Χθες παρακολούθησα σε ζωντανή αναμετάδοση από την DW την ομιλία του πρωθυπουργού του Ισραήλ Νετανιάχου στο πλαίσιο της Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου (Munich Security Conference) στην Γερμανία.  Αυτό που μου έκανε εντύπωση δεν ήταν τόσο σχολιασμός των απειλητικών ενεργειών του Ιράν, όσο η φράση του Νετανιάχου ότι το Ισραήλ των 8 εκατομμυρίων κατοίκων έχει περίπου το ίδιο μέγεθος οικονομίας με το Ιράν των 80 εκατομμυρίων, και την στρατιωτική ισχύ να επιβληθεί στους δεύτερους.  Το Ισραήλ είναι μια χώρα με μέγεθος σχεδόν όσο η Στερεά Ελλάδα, που απέκτησε κρατική οντότητα το 1948. Ο γεωγραφικός χώρος του περιλαμβάνει την Ιερουσαλήμ και άλλες περιοχές που περιγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη ως τόπος κατοικίας των Αρχαίων Ισραηλιτών.  Με άλλα λόγια ιδρύθηκε ένα νέο κράτος με χαρακτηριστικό την κοινή θρησκεία με το αρχαίο έθνος των Ισραηλιτών, 2.100 χρόνια από την τελευταία χρονική στιγμή που είχε κάτι σαν κρατική οντότητα, πριν την προσάρτησή του από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Το Ισραήλ υποστηρίχθηκε για την σύστασή του κυρίως από τις ΗΠΑ, και σήμερα έχει συντεταγμένη δημοκρατική κοινωνία, ακμάζουσα οικονομία, ισχυρή τεχνολογική υποδομή και στρατιωτική ισχύ αποτρεπτική προς οποιονδήποτε επιβουλεύεται τόσο τα εδάφη του όσο και την ευημερία του.

Η ειδοποιός διαφορά του από όσους επιβουλεύονται την υπόστασή του είναι η έμφαση στην τεχνολογία και την στρατιωτική ισχύ που αυτή παρέχει.

Πριν 35 χρόνια (τότε μόλις 35 χρόνια από την σύστασή του) το Ισραήλ είχε ανάγκη χρηματοδότησης, και την έβρισκε κυρίως από την αμερικανική εβραϊκή διασπορά.

Σε περιοχές της Αμερικής με ισχυρό εβραϊκό στοιχείο υπήρχαν τα λεγόμενα “Jewish Federations of …” για κάθε τέτοια περιοχή, που στην ουσία τους ήταν μηχανισμοί συλλογής οικονομικής βοήθειας από Αμερικανούς πολίτες εβραϊκής καταγωγής, και διοχέτευσης της βοήθειας αυτής στο Ισραήλ.

Περίπου $2 δις δολάρια συλλέγονταν κάθε χρόνο και στέλνονταν στο Ισραήλ μαζί με άλλα τόσα ως στρατιωτική βοήθεια από την αμερικανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

Σε 35 χρόνια

Σε 35 μόλις χρόνια από τότε, το Ισραήλ απέκτησε μια οικονομία παραγωγής τεχνολογίας και ευημερίας, και σταθερά ασκεί την αμυντική πρωτοκαθεδρία του στην εύφλεκτη περιοχή της Μέσης Ανατολής, ανάμεσα σε κράτη  που θέλουν να το διαλύσουν.

Το Δόγμα του Γερακιού που ακολουθεί το Ισραήλ είναι ενδιαφέρον για μια χώρα όπως η Ελλάδα, όχι μόνο για τον παράλληλο βίο που έχει ως κρατική οντότητα, αλλά και για το γεγονός ότι η εδαφική μας ακεραιότητα απειλείται μακροπρόθεσμα από αξιώσεις γειτονικών κρατών.

Και μεις ήμασταν έθνος χωρίς κρατική οντότητα για σχεδόν 2.000 χρόνια και συνέδραμαν στην επανασύστασή μας ως κράτος οι ισχυρές δυνάμεις της τότε εποχής καθώς και η ελληνική διασπορά μας βοήθησε τόσο οικονομικά όσο και επιστρέφοντας στη πατρίδα μας από ξένες χώρες.

Ωστόσο εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες μας με το κράτος του Ισραήλ. Η ουσία για μας είναι ότι την οικονομική βοήθεια και το ανθρώπινο δυναμικό που εισήλθε στη χώρα μας, το χρησιμοποιήσαμε όχι για να επενδύσουμε στην μελλοντική ευρωστία της χώρας, αλλά για να περνάνε καλύτερα η προνομιούχες μειοψηφίες της χώρας.

Είμαστε μία χώρα των 11 εκατομμυρίων ανθρώπων, στην οποία τα 7 εκατομμύρια ζουν από το προϊόν της πλουτοπαραγωγής 4 εκατομμυρίων. 

18 δισ πάνε σε συντάξεις 

Είμαστε μια χώρα στην οποία 18 δις ευρώ το χρόνο από αυτά που μαζεύονται με τους φόρους πηγαίνουν για να πληρώνουν συνταξιούχους, εκ των οποίων περισσότερα από 8 δις ευρώ δίδονται ως συντάξεις σε 1 εκατομμύριο συνταξιούχων νεότερων των 60 ετών .

Αυτά τα 8 δις ευρώ ετησίως πιθανόν είναι πολύ περισσότερα από εκείνα τα οποία το Ισραήλ επενδύει στην ανάπτυξη της τεχνολογικής του υπεροχής και της στρατιωτικής του ισχύος.

Η Ελλάδα αυτά τα ξοδεύει δίνοντας συντάξεις σε προνομιούχους συμπολίτες μας, οι οποίοι βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία στην οποία οι συνομήλικοι τους στα περισσότερα μέρη της υφηλίου διάγουν το ζενίθ της παραγωγικότητάς τους, οικονομικά και επιστημονικά.

Αυτή η επιλογή μας ως χώρα, δηλαδή στο να πριμοδοτούμε την κατανάλωση μέσω αναδιανομής φορολογημένου πλούτου, αντικατοπτρίζεται και στο αμυντικό δόγμα που ακολουθούμε.

Με την πρόφαση ότι ο εξ ανατολής γείτονας μας, η Τουρκία, είναι πολύ μεγαλύτερος από εμάς για να μπορούμε να αμυνθούμε απέναντί του αξιόπιστα από μόνοι μας, έχουμε επιλέξει να καταρρακώνουμε την παραγωγική οικονομία με φόρους χωρίς ανταποδοτικότητα προκειμένου να χρηματοδοτούμε μια ανέμελη και πλούσια ζωή για τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας και τα σόγια τους (τους βολεμένους δηλαδή), να χρηματοδοτούμε την απληστία των κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών ελίτ, και να βασιζόμαστε στην συνέχιση της οικονομικής και στρατιωτικής συνδρομής των βορειοευρωπαϊκών χωρών για την εδαφική μας ακεραιότητα.

Ακολουθούμε δηλαδή το «Δόγμα της Κότας»!

Φυσικά φτάνει η στιγμή που ακόμη και ο πιο καλόπιστος σύμμαχος μας, μετά από 200 χρόνια από την ίδρυση της κρατικής οντότητός μας, αναρωτιέται ως πότε θα πρέπει να υπεραμύνεται της εδαφικής μας ακεραιότητας, όταν εμείς οι ίδιοι ως κοινωνία επιλέγουμε να κατασπαταλάμε τους περιορισμένους πόρους μας σε αργομισθίες καρανίκηδων και συντάξεις σαραντάρηδων & πενηντάρηδων, αντί να δημιουργήσουμε το αμυντικό υπόβαθρο για την διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.

Είναι αστείο να νομίζουμε ότι θα έρθουν ξένοι στρατιώτες αεροπόροι ή ναύτες για να υπερασπιστούν τα σύνορά μας, όταν στα τελευταία 40 χρόνια εμείς μειώνουμε συνεχώς την αμυντική ισχύ μας ως χώρα, κάνοντας αγορές άχρηστων αλλά ακριβών ξένων οπλικών συστημάτων, ενώ φροντίσαμε να καταστρέψουμε την οποία μικρή αμυντική βιομηχανία είχε ξεκινήσει να δημιουργείται στην χώρα μετά το ‘74, ενώ μειώσαμε τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας, ενώ κατασπαταλήσαμε τους πόρους μας για την άμυνα σε παχυλούς μισθούς στις ένοπλες δυνάμεις μας, οι οποίες ανταγωνίζονται τις Αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις σε αριθμό υψηλόβαθμων στρατιωτικών, ενώ δεν επενδύσαμε τίποτα στην δημιουργία αμυντικής τεχνολογίας και παραγωγής αλλά προσπαθήσαμε να απορροφήσουμε όσα πιο πολλά μπορούσαμε από τις εξοπλιστικές προμήθειες με μεσάζοντες και “αγορές του αιώνα” κάθε τρεις και λίγο.

Ακολουθήσαμε «Το Δόγμα της Κότας» εδώ και πολλές δεκαετίες: Από εισβολή στην Κύπρο, το casus beli της Τουρκίας προς τη χώρα μας, την κρίση των Ιμίων του ‘96, την διεκδίκηση του ονόματος της Μακεδονίας Μας από Σλάβους στα βόρεια σύνορά μας, και πρόσφατα καλέσαμε έναν τριτοκοσμικό αναθεωρητή δικτατορίσκο που μας έφτυσε κατάμουτρα αμφισβητώντας την συστατική συνθήκη του μισού κράτους μας, την συνθήκη της Λωζάνης!

Και εμείς αντί να κάνουμε στο καπάκι την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία μας τουλάχιστον 12μηνη και να βάλουμε ειδικό αφορολόγητο καθεστώς στις επιχειρήσεις που ενισχύουν την αμυντική μας ισχύ, κυνηγάμε να κλείσουμε όποια επιχείρηση δεν παραδώσει το σύνολο των κερδών της στο κράτος για να τρώνε κηφήνες αργόμισθοι και θυγατέρες δημοσίων υπαλλήλων που τελούν σε αγαμία!

Αν δεν αλλάξουμε το «Δόγμα της Κότας» που ακολουθούμε ως χώρα τον τελευταίο μισό αιώνα, είναι αμφίβολο ότι θα παραμείνει ακέραια ετούτη εδώ η ιερή χώρα για τον επόμενο μισό αιώνα.

Με φανφάρες και αγορές μεταχειρισμένων παλιοσίδερων από τρίτες χώρες δεν υπερασπίζουμε την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας. Ούτε με δήθεν διακρατικές πωλήσεις παλαιού στρατιωτικού υλικού σε χώρες που υπάρχουν υποψίες ότι στηρίζουν την τρομοκρατία με μεσάζοντες.

Ας πάρουμε παράδειγμα από το Ισραήλ που επέλεξε το Δόγμα του Γερακιού και που αντί να τρέχει φοβισμένο για προστασία στους συμμάχους του έχει αναπτύξει τεχνολογία και οικονομία που να μπορεί να υποστηρίξει την ακεραιότητα του σε βάθος τριών μόλις δεκαετιών.

Εμείς είχαμε 200 χρόνια και δεν κάναμε εκείνο που το Ισραήλ έκανε σε 30 χρόνια. 

Μπορεί το γεράκι και η κότα να είναι και τα δυο πτηνά, σούπα όμως κάνεις μόνο με το δεύτερο.

Ας διαλέξουμε λοιπόν ως λαός: πού ακριβώς θέλουμε να επενδύουμε τους πόρους μας;

Στη δημιουργία μιας αποτρεπτικής αμυντικής τεχνολογίας πραγματικά δικής μας, ενός αξιόμαχου στρατεύματος και μιας οικονομίας που θα μπορεί να υποστηρίξει την εδαφική μας ακεραιότητα;

Ή στη χρηματοδότηση της σύνταξης από τα 40 και του αράγματος για μια σειρά από πολυπληθείς συντεχνίες τεμπέληδων και παρασίτων;

Ως τώρα πάντως δρομολογούμε τον εαυτό μας για να αποτελέσει γεύμα των εχθρικά διακείμενων γειτόνων μας, και βροντοφωνάζουμε ότι τα Ελληνικά ή τα Κυπριακά σύνορα είναι και ευρωπαϊκά σύνορα, λες και θα έρθει ο Ιρλανδός, ο Ιταλός, ο Φινλανδός ή ο Τσέχος να τα προστατεύσει από τις τουρκικές φρεγάτες που εμποδίζουν το ιταλικό γεωτρύπανο να κάνει έρευνα στην κυπριακή ΑΟΖ.

Ούτε οι Τούρκοι πιστεύουν αυτές τις μπαρούφες ούτε καν εμείς οι ίδιοι!

Ως έθνος και ως κράτος ακολουθούμε το «Δόγμα της Κότας». Εκεί που οδηγεί αυτό το δόγμα, στην κατσαρόλα, πιστέψτε με κανείς μας δεν θέλει να το ζήσει.

Τί κάνουμε όμως γι’ αυτό;