της παιδείας, που είναι «κάτι πολύ ευρύτερο, είναι τα διαβάσματα και τα ακούσματά μας, η αυτομόρφωση πάνω απ’ όλα».

Η σχέση του με τον κόσμο εξάλλου είναι εντυπωσιακή. Έχει βοηθήσει και η τηλεόραση σ΄ αυτό, καθώς οι Έλληνες τον θεωρούν έναν δικό τους άνθρωπο, που δεν κουνάει το δάκτυλο ως αυστηρός καθηγητής αλλά απαντά σε όλα τα ερωτήματα, που φθάνουν με όποιο τρόπο στο γραφείο του.

Οι αναρτήσεις του μάλιστα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συνιστούν μικρά, πολύτιμα μαθήματα, καθώς απευθύνονται με απλό και κατανοητό τρόπο στο ευρύ κοινό. Εξηγώντας ανάμεσα στα άλλα και την ορθότητα της γραφής «κορωνοϊός». Ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης άλλωστε αντιμετωπίζει τα γλωσσικά λάθη των ανθρώπων με ανεκτικότητα και κατανόηση, χωρίς να διστάζει να παραδεχτεί, ότι και ο ίδιος εν τη ρύμη του λόγου μπορεί να υποπέσει σε κάποιο ολίσθημα.

Ύστερα από πενήντα χρόνια δουλειάς με τη γλώσσα πάντως δηλώνει σθεναρά: «Αυτοπροσδιορίζομαι με τους δύο πυλώνες στους οποίους αφοσιώθηκα και δούλεψα: Τη γλώσσα και την παιδεία».